Okres czasu:

Za ramy czasowe sztuki starożytnej Grecji uznaje się okres od XII wieku p. n. e. do III wieku p. n. e. W wieku XII pojawiły się pierwsze dojrzałe dzieła wykonane według określonego kanonu, a w III wieku pierwszeństwo pod względem artystycznym przejął Rzym. Jednak Rzymianie nie podważyli najważniejszych zasad twórczości określonych przez Greków. Stąd wnioskować można, że bezpośrednia spuścizna sztuki greckiej sięga aż do V wieku Naszej ery, kiedy to upadło Cesarstwo Rzymskie.

Klasycyzm.

Termin "klasycyzm" pochodzi od łacińskiego określenia "classicus" - wzorowy. Przez wiele stuleci cywilizacja europejska odnosiła się do antycznych kanonów piękna i sztuki. Określeniem klasycyzm nazywano wiele prądów artystycznych wzorujących swe dzieła na dokonaniach antyku i kładących nacisk właśnie na przestrzeganie antycznych zasad i norm w sztuce. Należały do nich klasycyzm renesansowy, klasycyzm oświeceniowy oraz neoklasycyzm.

Sztuka klasyczna - termin.

Za taką uznano dzieła największego rozkwitu sztuki Greckiej powstałe w wiekach V oraz IV p. n. e. do najważniejszych twórców tego okresu należeli Fidiasz czy Poliklet.

Sztuka klasyczna - podstawowe założenia.

Podstawą hellenistycznej sztuki klasycznej i wszystkich od niej pochodnych klasycyzmowi jest harmonia, równowaga, logika, spokój i piękno. Nie przedstawiano w sztuce klasycznej wartości negatywnych, takich jak starość czy cierpienie. W przypadku postaci ludzkich istotna była właściwa proporcjonalność, harmonia i prostota. Za kanon takiej proporcjonalności uznawany jest "Doryforos" Polikleta.

Architektura grecka:

Piękno w architekturze wyrażane było głównie prostotą i idealną geometrią form, regularności i symetrii konstrukcji oraz delikatnej i wysmakowanej, najczęściej roślinnej, ornamentyce. Za wzory doskonałych budowli antycznych uznawane są świątynie na ateńskim Akropolu i bezpośrednio wzorowane na ich założeniach budynki rzymskiego Kapitolu.

Podstawowe style  porządki architektoniczne (w kolejności chronologicznej):

- styl dorycki - surowy w formie i monumentalny,

- styl joński - bardziej delikatny, zrównoważony,

- styl koryncki - strzelisty i najbardziej ozdobny.

Klasyczna architektura grecka przełomu V i IV wieku p. n. e. jest mieszanką stylów doryckiego i jońskiego (czego przykładem jest ateński Partenon). Dopiero w IV wieku p. n. e. (tak zwany okres hellenistyczny) rozpowszechnił się styl koryncki.

Malarstwo starożytnej Grecji.

Podstawowa formą malarstwa w Grecji starożytnej były freski (fresk jest malowidłem ściennym wykonywanym na podłożu mokrego tynku). Spośród dzieł greckich zachowało się niewiele, ale identyczne w założeniach (sceny mitologiczne lub domowe i rodzajowe, idealizacja postaci) były freski rzymskie. Najlepiej zachowały się te w mieście Pompeje - przykryte popiołem wulkanicznym pochodzącym z wybuchu Wezuwiusza z roku 79 n. e., który całkowicie pokrył miasto.