Wybitny profesor języka polskiego Hernas klasyfikuje Mikołaja Sępa Szarzyńskiego jako jednego z czołowych poetów barokowych. Mikołaj Sęp Szarzyński jest stawiany obok takich poetów metafizycznych jak Sebastian Grabowiecki, Stanisław Grochowski i Kasper Twardowski. Warto także zaznaczyć ze Mikołaj Sęp-Szarzyński tworzył i żył w tym samym okresie co Jan Kochanowski. Sarzyński żył o 3 lata dłużej od Jana Kochanowskiego, który zmarł w roku 1581.

Mikołaj Sęp Szarzyński w swoich utworach porusza następującą tematykę: przemijanie, dobra ziemskie i wieczne, motywy śmierci, problem zbawienia i życia wiecznego. Utwór pt. "O wojnie, którą wiedziemy z szatanem i ciałem" jest z gatunku literackiego sonetem. Pełni funkcję monologu skierowanego do Boga. Zawiera liczne apostrofy i zwroty np. " o nasz Panie" . Zadaniem i celem tych apostrof i zwrotów jest chęć podkreślenia i zaakcentowania ważności wyniosłości zanoszonych przez podmiot liryczny wołań i próśb do Boga.

Podmiot liryczny w dwóch pierwszych zwrotkach jest zbiorowy. Przeciwnie jest w zwrotkach ostatnich gdzie występuje on już w liczbie pojedynczej. Poznajemy to po tym , że w tych ostatnich dwóch strofach opisuje przeżycia i uczucia swoje własne a nie zbiorowości. Określa się mianem człowieka nieporadnego, bezbronnego:

" człowiek jest niebaczny rozdwojony w sobie".

Ukazane w wierszu zanoszone przez podmiot liryczny wołania i prośby są typowymi i bardzo charakterystycznymi modłami zanoszonymi do Stwórcy - Boga.

Zanoszone wołania są jednak z pewnego dystansu. Człowiek ukazany jest tu bowiem jako mały, wątły bezbronny. Bóg jest natomiast wielki, wszechmogący i potężny. Utwór zawiera liczne kontrasty. Są to np., pokój - bojowanie, byt podniebny - srogie ciemności.

Mikołaj Sęp Szarzyński próbuje w tym sonecie pokazać zagubionego człowieka. Gubiony jest on przez bezradność wobec swoich słabość, przez walkę jaką musi prowadzić. Cytat o człowieku wątłym i rozdwojonym - oznacza nic innego jak ciągłą i nieustanną walkę jako prowadzi dusza z ciałem. Jest więc to walka pomiędzy tym co ziemskie a tym co wieczne.

Owe zanoszone przez podmiot liryczny zwraca wołania Boga proszą i oczekują jednocześnie że Bóg da nam o wsparcie, poradę i także podniesie nas na duchu. Te wszystkie jakże trudne i ważne problemy zawarł poeta w kunsztownej formie jaka jest sonet. Sonet ponad to zawiera najbardziej znamienne i charakterystyczne dla baroku środki stylistyczne. Są to; paradoksy, antytezy, ich celem jest ukazanie skomplikowanego obrazu świata jaki dał nam barok. Służą także zaznaczeniu zagubienia i bezradności ludzi.

Utwór kończy optymistyczne zakończenie. Mówi ono o spotkaniu człowieka z Bogiem. Że wtedy skończy się ta słabość i ta walka człowiek wreszcie będzie czuł się wolny i bezpieczny.

Mamy tu także motyw labirynty który potęguje złożoność i skomplikowane rozwiązanie. My jesteśmy w tym labiryncie, nasze błądzenie spowodowane jest tym, że nie umiemy znaleźć jeszcze wyjścia z tej sytuacji. Boga stanowi jedyne wyjście które nam wskaże, obraz jego osoby jest wyolbrzymiony.

Głównym celem i przesłaniem tego sonetu jest pokazanie walki jaką toczy każdy człowiek każdy z nas. Walka ta jest sensem i powodem dla którego żyjemy i powinniśmy żyć. Inaczej jest w epoce renesansu. W epoce tej panowała przekonanie ze istnieje doskonała więź i harmonia pomiędzy ziemskim ciałem a wieczną duszą. Pogląd ten w epoce baroku uległ drastycznemu i całkowitemu załamaniu się i zmianie. Nie ma już więzi i harmonii istnieje natomiast walka i konflikt. Toczy się ona pomiędzy duchem czyli duszą a jego domem, siedliskiem czyli naszym ciałem. Sonet ten stanowi zatem zapowiedź nowej koncepcji patrzenia na świat jaką niósł barok. Poeta Mikołaj Sęp Szarzyński porzuca bowiem renesansową filozofię i wykłada czytelnikowi swoją prywatna i własna wizję, podporządkowania się człowieka.

Podsumowując należy stwierdzić że celem Mikołaja Sępa Szarzyńskiego jest wykazanie że te dobra nie dają człowiekowi szczęścia ani nie zapewniają mu bezpieczeństwa. Obiektem miłości człowieka powinien być tylko Bóg. Za jedyną trwałą wartość poeta uważa jedynie cnotę.

Daniel Naborowski poeta urodzony w roku 1573 zmarł 1640.

W utworach Naborowskiego obok idealnej formy mamy także doskonały dobór treści. Poruszane w wierszach problemy mają charakter filozoficznych rozważań. Poruszane tematy:

  • życie aspekty kruchości i przemijania
  • kim jest człowiek
  • czym jest czas

Najbardziej ciekawym wierszem Naborowskiego jest wiersz pt. "Krótkość żywota". Mamy tu sedno filozoficznego problemu przemijania. Charakterystyka stylu wierszy Naborowskiego:

  • zdania krótkie
  • uderzają w sedno sprawy

Definicja ludzkiego bytu "Był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi. Oto skrót naszego indywidualnego życia: "dźwięk, cień, dym, wiatr, głos, punkt" .

Utwór "Cnota grunt wszystkiemu" - skonstruowany jest na anaforach- słowa to nic W zakończeniu mamy pointę. Ukazuje poeta w tym utworze opis słodyczy życia .Utwór kończy się przemyśleniem że jedyna wartą rzeczą w świecie jest cnota , wierność zasadom i wierze w Boga.

Naborowski był ideowo zbliżony do Jana Kochanowskiego. Podobnie jak on nawiązywał w swych utworach do tradycji antycznej i wybitnego twórcy Horacego. Doskonałym przykładem potwierdzającym powyższe twierdzenia jest wiersz pt. " Świat hołduje marności" , który doskonale nawiązuje do fraszek Kochanowskiego. Tu cytat:

To na wieki nie minie,

Że marna marność słynie.

Miłujmy i żartujmy,

Żartujmy i miłujmy,

Lecz pobożnie, uczciwie (...)

Nad wszystko bać się Boga -

Tak fraszkom śmierć i trwoga"

Według Naborowskiego należy żyć w zgodzie z dekalogiem. Należy korzystać z życia żyć pełnią , być szczęśliwym i radosnym. Pamiętać należy o Bogu i wierzyć w Niego.

Według tego poety nasze życie to nieustanna walka, zmagania. Cytat: "Świat - morze, człowiek - okręt do burzy niesiony". Jedynym ratunkiem na tą nieustanna walkę i nasze życie pełne przygód to zachowanie renesansowej cnoty a także trzeźwego statecznego umysłu. Fragment utworu Daniela Naborowskiego w którym pisze :

"Nie to żywot żyć długo, ale żyć cnotliwie".

"Wiem ja, za co tak często paciorki miewacie,

Za to, że tylko jedną rzecz potrzebną macie.

Bo co po pięknej twarzy, co po pięknym oku,

Gdybyście też nie mieli owej rzeczy w kroku"