Po niezwykle burzliwej i krwawej pierwszej wojnie światowej, zjawiskiem powszechnym i ogólnie akceptowanym było postrzeganie demokracji jako rządów większości i wyraz jednoznaczny z wolnością. Było to rezultatem skrajnych nastrojów socjalnych oraz wiktorii i triumfu w minionej wojnie państw o demokratycznym profilu władzy. W warunkach zmaksymalizowanej podatności na hasła wolnościowe i odwołujące się do sprawiedliwości, ustrój demokratyczny wdrożono w zdecydowanej większości nowopowstałych państw ówczesnej Europy: Czechosłowacji, Estonii, Litwie, Łotwie, a także w Polsce. Niemniej jednak, już na początku lat dwudziestych XX stulecia, sytuacja diametralnie się odwróciła i postępować zaczęło lawinowe odwracanie się od demokratycznych systemów władzy, co wywołane było narastającymi zarzutami o wadliwości systemu ocenianej przez pryzmat korupcji, prolongaty procederów legislacyjnych, a także faworyzowania ustrojowych wykolejeńców. W obliczu takich warunków i okoliczności, błyskawiczną popularność zdobyły antydemokratyczne systemy władzy o charakterze: totalitarnym i autorytarnym.

Akcja przeciw narodowi żydowskiemu

Totalitaryzm, pod którym kryją się tak monstrualne twory jak: włoski faszyzm Mussoliniego, bądź jego niemiecka odmiana w postaci nazizmu Hitlera oraz komunizm (w Związku Radzieckim), zmierzając ku absolutnemu nadzorowi i ingerencji w każdą dziedzinę życia społecznego, piętnował reguły i normy demokratyczne i mechanizmy parlamentarne. Analogicznie, chociaż w znacznie subtelniejszej formie, rzecz się miała w krajach o autorytarnym kształcie władzy, w których usiłowano skoncentrować zbiorowość społeczną dookoła nieodpartego autorytetu naczelnika i ideologicznego mentora kraju.

Komunizm

Rewolucja bolszewików z roku 1917, przyczyniła się do transformacji Rosji kształciła z caratu do ustroju komunistycznego, nazywanego pierwotnie Rosją Radziecką lub sowiecką, a dopiero po pięciu latach przemianowano nazwę państwa na Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich ( w skrócie ZSRR). Teoria Włodzimierza Lenina, w myśl której, świadomość społeczna winna być uformowana przez "śmietankę" rewolucyjną, stanowić poczęła fundament, na którym poczęło wznosić się państwo, bazujący na systemie monopartyjnym i nacjonalizacji sektora gospodarczego. Ugrupowanie komunistyczne (WKP(b), później przemianowane na KPZR) dzierżyła wyłączność na władzę i radykalnie i brutalnie zwalczała jakiekolwiek przejawy działań opozycyjnych względem zastanego ustroju politycznego. Agresja i terror stanowiły zasadnicze narzędzia politycznych kroków postępowania. Posiadający szeroko rozbudowaną strukturę - terror państwowy- nadzorowany był przez organa bezpieczeństwa ( takie jak :CZEKA, NKWD) oraz sieć obozów koncentracyjnych, określanych mianem "łagrów". Jego istnienie umożliwiał radziecki kodeks przepisów i regulacji prawnych, które odbierały mieszkańcom przypisanym do tzw. klasy wyzyskiwaczy jakiekolwiek prawa obywatelskie (Konstytucja ZSRR z 1924 roku). Ogół dziedzin życia społecznego, poddano ścisłemu nadzorowi organów bezpieczeństwa i zmonopolizowanej władzy. Rozprzestrzeniona w granicach całego kraju indoktrynacja, za pośrednictwem edukacji i cenzury umożliwiała tworzenie nowego gatunku ludzi - bezgranicznie ufających i fanatycznie zapatrzonych w komunizm. Życie każdej istoty ludzkiej, od tej pory organizowała partia rządząca i poddane jej kontroli, od dni dziecięcych do kresu żywota - poprzez partycypację w "organizacji pionierskiej" (dzieci), komsomolskiej (młodzież) i partii komunistycznej (dorośli). Sukcesywnie ujawniała się "teatralizacja życia zbirowości społecznych" za pośrednictwem organizowania zmasowanych imprez okolicznościowych, których celem było potwierdzenie idealnej struktury i zarządzania, a jednocześnie także dominacji państwa komunistycznego nad wszelakimi innymi formami rządów. Absolutyzowanie znaczenia jego mężów opatrznościowych i propagatorów komunizmu : Włodzimierza Lenina i Józefa Stalina, przyczyniło się- zwłaszcza w przypadku tego ostatniego- do kolosalnie rozwiniętego kultu wodza -zakrawającego na gloryfikację i idealizowanie.

Lenin, który przemawia...

Sektor gospodarczy nowego organizmu państwowego, bazował na "systemie nakazowo - rozdzielczym" i planowości, których fundament stanowiło upaństwowienie środków produkcji. Jedynie na niedługi okres, wyłamano się z tych założeń, wprowadzając Nową Ekonomiczną Politykę ( w skrócie NEP) między 1921 a 1924 rokiem. Mimo to, zaraz po śmierci Włodzimierza Lenina wszczęto nagonkę i prześladowania tzw. "spekulantów" oraz osadzano ich w więzieniach. Zaprezentowana przez Jóżefa Stalina idea uprzemysłowienia Związku Radzieckiego, przyjmowała w założeniach rapidalny progres przemysłowy, urzeczywistniany w pięcioletnich planach gospodarczych (w kolejnych latach :1928 -1932, 1933 -1937, 1938 -1942). W ciągu pierwszej "pięciolatki" wybudowano 1500 zakładów przemysłowych, a także więcej niż 5700 km torów kolejowych. Zapoczątkowane ówcześnie ogromne inwestycje związane z przemysłem i energetyczne, przyczyniły się do budowy, między innymi: kompleksu hutniczego w Magnitogorsku i elektrowni wodnej Dnieproges. Przebiegało to się w niezwykle ciężkich warunkach w terenie, klimatycznych, a także przy zatrważającym regresie technologicznym. W czasie trwania "pięciolatki" z lat 1933-1937, zrodził się tzw. "ruch stachanowski", określany też mianem "socjalistycznego współzawodnictwa pracy". Postępującemu uprzemysłowieniu towarzyszyły także dwa całkowicie odrębne zjawiska: optymizm oraz poświęcenie sporej liczby uczestników zbiorowości społecznej, a także niehumanitarny wyzysk i deprecjonowanie honoru zniewolonych jednostek ludzkich.

Planowość w sektorze gospodarczym komunistycznej Rosji, wywołała wrogie nastawienie kraju względem własności prywatnej w branży rolniczej. Pryncypia ustrojowe i fatalne warunki żywieniowe, sprawiły, że Józef Stalin ogłosił w 1929 roku, projekt kolektywizacji rolnictwa. Urzeczywistnianie założeń programowych polegało na, wymuszonej unifikacji prywatnych gospodarstw wiejskich w gospodarstwa wspólne, tzw. "kołchozy". Wszystkich sprzeniewierzających się temu rozporządzeniu, a zwłaszcza bogatszych rolników, zwanych "kułakami", umieszczano w łagrach albo też zsyłano na Sybir. Intensyfikacja procesów kolektywizacyjnych przebiegało w okresie między 1929 a 1932 rokiem. Przyjketo wtedy, iż co piąte gospodarstwo chłopskie należy do kułaka. Ogromna fala aresztowań i zsyłek na Syberię przyczyniły się do zamętu i chaosu, a tym samym zmniejszeniu się produkcji rolnej. W następstwie zaistniałej klęski głodowej zmarło, z początkiem lat trzydziestych, więcej niż 10 mln istot ludzkich.

Postępowi ustroju komunistycznego w Związku Radzieckim. towarzyszyło od zarania lat trzydziestych XX stulecia, zjawisko kultu jednostki. Wiązał się on z przywódcą partii i rodaków - Józefem Stalinem. Kult ów uwyraźniał się głównie poprzez wyolbrzymianie znaczenia Stalina jako trzymającego ster władzy i kraju, a równoczesnym bagatelizowaniu wpływu innych członków kadr kierowniczych i zbiorowości społecznej. Wmawiano społeczeństwu zakłamane przekonanie, jakoby rzekomo całość dokonań narodu była efektem błyskotliwości umysłu i chęci przywódcy. Jego postać urosła nieomal do rangi przedmiotu kultu religijnego. Przyznawano jego imię miastom, placom, ulicom, zakładom przemysłowym, kołchozom, górskim szczytom, instytucjom publicznym i stawiano mu posągi. Sale, w których odbywały się obrady dekorowano jego rzeźbami i popiersiami. Wodzowskie portrety dzierżono dumnie w górze, na różnego rodzaju procesjach i pochodach. Cytaty, pochodzące z jego utworów i przemówień, stanowiły wystarczający argument we różnorakich, nawet naukowych, dysputach. O skali tego niepokojącego zjawiska, poświadczać może fakt, iż przed rozpętaniem II wojny światowej, większa część fabryk w Związku radzieckim nosiło imię Józefa Stalina, nie zaś Włodzimierza Lenina. Najmniejsza choćby próba skrytykowania osoby "Wielkiego Wodza" Stalina, podlegała karze sankcji partyjnych, lecz częściej represjom ze strony aparatu bezpieczeństwa. Potwierdzenie tego dała epoka "Wielkiego Terroru",w okresie między 1936 a 1939 rokiem, kiedy to śmierć poniosło blisko 4,5 mln realnych albo też domniemanych oponentów stalinowskiej polityki.