Biblijna Księga Rodzaju opisuje proces stwarzania świata przez Boga, który stworzył niebo i ziemię, słońce i gwiazdy, lądy i wody, rośliny i zwierzęta, po to, aby na końcu stworzyć człowieka, który miał panować nad całym światem , podporządkować sobie wszystko i w tych dogodnych warunkach zaludniać całą ziemię.

Stworzył świat szczęśliwy, nieskażony grzechem , gdyż bardzo kochał ludzi i chciał , aby ich życia nie mąciły żadne troski. Jednak człowiek nie potrafił docenić dobroci płynącej z bożej miłości.

Był szczęśliwy , jednak chciał czegoś więcej dał się skusić Szatanowi. Wtedy pierwsi ludzie, Adam i Ewa przestali żyć w zgodzie ze Stwórcą. W końcu musieli opuścić Eden, od tej pory ich życie było pasmem trosk i cierpień. Wiedzieli, że ich życie nieuchronnie zmierza do śmierci, dlatego zaczęli odczuwać strach.

Mityczna historia stworzenia człowieka, mówi że powstał on z gliny i łez zmieszanych przez tytana Prometeusza.

Jednakże człowiek , którego stworzył Prometeusz był bardzo słaby i nie potrafił sobie poradzić z przeciwnościami losu, wszystko mogło go zabić. Jednak jego postać zbliżała jego wygląd do wyglądu bogów.

Tytan bardzo umiłował stworzonych przez siebie ludzi , dlatego pokazał im, jak maja sobie radzić , nauczył wielu rzemiosł, wygnał z boskiego rydwanu ogień i podarował go ludziom, za co został surowo ukarany.

W mitach greckich widzimy, że człowiek zawsze był igraszką w rękach bogów.

Kiedy zdarzali się śmiałkowie, którzy postanawiali dorównać bogom , byli przez nich surowo karani.

Syzyf, który dwa razy przechytrzył Zeusa , który zsyłał na niego śmierć w postaci Tanatosa, został bardzo surowo ukarany. Jego pośmiertnym zadaniem było wtaczanie pod stroma górę ciężkiego głazu, który zsuwał się zawsze wtedy , gdy Syzyf był już u szczytu.

Podobnie ciężką karą został ukarany Tantal , który ośmielił się wątpić , że bogowie olimpijscy mają dar jasnowidzenia . Zaprosił ich na ucztę , na której głównym daniem była pieczeń z jego syna Pelopsa.

Bogowie ukarali go nie tylko za to, że zabił swego syna , ale przede wszystkim dlatego, że chciał z nich zakpić.

Biorąc pod uwagę obraz człowieka w tragediach Sofoklesa , widzimy , jak niewiele znaczy on wobec rządzących światem sił wyższych. Pokazuje bardzo pesymistyczną wizję życia ludzkiego, gdyż bez względu , na to czy uczynki człowieka są motywowane dobrem, czy złem i tak zmierzają do klęski.

Nad losem bohaterów tragedii Sofoklesa ciąży fatum , nieuchronne przeznaczenie, od którego nie można w żaden sposób uciec .

W ,,Królu Edypie" opartym na legendzie tebańskiej widzimy Edypa, który jest potomkiem Lajosa. Edyp nie jest tego świadomy , że należy do rodu Labdakidów , nad którym zaciążyło fatum , więc wszyscy jego członkowie będą dotknięci nieszczęściem, a ich losy będą przepojone tragizmem.

Rodzice jego dowiedziawszy się, ze ich potomek ma zabić swego ojca i poślubić matkę, porzucają go w górach, myślą , że dziecko umrze i nie będzie im już zagrażać.

Jednak Edypa znajduje pasterz, który niesie go na dwór koryncki, gdzie Edyp spędza swoja młodość.

Kiedy pewnego razu dowiaduje się od wyroczni delfickiej , że w jego losach jest zapisane , że zabije ojca i poślubi matkę , Edyp chce uniknąć takiego losu i opuszcza Korynt.

Mimo tego , że za wszelką cenę stara , aby nie spełniły się przepowiednie Pyti, to nieuchronnie zmierza ku katastrofie. Najpierw zabija pewnego podróżującego tą samą trasą, co on władcę, nie wie, ze zabija w ten sposób swego ojca, później zasiada na tebańskim tronie i poślubia Jokastę , swoja prawdziwą matkę.

Związek ten sprowadza plagi na Teby, jednak Edyp nie wie co jest powodem nieszczęść, dlatego chce poznać prawdę. Kiedy w końcu dowiaduje się , że żyje w kazirodczym związku ze swoja matką i zabił niegdyś swego ojca, wybija sobie oczy sprzączkami od sukni Jokasty, która wcześniej usłyszawszy te straszne wieści powiesiła się w swojej komnacie.

Losy Edypa pokazują , jak los potrafi zakpić sobie z człowieka.

Małość człowieka wobec praw boskich pokazuje inny dramat Sofoklesa ,, Antygona".

Władca Teb Kreon nie chce pochować jednego z braci tytułowej bohaterki, gdyż uznaje go za zdrajcę ojczyzny.

Antygona upomina go , że narusza w ten sposób prawa boskie, które nakazują sprawienie pochówku każdemu umarłemu, bez względu na jego winy.

Kreon ignoruje prawa bogów, uważa , że prawo stwarzane przez niego jest nadrzędne.

Postanawia ukarać każdego, kto sprzeciwi się jego woli i pochowa Polinika. Odważną okazuje się być jego siostrzenica Antygona, która woli umrzeć , byle tylko nie sprzeciwiać się prawom boskim.

Kreon kara Antygonę, zamyka ją w lochu, w którym dziewczyna się wiesza. Jego syn Hajmon , który kochał Antygonę, popełnia samobójstwo z nienawiścią do ojca w sercu.

Żona Kreona, Eurydyka nie widzi sensu dalszego sensu życia bez syna, w dodatku u boku tyrana dlatego idzie ślady Antygony i Hajmona.

Kreon zostaje do głębi upokorzony , dopiero wtedy rozumie, że jest niczym w świetle praw boskich.

Człowiek jawi się w podanych przykładach , jako istota słaba, skazana na kaprysy bogów i losu. Biblia pokazuje także, że choć człowiek został stworzony z miłości i na podobieństwo Wszechmocnego w , to powinien być uległy i pokorny w stosunku do Boga .

Jednak choć życie człowieka jest niepewne i kruche, nie znaczy to jednak o jego małości. Jego wielkość buduje bohaterstwo, męstwo , honor , cnota i wierność własnym ideałom, dlatego , nawet bohaterowie Sofoklesa, są w pewnym sensie ,,wielkimi". Wielkość człowieka tkwi bowiem , w jego charakterze.