Jan Andrzej Morsztyn ( 11613- 1693) był związany ściśle ze środowiskiem dworskim, przebywał na dworze między innymi Władysława IV. Był człowiekiem wykształconym, wiele podróżował jako dyplomata i polityk. Oprócz bogatego życia dworskiego zajmował się też twórczością literacką, która była dla niego głównie zabawą. Jego utwory zgromadzone są w dwóch zbiorach "Lutnia" I "Kanikuła albo Psia Gwiazda, które opublikowano dopiero w XIX wieku. Wiersze Jana Andrzeja Morsztyna cechuje lekkość, frywolność, dowcip. Dominuje w nich tematyka miłosna oraz nawiązująca do życia na dworze. Cechą charakterystyczną jego twórczości jest kunsztowna forma i bogaty, ozdobny język. Jan Andrzej Morsztyn stosuje dla upiększenia swych wierszy licznie barokowe środki artystycznego wyrazu, mianowicie: koncept, oksymorony, anafory, antytezy, wymyślne epitety, zaskakujące porównania. Do najbardziej znanych sonetów Jana Andrzeja Morsztyna należą "Do trupa," "Niestatek."
W pierwszym zastosował bardzo pomysłowy koncept, na którym zbudował cały utwór. Porównał sytuację zakochanego do sytuacji trupa, dochodząc do bardzo zaskakującego wniosku, iż ten drugi ma lepiej:
"Ty się rozsypiesz prochem w małej chwili,
Ja się nie mogę, stawszy się żywiołem
Wiecznym mych ogniów, rozsypać popiołem."
W drugim zastosowany koncept polega na tym, że poprzez zastosowanie anafory czyli wielokrotnego powtórzenia tego samego słowa. Każdy kolejny wers zaczyna się od słowa prędzej służące wyliczeniu wielu niemożliwych sytuacji w celu spotęgowania zaskakującej puenty.
".....Prędzej słońce na nocleg skryje się w jaskini,
W więzieniu będzie pokój, ludzie na pustyni,
Prędzej nam zginie rozum i ustaną słowa,
Niźli będzie stateczną która białogłowa."
