Zanim przejdę do opisywania polskich pisarzy marynistycznych, wypadałoby określić sam użyty przeze mnie termin:
W Polsce było już kilku pisarzy zajmujących się tą tematyką
Jednym z nich był Joseph Conrad (Teodor Józef Konrad Korzeniowski). Przyszedł on na świat w 1857 roku, a odszedł w 1924. Pisał całe swoje dojrzałe życie w języku angielskim, mimo że tego języka nauczył się dopiero jako dorosły człowiek. Teraz jest uważany za twórcę typowo angielskiego. Jego ojciec walczył w powstaniu styczniowym, dlatego młody Teodor mieszkał przez długi okres czasu na Syberii.
Już w 1874 roku, nie skończywszy gimnazjum, wywędrował na zachód. Kiedy ukończył 21 lat, rozpoczął wspinanie się po szczeblach kariery marynarskiej, aż w końcu został kapitanem. Pływał między innymi do: Australii, Afryki. W 1894 oddał się całkowicie pisaniu.
Za początek jego twórczości uznaje się "Szaleństwo Almayera" (napisane w roku 1895), następny utwór powieść "Los" (napisany w roku 1914) stała się kamieniem milowym do uzyskania niezależności finansowej i literackiej. Jeszcze w 1914 odwiedził Polskę, w czasie kataklizmu pierwszej wojny światowej był w gronie ludzi wspierających państwo polskie.
Utwory Conrada weszły kanonu literatury światowej XX wieku. Bazował w nich na własnych doświadczeniach, szczególnie podkreślając wartości takie jak: honor, wierność i odwaga, które są niezbędne, żeby nie dać się losowi.
Najczęściej wspomina się o jego dziełach marynistycznych, na przykład:
- "Murzyn z załogi Narcyza" (1897),
- "Tajfun" (1902),
- "Smuga cienia" - utwór autobiograficzny (1917).
Brakuje wśród nich najbardziej znanej powieści: "Lord Jim" (1900), w której pokazał walkę człowieka o własną wielkość z niesprzyjającym losem. Walkę tragiczną, ale pełną pasji i zdeterminowania. Wierność ideałom kosztuje bardzo wiele, a właściwie wszystko - życie.
Podróż do Afryki zaowocowała powieścią związaną, której akcja dzieje się na Czarnym Lądzie. Chodzi mianowicie o "Jądro ciemności" (1902).
Czasami poświęcał swoje teksty aktualnym zagadnieniom społeczno-politycznym, np. "Tajnego agenta" (1907), "W oczach Zachodu" (1911) i "Nostromo" (1904). Niektóre jego utwory dzieją się w epoce napoleońskiej.
Charakterystyczne cechy jego twórczości to: realistyczne podejście do opisywanych wydarzeń, zaduma nad ogólnymi prawami istnienia, jak również przeprowadzenie interpretacji psychologicznych uwarunkowań czynów ludzkich. Korzeniowski posługiwał się językiem angielskim na najwyższym poziomie, jago obce pochodzenie nie było w nim w ogóle widoczne. W końcu wszystkie utwory Conrada zostały wydane przełożone na polski w latach 1972-1974, w 27 tomach.
Gabriel Piotr Oleszek przyszedł na świat 16 marca 1948 w Wałbrzychu. Jego rodzina należy do środowiska nauczycielskiego. Gabriel ukończył Państwową Szkołę Morską w Gdyni, a także Uniwersytet Gdański. Jako marynarz miał doświadczenie ze wszystkimi funkcjami, dlatego jego pisarstwo odnosiło się do rzeczywistych problemów, które przeżywał podczas swojej służby. Poza tym pełnił funkcje "naziemne": Głównego Nawigatora w Polskich Liniach Oceanicznych w Gdyni oraz pełnomocnika dyrektora Polskiego Rejestru Statków w Gdańsku. Wiele jeszcze innych ról przyszło mu odgrywać, a jednym słowem można to nazwać znajomością rzeczy. Nikt nie mógłby mu zarzucić pustosłowia.
Ma też dokonania na polu publicystyki: pisał teksty i opowiadania do pism nadmorskich, a także o zasięgu na całą Polskę. Jego dorobek obejmuje 16 dzieł o tematyce morskiej, czasami z wątkiem sensacyjnym. Opublikował do dnia dzisiejszego 4 książki:
- "SOS Bright Star",
- "Dotknięcie piekła",
- "Kosynierzy z Daru Pomorza",
- "Smak winy".
"Kosynierzy z Daru Pomorza" to swego rodzaju forma pamiętnikarska, choć można ich nazwać również dziełem kronikarskim, stworzonym przez nawigatorów gdyńskiej PSM (1965-1968).
Kilka utworów Piotra Oleszka należy bardziej do literatury sensacyjnej niż marynistycznej, choćby taki "Pościg", traktujący o pościgu za zamachowcem, który miał za zadanie zlikwidować prezydenta RP.
Następna książka z tej tematyki - "Zdążyć na czas", odnosi się do działalności detektywistycznej, badania zawiłości afery prezydenckiej.
Stanisław Maria Saliński, piszący pod mianem: Jerzy Seweryn. Data urodzenia: 1902; śmierci: 1969. Pisał utwory prozaiczne i publicystyczne. Odbył studia w Szkole Żeglugi i na Uniwersytecie Dalekowschodnim we Władywostoku. W 1921 roku przybył do Polski i wtedy skończył prawo i polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, a także Wyższą Szkołę Dziennikarską. Wydawał teksty po rosyjsku - od 1918 w miesięczniku "Tworczestwo". W 1927 zapoczątkował tworzenie w języku polskim w "Nowinach". Zyskał popularność dzięki "Opowieściom morskim" (1928). Przez pewien czas współpracował z grupą Kwadryga, i jako członek owej społeczności jest opisywany w powieści "Wspólny pokój" Zygmunta Uniłowskiego. Od 1946 do 1956 redagował "Expres Wieczorny", a potem "Słowo Powszechne". W 1957 zakładał z innymi pisarzami klub pisarzy-marynistów.
Jeśli chodzi o opowiadania i powieści opowiadające o morzu i brzegach Dalekiego Wschodu to m.in.:
- "Hieroglify" (1957),
- "La Paloma" (1957),
- "Anna z Kamienia" (1962).
Zapisywał również swoje doświadczenia: "Pożegnanie z Pacyfikiem" (1963) i "Ptaki powracają do snów" (1964).
Schabowski Czesław przyszedł na świat w 1908 roku, odszedł w 1987. Pisał między innymi prozę. W latach 1940-1941 wykonywał prace fizyczne na terenie ZSRR. Od 1941 roku do1945 pracował przymusowo w Niemczech. Potem zamieszkał w Łodzi, następnie w Szczecinie i tam wykonywał różne prace, między innymi zajmował się rybactwem.
Pierwsze utwory opublikował w 1945 w tygodniku "Odrodzenie". Wiele miejsca w swoich tekstach przeznaczał tematyce związanej z życiem żeglarzy. Wiele uwagi poświęcał tematyce związanej z ludźmi morza.
Opowiadania najczęściej wymieniane w opracowaniach to:
- "Szarotki" (1946),
- "Wielka zatoka" (1967),
- "Lisy morskie" (1971),
- "Mój przyjaciel goj" (1990).
Wydał także powieści.: "Tama" (1947), "Zbój lasowski" (1987).
