W Polsce jednym z najwybitniejszych twórców epoki barokowej był Jan Andrzej Morsztyn.
W swojej twórczości nawiązywał on do włoskiego artysty Giambattisty Marino. Marino uważał że przede wszystkim celem poety jest zadziwianie i szokowanie czytelnika. Zaskakiwać ma poprzez niezwykłą formą, szczególny i wyszukany język. Język utworu pełen jest metafor szokujących paradoksów, antytez, oryginalnych i niepowtarzalnych epitetów, a także śmiałych i trafnych porównań. Zatem cechy najbardziej charakterystyczne w poezji włoskiego poety Giambattisty Marino to kunsztowność i ozdobność formy. Nagromadzenie nietypowych kontrastów i porównań.
Ponadto jego poezja była niezwykle dopracowana. Miała pomysł poetycki, czytając odnosimy wrażenie, że wiersz ten stanowi rodzaj zabawy słownej.
Celem nadrzędnym, jaki przyświecał wszystkim w tym także poetom Polskim był koncept.
Celem konceptyzmu było ukazywanie związków jakie miały miejsce między zjawiskami. Raz maiły one wymowę harmonijną zgodną wyrażana przez trafne porównania innym razem były to sprzeczne i szokujące zdania czy antytezy.
Mówiąc zatem o poezji Jana Andrzeja Morsztyna określamy ją mianem niezwykle intelektualnej. Jest ona także również bardzo zmysłową. Konstrukcja utworów nawiązuje bezpośrednio do naszego rozumu, natomiast treść porusz naszą zmysłową sferę życia.
Główną tematyką poruszana przez Jana Andrzeja Morsztyna jest miłość.
Jednak nie jest to wyłącznie miłość w wymiarze beztroskim. Miłości ukazanej przez poetę towarzyszy bardzo często obawa i lęk przed śmiercią i przemijaniem.
Morsztyn zastępuje wartości duchowe materialnymi. Wartości materialne dla Morsztyna to przede wszystkim piękno, dostatek, młodość a także erotyka.
Źródłem poznawania świata są także zmysły. One także pozwalają na dotarcie do naszej duszy.
Jan Andrzej Morsztyn podkreślał i ukazywał w swoich wierszach jak kruche i delikatne jest nasze życie, mówi że stałych wartości nie ma.
Życie określa jako marna i ulotna chwilę. W dodatku targana jest przez ciągłe pokusy i namiętności.
O wierszach Morsztyna mówimy że są niezwykle doskonałe.
Analiza trzech następujących utworów Jana Andrzeja Morsztyna:
" O swej pannie" , "Do tejże" i "Do trupa".
Jednym z najwybitniejszych i dzieł barokowym jest jednak bez wątpienia sonet "Do trupa".
Już sama forma, jaką wybrał poeta, to sonet. Sonet jak wiadomo stanowi jedna z najtrudniejszych form gatunkowych.
Utwór ten opary jest na zasadzie konceptu. Polega on na zestawieniu podobieństw jakie łączą osobę nieszczęśliwie zakochaną a trupem. W utworze tym wykazane zostają także różnice. Paradoksalne jest natomiast zakończenie tego sonetu. Nieszczęśliwie zakochany jest w gorszej sytuacji niż trup. Bo trup jest już szczęśliwy, bo nie cierpi nieustannych męczarni, jakie przeżywa nieszczęśliwie zakochany.
Inny kolejny utwór "O swej panie". Również skonstruowany jest na koncepcie. Jest to porównanie pięknej białej delikatnej skóry dziewczyny do wszystkich białych przedmiotów.
Każdy z tych białych przedmiotów opisywany jest ze zmysłową rozkoszą stanowią one dla opisującego szczególna wartość. Stają się symbolem dostatku, niewinność piękno a także nietykalność.
Wydaje się nam że ta kobieta jest postacią nieziemską.
Ostatnim omawianym tu wierszem będzie wiersz "Do tejże". W tym wierszu koncept polega
Na porównaniu pięknej dziewczyny z narzędziami zniewalającymi człowieka.
Analizie i opisowi poddaje poszczególne elementy jej ciała. Staje się ona elementem niezwykle cudownych i niesamowitych zjawisk.
Hipnotyzują one i omamiają nas. Cały utwór stanowi także analizie doznań zmysłowych. Jest to bardzo ważny i charakterystyczny element epoki barokowej , która wierzyła że poznanie jest możliwe poprzez zmysły.
