Zapowiadano, że pierwsza wojna światowa będzie ostatnią, która swymi okropnościami i wielkością zniszczeń doprowadziła narody świata do szczerej chęci pokoju. Po zakończeniu wojny opracowano zasady porządku w Europie zawarte w postanowieniach Traktatu Wersalskiego. Niemcy, Turcja, Bułgaria, Węgry i inne państwa, przeciwne państwom należącym do Ententy, utraciły wiele terytoriów oraz zostały bardzo upokorzone. Nieustabilizowana sytuacja polityczna w tychże państwach sprzyjała formowaniu się ekstremistycznych ruchów pragnących obalić postanowienia Traktatu. Na kontynencie europejskim panowało bezrobocie, szalała hiperinflacja, a gospodarka nie mogła wydźwignąć się z ruiny. Czynniki te doprowadziły do fali społecznego niezadowolenia. W tym czasie ukształtowały się trzy nowe ruchy: Faszyzm, Nazizm oraz Komunizm.

Pierwszym państwem, w którym doszło do przewrotu były Włochy. W roku 1919 Benito Mussolini objął przywództwo w faszystowskiej organizacji, skupiającej w swych szeregach znaczną liczbę kombatantów. Owa organizacja nazywała się Związkiem Walki i założyła swoje ośrodki na obszarze całego kraju. W momencie, gdy Włochy znalazły się w obliczu społecznej rewolucji, aktywną działalność zainicjowały faszystowskie bojówki - "Czarne Koszule". W wyniku tego faszyści stworzyli w parlamencie nowe ugrupowanie o nazwie Narodowa Partia Faszystowska. Jesienią roku 1922 opracowano projekt "marszu na Rzym", którego celem miało być obalenie rządu. Król nie zdecydował się na wprowadzenie stanu wyjątkowego, po czym zgodził się przekazać urząd premiera w ręce Mussoliniego. Wielu uważało "marsz na Rzym" za ratunek dla monarchii przed coraz aktywniejszymi komunistami. Od chwili objęcia sterów władzy przez przywódcę faszystów, jego ugrupowanie zaczęło wprowadzać nowe porządki w kraju. I tak, w roku 1925 wprowadzono dyktaturę faszystowskiej partii, a w następnym, 1926 roku zakazano działalności partiom politycznym i niezależnym związkom zawodowym. Ugruntowana władza autorytarna posługiwała się wiernymi oddziałami Czarnych Koszul, które wprowadzały element strachu w społeczeństwie. Rozbijały one wszystkie organizacje mające jakąś możliwość zagrożenia Narodowej Partii Faszystowskiej (NPF) przy posiadaniu monopolu na władzę. Na miejsce zlikwidowanych związków zawodowych powołano korporacje, łączące pracowników i pracodawców oraz rozstrzygające kwestie sporne w zakładzie pracy. Państwo stawało się wiodącym uczestnikiem życia tak gospodarczego, jak i społecznego. W lutym roku 1929 włoski rząd pogodził się z kościołem zawierając tzw. traktaty laterańskie. Katolicyzm został teraz religią państwową, a porozumienie ze Stolicą Apostolską niewątpliwie zwiększyło popularność faszystowskich rządów.

Komunizm będący systemem władzy powstał w wyniku rewolucji październikowej mającej miejsce w państwie rosyjskim w roku 1917. Przywódcą tej rebelii został Włodzimierz Lenin, który pomimo wielu przeciwności uzyskał wraz ze swoimi zwolennikami - bolszewikami pełnię władzy na terenie Rosji. Rządy bolszewickie u progu roku 1918 ustanowiły niesławny Komunizm wojenny. Konsekwencją tego było m. in. upaństwowienie banków, handlu, transportu i większych zakładów przemysłowych, a dużą ilość fabryk zmilitaryzowano. Zaprowadzono zakaz handlu prywatnego towarami rolnymi oraz zarządzono wprowadzenie obowiązkowych dostaw nadwyżek plonów po niezwykle niskich cenach urzędowych. Gospodarka opierała się na nierentownym systemie nakazów oraz przydziałów surowców i towarów konsumpcyjnych. Do wycofania się z polityki wojennego komunizmu, skłoniło W. Lenina powstanie marcowe, z którym rozprawiono się w sposób niezwykle krwawy. Także statystyki kierunku polityki komunizmu przemawiały przywódcy do wyobraźni: produkcja przemysłowa zmalała o 75%, natomiast rolna o przeszło połowę. W ośrodkach miejskich zaczęło brakować żywności, a kraj ogarniał głód. W roku 1919 założona została w Moskwie Komunistyczna Międzynarodówka - Komintern, która to organizacja odrzuciła system parlamentarnej demokracji. Wiosną 1920 roku próbowano "wyeksportować rewolucję" do innych krajów, jednak porażka w starciu z Polską efektywnie przekreśliła te śmiałe plany. Kiedy wojenny komunizm zaprowadził państwo rosyjskie nad przepaść, partia zaczęła realizować Nową Ekonomiczną Politykę (NEP) wprowadzającą pewne elementy gospodarki rynkowej. Polityka NEP z wolna przywracała działanie rynków, a po jakimś czasie wzmocniła gospodarkę oraz władzę bolszewicką. Miała jednak również minusy, takie jak: bezrobocie oraz wzrost skali różnic majątkowych. Przy największej Rosji Radzieckiej egzystowały, powiązane z nią, mniejsze republiki Ukraińska i Białoruska, a także utworzona z Gruzji, Armenii i Azerbejdżanu Federacja Zakaukaska. Koniec roku 1922 przyniósł powstanie nowego państwa federacyjnego o nazwie: Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR). Na początku 1924 roku umarł założyciel Związku Radzieckiego Włodzimierz Lenin, zawarł on w swoim tajnym testamencie klauzulę wyznaczającą Lwa Trockiego swoim następcą. Ostatecznie w roku 1929 dzięki licznym sojuszom politycznym w rywalizacji o władzę zwycięski wyszedł Józef Stalin (Dżugaszwili), który w tym roku został faktycznym dyktatorem. W ZSRR zainicjowana została się epoka stalinizmu, jednego spośród najbardziej zbrodniczych ustrojów totalitarnych. Wśród pierwszych posunięć nowego pierwszego sekretarza partii była rezygnacja z NEP-u. Gospodarz, jak mówiono o Stalinie, zainicjował przymusową kolektywizację obszarów wiejskich, co okazało się jedną z największych zbrodni w historii ludzkości. Kolektywizacja polegała na siłowym odebraniu chłopom ziemi i zapędzeniu ich do pracy w państwowych rolnych spółdzielniach produkcyjnych - sowchozach i kołchozach. Gospodarz rozpoczął realizację projektu wielkiego uprzemysławiania państwa. W rezultacie tej akcji przeprowadzanej w pięcioletnich planach nastąpił w ZSRR gwałtowny przyrost produkcji przemysłowej. Jednakże głównym powodem wzrostu produkcji było utworzenie w Związku Radzieckim niezliczonych rzesz niewolników, którymi zostawali przetrzymywani w obozach pracy tzw. gułagach. W okresie rządów Stalina daje się zaobserwować szybka rozbudowa policji politycznej (NKWD), która zwalczała objawy kontrrewolucji. Szefem NKWD był wówczas Jeżów, który wykonując polecenia Gospodarza dokonywał ogromnych czystek w strukturach partii, w wojsku oraz służbie bezpieczeństwa.

Po zakończonej klęską wojnie państwo niemieckie doznało olbrzymiego upokorzenia, a gospodarcze trudności sprzyjały rozwojowi kombatanckich i nacjonalistycznych organizacji. W roku 1919 przywództwo w jednej z owych organizacji objął Adolf Hitler. Nazwała się ona Niemiecką Partią Robotników (DAP). Ów młody, ambitny Austriak, pewien istnienia wielkiego spisku wymierzonemu przeciwko germańskim narodom, uwielbiający wojskową dyscyplinę, wdarł się na czele swojego ugrupowania w roku 1923 do jednej z monachijskich piwnic, gdzie odbywało się zebranie konserwatywnych ugrupowań i rozpoczął agitację za przeprowadzeniem wzorem Mussoliniego niemieckiego "marszu na Rzym". Wystąpienie to zakończyło się jednak niepowodzeniem, ponieważ jego stronnictwo - Narodowo Socjalistyczna Niemiecka Partia Robotników, która powstała w wyniku przekształcenia się Niemieckiej Partii Robotników (monachijskie ugrupowanie sfrustrowanych kombatantów) w partię ogólnoniemiecką w roku 1919, została zdelegalizowana, natomiast sam Hitler został skazany na okres 5 lat pozbawienia wolności. Skrócony pobyt w więzieniu zaowocował powstaniem doktryny programowej zawartej w książce pod tytułem "Mein Kampf". Po odzyskaniu wolności, Hitler przystąpił do odbudowy swej organizacji wraz z wzorowanymi na włoskich partyjnymi bojówkami - SA. Jednakże NSDAP ciągle nie posiadała zbyt wielkich wpływów, co zmieniło się w roku 1929. Okres Wielkiego Kryzysu doprowadził niemiecką gospodarkę do ruiny, a gromady ludzi myśląc o lepszym jutrze poszukiwały oparcia wśród dwóch środowisk: komunistycznemu i nazistowskiemu. Wybory w 1930 r. przyniosły NSDAP poparcie w wysokości 18%, co dało w przeliczeniu 107 mandatów do Reichstagu. Przegrana Hitlera z Hindenburgiem, na wiosnę roku 1930 podczas wyborów na prezydenta, nie dawała co prawda wysokiej pozycji, lecz 37% głosów rokowało nadzieję. Lider faszystów odrobił to w parę miesięcy później, wygrywając wybory parlamentarne i zdobywając równocześnie 230 mandatów do Reichstagu. Narastający kryzys ekonomiczny i powszechne niezadowolenie w społeczeństwie doprowadziły do następnych wyborów. Jednak tym razem nie zakończyły się one takim powodzeniem NSDAP, a spadek popularności, zmusił Hitlera do połączenia sił z konserwatystami. W styczniu roku 1933 przywódca faszystów został zaprzysiężony na kanclerza Niemiec, co było jednakże dopiero pierwszym krokiem na drodze do przejęcia władzy w kraju. Republika Weimarska musiała wkrótce ustąpić miejsca III Rzeszy. W przeciągu paru miesięcy Hitler zaprowadził podstawy totalitaryzmu likwidując wszystkie suwerenne organizacje polityczne. W lecie roku 1934 po śmierci Paula Hindenburga, przywódca NSDAP objął stanowisko prezydenta niemieckiego państwa i od tego momentu władza jego była praktycznie nieograniczona. W dniu 30 czerwca roku 1934 członkowie SS (oddziałów wiernych Hitlerowi) dokonali masakry członków kierownictwa SA będącego w opozycji do szefa partii. Kierownictwo nad SS utrzymał Heinrich Himmler i pod jego przywództwem organizacja ta stała się podstawową formacją policyjną w III Rzeszy. W tym czasie powstała także policja polityczna, znana pod nazwą Gestapo. Miesiące roku 1935 były niezmiernie ważnym okresem, ponieważ wydano w nich Ustawy Norymberskie, w obliczu których społeczności żydowskie oraz cygańskie zostały pozbawione większości swoich praw.

Cecha łączącą wszystkie przedstawione ruchy był system autorytarny polegający na rządach twardej ręki. Władzę nad państwem sprawował w praktyce jeden człowiek, przy tym władza ta była zazwyczaj sprawowana z pogwałceniem wszystkich zwyczajowych praw. Do plusów trzeba zaliczyć niemały, jak na tamte czasy rozkwit kultury. Powstawały nowatorskie prądy w sztuce, muzyce i literaturze. Matematyka, fizyka oraz chemia zrobiły niemały krok naprzód. Powstały nowe założenia i teorie. Nazizm oraz komunizm zaprowadziły wielki terror, a popularne powiedzenie "po trupach do władzy" posiadało w tamtym okresie swoje całkowicie realne odzwierciedlenie. System nazistowski był wyjątkowo niebezpieczny, albowiem jego przywódca gwałcąc postanowienia Traktatu Wersalskiego i wkraczając na obszar Nadrenii praktycznie już wtedy zapoczątkował drugą wojnę światową. Faszystowska dyktatura sprowadzała się najczęściej do propagandy, a masowy terror nie był zbyt rozpowszechniony. Dlatego można pokusić się o stwierdzenie, że władza ta miał charakter nieco łagodniejszy.