Paweł Edmund Strzelecki był badaczem, odkrywcą i naukowcem. Urodził się 20 lipca 1797 roku w Poznańskiem. Młodość spędził na wschodzie kraju, gdzie przez kilka lat zajmował się zarządzaniem wielkimi majątkami, należącymi do księcia Franciszka Sapiehy. Jednocześnie zdobywał środki na planowane podróże. Książę Franciszek Sapieha zmarł w 1829 r. w swoim testamencie przekazał Strzeleckiemu wielki majątek. Ten zaskakujący dar, pozwolił Strzeleckiemu zrealizować swoje plany znacznie wcześniej i na większą skalę. Jego wyjazd przyspieszyła też sytuacja polityczna. Obawiając się represji ze strony władz zaborczych po upadku powstania listopadowego, jeszcze w 1831 roku opuścił ziemie polskie i wyjechał do Anglii. W czasie trzech lat pobytu poświęcił się studiowaniu nauk geologicznych, co wkrótce pozwoliło mu na samodzielne podejmowanie badań i obserwacji. Ciekawość wiodła go wielu europejskich krajów, z Anglii podróżował do Włoch, Francji i Szwajcarii. Jego zainteresowania obejmowały różne dziedziny, m.in. mineralogię, petrografię, hydrologię, antropologię, etnografię, botanikę czy zoologii i agronomie. Po trzech latach pobytu w Anglii i podróży po Europie , w roku 1834 opuścił stary kontynent i wyruszył do Ameryki Północnej. Spędził tu półtora roku, zajmując się badaniami geologicznymi i mineralogicznymi półtora górskich rejonach Apallachów. Jednocześnie zajmowały go zjawiska z zakresu agrobiologii, prowadził więc obserwacje w kilku stanach: Wirginii, Maryland, Nowym Jorku, Illinois i Ohio. Następnie udał się do Kanady, by zająć się geologią w miejscowych prowincjach: Ontario i Quebeku. Przy okazji tych badań odkrył złoża rudy miedzi znajdujące się w okolicach Wielkich Jezior Kanadyjskich. Dalsze eskapady po kontynencie obejmowały Brazylię, Argentynę i Chile. To właśnie w Chile miał okazję zapoznać się z geologią złóż szlachetnych surowców, takich jak: złoto, diamenty czy kamienie szlachetne. Jednocześnie prowadził badania dokształcał się z zakresu wielu dziedzin i odbywał krajoznawcze podróże, na przykład ciekawy rejs wzdłuż rzek Rio Grande, Parana i La Plata. Także w Chile oraz w Argentynie zapoznał się z organizacją i funkcjonowaniem okręgów górniczych takich jak Araukonia, był też na pustyni Atacama. Kiedy przebywał w prowincjach zachodniego Meksyku i później na Hawajach, zainteresował się tamtejszymi wulkanami. W 1838 roku na krótko zatrzymał się w Australii, żeby geologiczne, mineralogiczne i etnograficzne badania, które pochłaniały go najsilniej. W 1839 roku przybył do Nowej Zelandii, jednak jego pobyt tam trwał tylko trzy miesiące, ponieważ jeszcze w tym samym roku odkrył złoża złota w Australii w okolicy Bathurst i w dolinie Clywd. To odkrycie zainspirowało go do dalszych badań, jednak ze względu na stosunki panujące wówczas w Australii, nie zamierzał go ujawniać. Australijskich czasie podróży po Alpach Australijskich udało mu się zdobyć najwyższy szczyt, nazwał go wtedy Górą Kościuszki (Townsend Mount). Od 1841 do 1843 roku kontynuował badania geologiczne na Tasmanii. Niestety zły stan zdrowia zmusił go do wyjazdu z Australii i powrotu do Anglii. Resztę życia spędził już w Anglii jako obywatel brytyjski.
Jego zasługi dla nauki zostały docenione przez Królewskie Towarzystwo Geograficzne w Londynie, które w roku 1844 przyznało mu odznaczenie "Gold Founders Medal" za działalność odkrywczą i naukową. Paweł Edmund Strzelecki jest autorem "Nowej Południowej Walii" (tytuł oryginału: "Physical description of South Wales and Van Diemens Land"), książki, która ukazała się w 1845 roku w Londynie. Było to dzieło wybitne w dziedzinie geografii, przyniosło mu światową sławę i złoty medal Royal Geographical Society. W 1853 roku P. E. Strzelecki jako trzeci w historii Polak został powołany na członka Royal Society of Londyn, Heweliusza i Jana Breyne'a. a w roku 1860 Uniwersytet w Oxfordzie nadał Strzeleckiemu tytuł doktora honoris causa (Honorowy Stopień Doktora Prawa Cywilnego) za jego zasługi odniesione w czasie badania kontynentu australijskiego. Został też dwukrotnie odznaczony Komandorią Orderu Imperium Brytyjskiego oraz Komandorią Orderu św. Michała i św. Jerzego, które otrzymał z rąk brytyjskiej królowej Wiktorii.
Na jego cześć w Australii pasmo górskie w południowo-wschodniej części kontynentu w stanie Wiktoria, okresową rzekę oraz górę w środkowej części Australii w Paśmie Murchisona nazwano jego imieniem. Zmarł 6 października 1873 roku.
