Tragedia antyczna powstała około VI w. p.n.e., w Grecji, swój początek wzięła z uroczystości Dionizji Wielkich, które miały miejsce każdej wiosny. Śpiewano na nich uroczyste pieśni chwalące boga wina i biesiad Dionizosa. Śpiewający pieśni mieli na sobie skóry z kozłów. Nazwa tragedii pochodzi z połączenia tragos, oznaczającego w języku greckim kozła i ode, oznaczającego pieśń.

Tragedia była dla starożytnych Greków bardzo ważna, wysoko ceniono sobie czas spędzony na śledzeniu losów bohaterów tragedii, którzy zmagali się z siłami wyższymi, stawali wobec trudnych wyborów, z których każdy kończył się klęską.

Starożytni Grecy oglądali przedstawienia teatralne w teatrach na świeżym powietrzu, które były zbudowane w taki sposób aby wykorzystać naturalną akustykę tych miejsc.

Warto wspomnieć, że aktorami byli tylko mężczyźni, grający zarówno role męskie, jak i żeńskie. Aktorzy występowali na koturnach, na twarzach mieli maski.

Początki tragedii to wyłącznie rozmowa koryfeusza z reszta chóru. Za czasów wybitnego tragika Tespisa na scenie starożytnego teatru występował tylko jeden aktor, inny uznany tragik, Ajschylos wprowadził drugiego aktora, trzeciego natomiast wprowadził Sofokles.

Tragedia starożytna była gatunkiem bardzo sformalizowanym, musiała spełniać zasadę trzech jedności (czasu, miejsca i akcji).

Budowę tragedii antycznej można podzielić na:

  • Prologos zapowiedź tematu tragedii;
  • parodos - wejście chóru, pierwsza pieśń;
  • epejsodiony - epizody akcji, w których grali aktorzy;
  • stasimony - pieśni chóru, komentującego akcję;
  • exodos - ostatnia pieśń chóru, która stanowi puentę tragedii.

W wypowiedziach w tragedii musiała być ściśle przestrzegana zasada DECORUM, czyli stosowności.

Polegała na dopasowanie wysokiego, patetycznego stylu wypowiedzi do poważnych tragicznych treści, zazwyczaj zaczerpniętych z mitologii. Bohaterami tragedii byli często władcy lub inni członkowie rodów królewskich. Nie możliwe było używanie w tragedii zwrotów wulgarnych, rubasznych, czy wprowadzanie sytuacji komicznych. Z tragedią związane było pojęcie KATHARSIS, czyli uczucie wewnętrznego oczyszczenia i wstrząsu, które przeżywał widz obserwując losy bohaterów uwikłanych w konflikty tragiczne, zmagające się z trudnymi wyborami i siłami wyższymi.