Już w okresie międzywojennym w Indochinach zostały utworzone partie polityczne, których celem było wyzwolenia kraju spod panowania francuskiego, bowiem Francja dysponował licznymi koloniami w tym obszarze. W 1930 roku wybuchło powstanie
w Wietnamie wymierzone przeciwko Francuzom. Francja miała oparcie w dynastiach rządzących w Laosie, Kambodży i Wietnamie. Od 1940 roku, gdy Francja została pokonana przez Niemców, zarządzanie koloniami przestało być możliwe, w 1941 roku miejsce francuskie zajęła Japonia na podstawie umowy zawartej z kolaboracyjnym rządem Vichy. W 1941 roku z inicjatywy Komunistycznej Partii Indonezji utworzono Lig Walki o niepodległość Wietnamu, na czele której stanął Ho Chi Minh, w 1945 roku utworzono również oddziały partyzanckie, dowodzone przez gen. Vo Nguyen Giapa. W 1945 roku Japonia ogłosiła Wietnam państwem niepodległym, miał on się składać z Tonkinu, Annamu i Kochinchiny. Władza miała przejść w ręce panującego w Annamie cesarza, którym był Bao Dai. Po kapitulacji Japonii 1 września 1945 roku władzę zaczęli przejmować komuniści, mający za sobą wsparcie wojsk chińskich. Sajgon i Hanoi zostały opanowane, ale to znowu wywołało niezadowolenie francuskie i interwencję zbrojną. Jednak 2 września 1945 roku Wietnamczycy uroczyście proklamowali utworzenie niepodległego Wietnamu. 6 marca 1946 roku Ho Chi Minh podpisał układ wietnamsko – francuski, akceptujący nową sytuację polityczną. Chińczycy mieli opuścić terytorium Wietnamu, zaś Kambodża i Laos miały uzyskać status odrębnych państw. Francja jednak nie zgodziła się, by władza przeszła w ręce komunistów. Ze względu na słabość polityczną nowego rządu, Ho Chi Minh nie sprzeciwił się wkroczeniu wojsk francuskich do Hanoi, nie uznał jednak odrębności Kochinchiny, którą Francuzi przekształcili w zależne od siebie państewko. W listopadzie 1946 roku konflikt francusko – wietnamski wybuchł ponownie, wskutek ostrzelania portu w Hajfongu przez wojska francuskie, co zakończyło się śmiercią 6 tysięcy Wietnamczyków. W akcie zemsty władze Wietnamu Północnego wymordowały około 200 osób pochodzenia francuskiego. W grudniu 1946 roku w Hanoi wybuchło kolejne powstanie antyfrancuskie, które zapoczątkowało wojnę z Francją. Trwała ona osiem lat. W pierwszym etapie konfliktu zbrojnego, Francuzi ponownie osadzili na tronie cesarza Bao Dai, wypierając wojska północnowietnamskie aż pod granicę chińską. W grudniu 1949 roku Francja zatwierdziła powstanie zjednoczonego Wietnamu, w którym władza przeszła w ręce antykomunistów. Jednak mimo to, rząd Ho Chi Minha ogłosił się legalną władzą Wietnamu, mając za sobą poparcie ZSRR, gdy tymczasem państwa Europy zachodniej i USA udzieliły wsparcia Wietnamowi Południowemu. Już po 1951 roku oddziały Wietnamskiej Partii Pracujących zaczęły mieć przewagę nad Francuzami. Do jesieni następnego roku Wietnamczycy wyzwolili obszar od rzeki Song Hong Ha, partyzanci Viet Minh opanowali nie tylko Wietnam Północny, ale podporządkowali sobie również południowy Laos i wschodnią Kambodżę, nawiązując współpracę z oddziałami Pathet Lao. Po klęsce francuskiej pod Dien Bien Phu USA zgodziły się na udział Amerykanów w walce z komunistami w Wietnamie. Jednocześnie opinia publiczna we Francji domagała się szybkiego zakończenia wojny, przyspieszono więc rokowania pokojowe. 21 lipca 1954 roku odbyła się konferencja w Genewie. Wietnam został ostatecznie podzielony wzdłuż 17 równoleżnika na komunistyczną północ i demokratyczne południe rządzone przez Ngo Dinh Diema. W 1956 roku miały odbyć się wybory. Francuzi ostatecznie wycofali z terytorium Indochin, jednak ich miejsce zaczęli zajmować powoli Amerykanie. Jednocześnie zostały utworzone Laos i Kambodża.
W 1946 roku do Laosu wkroczyły wojska francuskie, w następstwie czego proklamowano powstanie państwa o ustroju monarchicznym pod protektoratem Francji. To wywołało konflikt zbrojny, który trwał do 1954 roku. Francuzom stawiły czoła oddziały Pathet Lao, będące ramieniem zbrojnym Laotańskiego Frontu Narodowego, którym kierował książę Souphanouvong. Ostatecznie wspólna ofensywa Viet Minh i Pathet Lao zmusiła wojska francuskie do zawarcia rozejmu. W 1954 roku zorganizowano konferencję pokojową w Genewie, która przygotowała postanowienia pokojowe. Ostatecznie Francja musiała uznać niepodległość Laosu, który podobnie jak Wietnam został podzielony na dwie części. Jedną kontrolowały wojska królewskie a drugą rządził Pathet Lao.
Podobnie sytuacja przebiegała w Kambodży, gdzie już w czasie II wojny światowej została powołana partyzantka Wolnych Khmerów. Po klęsce Japonii w 1945 roku w Kambodży powołano Komitet Narodowy. Ogłoszono następnie konstytucję oraz zdetronizowana miejscową dynastię. Po zakończeniu II wojny światowej partyzantka niepodległościowa nadal prowadziła wojnę, tym razem z Francuzami. W 1947 roku państwo zostało przekształcone w monarchię konstytucyjną, jednak pod protektoratem Francji. W toku walk z Francuzami w 1953 roku oddziały narodowowyzwoleńcze Wolnych Khmerów wkroczyły do Phnom Penh, w konsekwencji ogłoszono niepodległość Kambodży. Konferencja genewska z 1954 roku uznała niepodległość Kambodży, powołano jednocześnie Międzynarodową Komisję Nadzoru i Kontroli nad nowo utworzonymi wówczas państwami. Panujący książę Norodom Sinhanouk abdykował na rzecz swego ojca a następnie stanął na czele Ludowego Stowarzyszenia Socjaldemokratycznego. W 1960 roku Kambodża przeszła kolejna zmianę ustrojową - zaprowadzono republikę.
