Zarówno Iliadę Homera jak i Pana Tadeusza Adama Mickiewicza zaliczyć można do gatunku eposu.  Oba utwory są wierszowane i oba przedstawiają dzieje bohaterów na tle ważnych wydarzeń historycznych przełomowych dla danej społeczności. W obu też pojawia się wątek skłóconych rodów. Misternie skonstruowane portrety postaci są również wykładnią uniwersalnych postaw ludzkich. Tytułowe spotkanie wrogów zaś pozwala najpełniej ukazać różnice między tymi postawami.

Analizowany fragment Iliady pochodzi z Pieśni XXIV i przedstawia spotkanie Priama z Achillesem. Władca Troi, na którego sędziwych barkach spoczywa los obleganego miasta jest załamany śmiercią swojego ukochanego syna a zarazem pierwszego obrońcy Troi. Przekonany o ostatecznym upadku swojego królestwa pragnie pochować swojego syna z należnymi mu honorami. Gotowy wykupić jego ciało, podejmuje się niezwykle ryzykownej wyprawy do obozu wroga. Ten sam dumny król Priam- który 10 lat wcześniej odrzucił propozycję posłów greckich teraz ukazany jest jako cierpiący ojciec, który pokornie błaga swojego największego wroga, mordercę swojego syna o darowanie mu jego zwłok. Swoją postawą zdumiewa  i wzrusza Achillesa. Najodważniejszy z greckich wojowników płacze przywodząc na myśl swojego ojca tak bardzo podobnego do starego Priama. Jest pełen podziwu dla starca, że w imię pamięci syna odważył się pójść do obozu wroga. Tego wieczoru obaj zapominają o wojnie, płaczą wspominając poległych. Achilles zdaje się rozumieć, że w wojna przynosi cierpienie wszystkim, zarówno z jednej jak i drugiej strony. Przyznaje jednak, że takie jest życie, jedynie bogowie żyją beztrosko. Człowiek jest zaś zależny od przeznaczenia. Spotkanie Priama z Achillesem poprzedza pogrzeb Hektora zatem jest punktem końcowym eposu Homera. Bohaterowie ukazani są w 10. roku wojny – obaj wiedzą o swojej śmierci (Priam nie widzi szans obrony Troi, Achilles zna przepowiednię o swojej śmierci w wojnie trojańskiej), jednocześnie jednak nie wiedzą kiedy ona nastąpi, są niepewni co do przyszłości. Zarówno Achilles jak i Priam owego wieczoru wydają się być  marionetkami w rękach bogów, w dodatku świadomymi swojej bezradności.

Ten prawdziwie eposowy wątek losów ludzi na tle ważnych wydarzeń dziejowych widoczny jest również w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza. Spowiedź Jacka Soplicy stanowi rozwiązanie fabuły utworu. Ksiądz Robak wyjawia Gerwazemu- najzaciętszemu wrogowi Sopliców- swoją prawdziwą tożsamość. Czyni to dlatego, że jest pewny swojej śmierci i chce uzyskać przebaczenie od bezpośredniego świadka swojej zbrodni i mściciela Stolnika Horeszki. Z jego spowiedzi wyłania się obraz Jacka jako butnego szlachetki, hulaki, który nie umiał pohamować swojego gniewu i dlatego zamordował. Jacek zwraca jednak również uwagę na winę Stolnika, mówi o jego niewdzięczności i pogardzie dla miłości dwojga młodych ludzi, którym zniszczył życie. W pewien sposób stara się usprawiedliwić tym swój czyn. Symbolem jego przemiany i pozbycia się pychy miało być wstąpienie do klasztoru i przybranie imienia Robak. Prosi o przebaczenie ponieważ ciężko pracował aby na nie zasłużyć. Gerwazy dowiedziawszy się prawdy jest zdezorientowany, nie może uwierzyć w przemianę Jacka. Dowiedziawszy się wszystkich szczegółów związanych ze śmiercią Stolnika choćby tego, że Soplica nie był w zmowie z Moskalami, jest skłonny uwierzyć w jego wytłumaczenia, któż bowiem kłamałby na łożu śmierci będąc przed Bogiem? Gerwazy, którego jedynym celem w życiu jest zemsta na rodzie Sopliców, wybacza mordercy Stolnika, opowiadając też, że jego pan wybaczył swojemu mordercy. Gerwazy nie jest już mścicielem- również ulega przemianie. Rezygnując z zemsty, pozbywa się zatwardziałości serca i nienawiści. Wybacza i czyni to w sposób prawdziwie chrześcijański.

Język obu utworów jest bardzo podobny, głównie dlatego że Mickiewicz pisząc Pana Tadeusza bazował na budowie Iliady Homera.  Stosuje zatem porównania homeryckie – służące zwolnieniu akcji i wywołaniu podniosłego nastroju, podobnie epitety- u Homera są to tzw. epitety stałe np. gromowładny Zeus, prędkonogi Achilles. Podniosłość utworów wynika z definicji gatunku. Z tej też wynika położenie narratora- wszechwiedzący i obiektywny ujawnia się jedynie w kilku momentach np. inwokacji , całość przedstawiając z prawdziwie epickim dystansem.

 Zarówno Iliada jak i Pan Tadeusz ukazują historie ludzi na tle ważnych wydarzeń. Wydarzenia te determinują zachowania bohaterów. Pokora Priama oraz Jacka Soplicy, przebaczenie Gerwazego, prawdziwie filozoficzne pogodzenie się Achillesa z przeznaczeniem to postawy zupełnie inne niż te jakie widoczne są u tych bohaterów przed spotkaniem z wrogiem. Eposowy charakter utworów sprawia, że przedstawione spotkania wrogów pozwalają czytelnikowi na dostrzeżenie bezradności bohaterów wobec przemian dziejowych.