Przede wszystkim organizowało je państwo (widowisko było reprezentowane przez urzędnika zwanego archontem) gdy odbywały się wielkie obrzędy religijne

  • Liczbę dramaturgów ograniczono, głównie było ich trzech lub pięciu komediopisarzy oraz 3 tragików.
  • Wszyscy dramatopisarze mieli do wystawienia kilka tragedii w głównej mierze 3 tragedie i 1 komedie.
  • Dramaty podlegały selektywnemu dobór. Każdy z nich przed główną premierą musiał być zatwierdzony przez archonta. Ten etap Nazwano "przydzieleniem chóru".
  • Do każdej sztuki przydzielano choregosa, osobę pochodzącą z zamożnego środowiska. Taka osoba zobowiązywała się finansować ją bądź jej w inny sposób pomagać w jej realizacji. Do zadań choregosa należało organizowanie: chóru, nauczycieli chóru-chorodidaskalosa, inscenizatora- didaskalosa, grajków- kitarystę dla muzyki artystów dramatycznych i aulistę, który akompaniował chórowi.
  • Chór złożony był z 12 osób, a następnie z 15, a w wyjątkowych sytuacjach jak w dramacie Ajschylosa "Ofiarnice". Muzyka w chórze uważana była za coś szczególnego, była wyróżnieniem.
  • Z początku autorzy grywali rolę głównych bohaterów. Wszystko się zmieniło za sprawą Sofoklesa, który miał mierny głos i wolał nie grać.
  • Początkowo autorzy wybierali artystów dramatycznych, jednakże później prawo takie objęło państwo.
  • Występowało trzech dramaturgów. W wszystkich sztukach danego literata nadrzędną rolę zawsze grał inny aktor..
  • Decydujący krok w rozwoju dramatu greckiego nastąpił w momencie wystąpienia Tespisa (ok. poł. VI w. p.n.e.), który wprowadził dialog sceniczny oraz dodał do chóru dytyrambicznego pierwszego aktora, tzw. "odpowiadacza". Kolejnym tragikiem, który wprowadził na scenę kolejnego aktora był Ajschylos, zaś trzeciego Sofokles. Twórcą tragikomedii był Eurypides, który powiększył wątek uczuciowy, pomniejszając tym samym kreację bóstw. Eurypides jest ostatnią osobą, na której zakańcza się ewolucja dramatu, przechodząca widoczny rozwój od początkowego półreligijnego oratorium, aż do powstania dramatu świeckiego.
  • Gdy całkowita organizację widowisk przejęło państwo archont ustalał, kto ma być głównym aktorem, czyli protagonistę, ten wybierał drugiego- duteragtonistę i trzeciego- tritagonistę.
  • W rolach kobiecych obsadzano mężczyzn.

Kostium aktora:

  • Kostium aktora miała cały czas taki sam kształt, bez względu na trwanie akcji
  • W tragedii aktorzy występowali w długich chitonach o rażących odcieniach na które nakładali himation bądź chlamidę.
  • W tragedii satyrowej chiton aktora był krótszy. Kostium satyra był groteskowy: krótki z przodu i nazbyt wypchany z tyłu. Zbyt mocno opisywano ułomności budowy np. garb.
  • W nowatorskiej komedii kostium był taki jak ubranie z życia powszedniego.
  • Przez wzgląd na widzialność aktor nosił charakterystyczne buty, tzw. koturny. Miał również wysokie nakrycie głowy, a dla utrzymania proporcji pod chitonem był mocno owinięty czyli "watowano".
  • Aktorzy mieli atrybuty związane z daną obsadą np. król dzierżył pastorał, doręczyciele, przybysze i owczarze mieli kij, zaś bogowie rzeczy, z którymi ich utożsamiano.
  • Przebranie uzupełnione było przez maska, która nie tylko pomagała aktorom wcielać się w danego bohatera lecz również powodowała, że aktor pozostawał nierozpoznany. Maski były tworzone z materiału i gipsu. Złożone były dwóch elementów: jeden na buzię, drugi na tył głowy. Kluza na usta była szczególnie modelowana, tak żeby wzmocnić wypowiedź. Maska przedstawiała np. twarz kobiety, malowana była wówczas jasnymi barwami, bądź mężczyzny, ciemne kolory.
  • Istniał podział masek na maski tragedii, komedii i dramatu satyrycznego.
  • Maska mogła być nawet symbolem różnorodnych terminów np. mogła być personifikacją miasta, wojny, pijaństwa. Różnorodność masek przedstawił Polluks w swoim dziele "Onomastikonie".
  • Z początku w starożytnym teatrze nie było profesjonalnych aktorów, wobec tego grywali prócz liryków nieźli oratorzy.
  • Po jakimś czasie realizowane widowiska utraciły religijną istotę. Realizatorzy zaczęli wystawiać sztuki bez żadnych uroczystości. Wystawiano je zwyczajnie dla rozrywki. W rezultacie zaczęły zawiązywać się objazdowe zespoły, które grały w różnych miejscach. Poważna tragedia po części została wyparta przez koncerty mimów.
  • W następnym czasokresie zaczęto angażować grupy, do realizacji sztuk lub popisów tanecznych na kameralnych ucztach, a ponieważ zaczęło ubywać teatrów, wznoszono sceny.
  • Na koncerty przybywali przede wszystkim mężczyźni, albowiem niewiastom i nastolatkom nie wypadało, przez wzgląd na odważną gestykulację oraz wulgarną mowę.
  • Z początku dostęp do teatru był darmowy, lecz z powodu braku miejsc, wniesiono niewysoką odpłatność. Perykles z tego powodu wprowadził zasiłek terytorialny dla ubogich.
  • Uczestnicy widowisk dobrą grę aktora nagradzali brawami, a złą grę bądź wymowę łajano, obkładano i częstokroć wymuszano zejście ze sceny.