17 marca roku 1921 Sejm Ustawodawczy Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił Konstytucję Marcową, dla której charakterystyczna była przewaga władzy ustawodawczej (obu izb parlamentu) nad władzą wykonawczą (rządu i prezydenta). Taki kształt konstytucji spowodowany był obawami prawicowych i centrowych stronnictw przed zbyt wielkimi uprawnieniami Józefa Piłsudskiego uważanego za pierwszego kandydata do fotela prezydenta.

Polska była wtedy szóstym co do wielkości krajem Europy, jednak była też krajem bardzo niejednolitym. Polskie kresy wschodnie były terenem zacofanego rolnictwa, dobrze rozwinięte rolniczo były Wielkopolska i Pomorze, w Galicji istniały małe ośrodki przemysłowe, ale panowało przeludnienie, a główne ośrodki przemysłowe mieściły się na terenach zachodnich. Poziom polskiej gospodarki był wtedy jeszcze bardzo niski (warunkowały to ogromne zniszczenia wojenne) ale trwała budowa rynku ogólnopolskiego. Z powodu wysokich kosztów powojennej odbudowy, budżet państwa stale wykazywał deficyt, który pokrywano drukiem banknotów Krajowej Kasy Pożyczkowej. To prowadziło do ogromnego wzrostu inflacji.

Sytuacja międzynarodowa Polski również nie była korzystna – ani Niemcy, ani Rosja (potem ZSRR), nie godzili się bowiem z sytuacją w powojennej Europie i wobec Polski zajmowali wrogie stanowisko. Polska polityka zagraniczna opierała się więc tylko na sojuszu z Francją. Reszta Europy bliższymi stosunkami z Polską nie byłą zainteresowana.

Wybory parlamentarne z roku 1922 dały równe wpływy endecji, partiom centrum oraz lewicy. Fotel prezydenta objął G. Narutowicz, który wkrótce potem został zamordowany przez fanatycznego nacjonalistę — E. Niewiadomskiego. Kolejnym prezydentem został  S. Wojciechowski. Premierem - gen. W. Sikorskim. W maju 1923 roku skutkiem paktu lanckorońskiego powstała centroprawicowa większość polityczna Chjeno – Piasta (chadecja, endecja i PSL „Piast”) i rządy objął gabinet W. Witosa.

W tym czasie głównym problemem stała się hiperinflacja, która w jesieni 1923 roku doprowadziła do załamania się gospodarki i robotniczych zamieszek. Skutkiem tych wydarzeń rząd Witosa ustąpił miejsca gabinetowi W. Grabskiego, który rozpoczął reformę skarbowo – walutową, budżet równoważąc nadzwyczajnym podatkiem majątkowym i oszczędnościami. W 1925 roku uchwalono także reformę rolną i zawarto konkordat ze Stolicą Apostolską.

Reforma skarbowo - walutowa rządu Grabskiego utrwaliła jednak kryzys nadprodukcji, przełom lat 1925 i 1926 przyniósł więc kolejny kryzys, a jednocześnie bezpieczeństwu Polski zagroziły traktaty lokareńskie. Kolejny rząd - A. Skrzyńskiego pomimo poprawy koniunktury, nie zdołał zapobiec pogorszeniu się nastrojów społecznych, więc W. Witos utworzył kolejny rząd Chjeno – Piasta (ostro skrytykowany przez lewicę i zwolenników Piłsudskiego).

12 maja 1926 roku Józef Piłsudski przy pomocy wojska dokonał zamachu stanu zwanego Przewrotem majowym i zajął Warszawę. Prezydent Wojciechowski i premier - Witos musieli ustąpić ze stanowisk. Piłsudski nie rozwiązał sejmu, ale powołał nowy rząd pod przewodnictwem Kazimierza Bartela.

31 maja Zgromadzenie Narodowe zaproponowało Piłsudskiemu objęcie stanowiska prezydenta. Piłsudski propozycji jednak nie przyjął, jednocześnie wysuwając na to stanowisko kandydaturę I. Mościckiego. Objęcie funkcji prezydenta przez Mościckiego faktycznie zalegalizowało zamach majowy i wprowadziło rządy sanacji. 2 sierpnia sejm zmienił konstytucję, wzmacniając  w niej uprawnienia prezydenta (dokonał tego na mocy tzw. noweli sierpniowej).

Dezorientacja w zaistniałej sytuacji ułatwiła sanacji opanowanie władzy, ale stopniowo narastał konflikt między rządem a parlamentem, powoli odsuwanym od swoich konstytucyjnych funkcji. Konsolidację władzy piłsudczyków ułatwiała natomiast dobra koniunktura gospodarcza z lat 1926 –1928. W nowych wyborach parlamentarnych obóz sanacyjny (występujący jako Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem) zdobył tylko 28% mandatów i nie mógł kontrolować wszystkich procesów legislacyjnych. Większość sejmową stanowiły opozycyjne wobec niego stronnictwa lewicy (PSL „Wyzwolenie”, PPS i Stronnictwo Chłopskie) oraz prawicy i centrum (PSL „Piast” i endecja). Starcia pomiędzy nimi a BBWR wkrótce nasiliły się i w listopadzie 1928 roku PSL „Piast”, chadecja, NPR, PSL „Wyzwolenie”, PPS i Stronnictwo Chłopskie zawiązały sojusz w celu obrony systemu parlamentarnego. W ten sposób utworzyły tzw. Centrolew.

Prezydent Mościcki odwlekał otwarcie sesji sejmu, więc latem 1930 przywódcy Centrolewu próbowali odwołać sanacyjny rząd. Na jego czele stanął jednak Piłsudski. Prezydent Mościcki rozwiązał sejm i zapowiedział nowe wybory parlamentarne.

Kampania wyborcza przebiegała pod świeżym jeszcze wrażeniem aresztowania działaczy Centrolewu, oskarżonych o pospolite przestępstwa i osadzonych w więzieniu oraz pod presją administracji lansującej BBWR.

W wyniku wyborów z listopada 1930 roku BBWR uzyskał 56% mandatów i odtąd sanacja mogła przeforsować swoje ustawy. Ciągle nie miała jednak większości umożliwiającej zmianę konstytucji.

W Polsce roku 1929 narastał tymczasem kryzys gospodarczy – malał zbyt towarów  i ich produkcja, wrastało bezrobocie, spadały ceny artykułów rolnych, a to powodowało kurczenie się rynku zbytu i deficyt budżetowy. Trudności eksportowe i wycofanie kapitału obcych inwestorów tylko ten bilans pogorszyły. Sytuacja ta prowadziła do wzrostu napięć społecznych oraz do zwiększania się wpływów radykalnych grup politycznych.

W 1931 roku powstało radykalne Stronnictwo Ludowe. Swój program zradykalizował też PPS. W 1934 roku powstał Obóz Narodowo-Radykalny, z którego później wyodrębniła się ONR Falanga. Władze sanacyjne utworzyły tymczasem dla swoich przeciwników politycznych obóz w Berezie Kartuskiej. Lata te, to też lata aktywnych działań na polu polskiej polityki zagranicznej. W lipcu 1932 roku zawarty został polsko - sowiecki pakt o nieagresji, a w styczniu roku 1934 podpisano polsko - niemiecką deklarację o niestosowaniu przemocy. W maju 1934 roku układ polsko - sowiecki przedłużono na kolejne 10 lat.

Przedłużający się kryzys gospodarczy potęgował jednak niezadowolenie społeczeństwa, w coraz większej części popadającego w nędzę. Sytuację pogarszało jeszcze rosnące przeludnienie i bezrobocie. W 1935 roku komuniści zaproponowali „jednolity front” lewicy przeciw rządowi. Powtarzały się też demonstracje robotnicze, a grupy młodzieży prawicowej dopuszczały się ekscesów antysemickich.

W roku 1933 prezydent I. Mościcki został wybrany na kolejną kadencję, a w kwietniu roku 1935, (dzięki umiejętnemu manipulowaniu sejmowym regulaminem), obóz rządzący doprowadził do uchwalenia tzw. Konstytucji kwietniowej, która znacznie wzmocniła pozycję prezydenta, który odtąd stał się naczelną władzą wykonawczą, a także zwierzchnikiem sił zbrojnych i rządu. Nowy kształt ordynacji wyborczej od wpływu na kształt państwa praktycznie odsunął opozycję. Również rola parlamentu została znacznie ograniczona (między innymi przez uniezależnienie od niego rządu).