Gdy 18 września 1939 roku legalne władze polskie zostały internowane na terenie Rumunii powstała potrzeba utworzenie władz polski na emigracji, które mogłyby swobodnie reprezentować sprawę polską na arenie międzynarodowej. Prerogatywy prezydenta RP pozwalały na mianowanie następcy, którym według pierwotnych zamysłów miał zostać Bolesław Wieniawa Długoszowski, jednak wybór ten spotkał się z żywym protestem Francji, dlatego nowym prezydentem Polski został Władysław Raczkiewicz, który 30 września 1939 roku we Francji powołał Rząd z generałem Sikorskim na czele (do Rządu weszli także S. Stroński jako wicepremier, A. Zaleski jak Minister Spraw Zagranicznych, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych objął S. Kot) . Powstały także inne organy władzy to znaczy Rada Narodowa, która funkcjonowała jako organ doradczy, w zasadzie bez żadnych formalnych zadań, ale pozwoliło to odsunąć od Rządu widmo sporów pomiędzy partiami wchodzącymi w jego skład (Stronnictwo Pracy, Stronnictwo Narodowe, Polska Partia Socjalistyczna i Polskie Stronnictwo Ludowe). Celem Rządu Sikorskiego (który w międzyczasie został także mianowany Naczelnym Wodzem) było kontynuowanie wojny z Niemcami oraz reprezentowanie Polaków w kontaktach z sojusznikami. Jeszcze jednym bardzo ważnym zadaniem Rządu był zorganizowanie armii polskiej we Francji, zakończyło się to znacznym sukcesem, siły zbrojne liczące 83 tys. ludzi (w maju 1940r) walni przyczyniły się do obrony Francji. Innym sukcesem Rządu na uchodźstwie było utworzenie na początku Delegatury Rządu Rzeczpospolitej Polskiej na Kraj, czyli przedstawicielstwa Rządu Londyńskiego w kraju. Inne działania miały na celu stworzenie sytuacji, w której władze w Londynie będą miały kontrole także na tworzącymi się (najczęściej z inicjatywy oddolnej zakonspirowanymi siłami zbrojnymi w kraju). I to się udało dzięki staraniom Rządu i Związek Walki Zbrojnej, i (od 14 II 1942r) Armia Krajowa miały pełne poparcie Rządu i jego pomoc. Po klęsce Republiki Francuskiej, Rząd, który do V 1940 roku rezydował w Angers przeniósł się do Londynu, gdzie wraz z innymi Rządami emigracyjnymi (Holandii, Francji itp.) usiłował na nowo organizować Armię Polską. Służyć temu miał podpisany w 30 lipca 1941 roku układ Sikorski - Majski (Iwan Majski był Ministrem Spraw Zagranicznych ZSRR w Londynie). Po niemieckim uderzeniu na ZSRR w czerwcu 1941 roku, Sowieci byli bardziej skłonni do podjęcia negocjacji z Rządem Londyńskim, z drugiej strony na porozumienie naciskał Churchill, chcą wzmocnić sojusz aliantów. Układ z Sowietami mówił miedzy innymi o powołaniu do życia polskiej Armii na terenach ZSRR. Miała się składać z mieszkańców byłych polskich Kresów Wschodnich, jak również ludności deportowanej do Kazachstanu lub na Syberię. Osobny układ został podpisany 14 sierpnia 1941 roku, na podstawie którego powstała tak zwana Armia Andersa. Docelowo miała osiągnąć stan liczbowy 96 tys. W wyniku działań sowieckich, zwłaszcza po zwycięstwach nad Niemcami pod Moskwą i Stalingradem ZSRR zaczął coraz bardziej utrudniać formowanie armii i miedzy innymi obcinał racje żywnościowe dla żołnierzy. Ostateznie w wyniku umów między Rządem Londyńskim i ZSRR Armia Andersa wycofała się do Iranu, by potem przez Palestynę wziąć udział w walkach w Afryce i Włoszech. Jednak samo utworzenie Armii w ZSRR, a zwłaszcza wynegocjowany układ (sprawa granic) spotkał się z ostrą krytyką reszty gabinetu Sikorskiego, z rządu ustąpili A. Zaleski i zastępca prezydenta, generał Kazimierz Sosnkowski. Udało się jednak zażegnąć spór zwłaszcza, że nastąpił kryzys w stosunkach polsko-radzieckich. W zasadzie od ewakuacji wojsk Andersa, a zwłaszcza od czasu coraz wyraźniejszych zwycięstw Armii Czerwonej nad hitlerowcami, Józef Stalin nie robił nic by poprawić stosunki z Rządem Londyńskim, co więcej cały czas starał się znaleźć pretekst, by móc te kontakty zerwać, już bowiem od 1942 roku zdecydował w rozgrywce o władzę nad Polską stworzyć "własny" rząd złożony z całkowicie mu podległych komunistów. Okazja nadarzyła się w kwietniu 1943 roku, gdy siły niemieckie ujawniły odkrycie w Lesie Katyńskim masowych grobów polskich oficerów zamordowanych przez NKWD. Złożone równocześnie polski i niemiecki wnioski do Czerwonego Krzyża w sprawie wyjaśnienia przyczyn mordu, spotkały się z ostra reakcja Stalina i zerwaniem kontaktów z Rządem Londyńskim, właśnie z powodu oskarżeń o rzekomą współprace z nazistami. Kolejny cios spadł na rząd 4 VII, gdy nad Gibraltarem w tajemniczych okolicznościach rozbił się samolot z Sikorskim. Premier Rządu Londyńskiego zmarł. Na jego następcę wybrano Stanisława Mikołajczyka, polityka Polskiego Stronnictwa szybszego tracenia na znaczeniu, bowiem na arenę międzynarodową wkracza powołany przez Stalina Związek Patriotów Polskich, czy wreszcie Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego utworzony 22 lipca 1944 w Lublinie. PKWN na mocy uchwały z dnia 31 XII 1944 roku został przemianowany na Rząd Tymczasowy. Wiązało się to z wycofaniem poparcie dla Rządu Londyńskiego, co nastąpiło ostatecznie 5 sierpnia 1945 roku. W tym czasie w wyniku postanowień konferencji w Poczdamie został utworzony 28 czerwca 1945 roku Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, do którego wszedł Stanisław Mikołajczyk. Jego decyzja spotkała się ze sprzeciwem środowiska emigracyjnego, na jego miejsce premierem rządu został mianowany Tomasz Arciszewski. Mimo braku poparcia ze strony Zachodu rząd kontynuował swoją działalność. Jednak zajmował się już tylko zbieraniem funduszy oraz poniekąd zdemobilizowanymi żołnierzami Polskich Sił Zbrojnych, którzy nie zdecydowali się wrócić do komunistycznej Polski. Po śmierci Prezydenta Raczkeiwicz, jego następca został mianowany August Zaleski, wybór był bardzo kontrowersyjny bowiem były Minister Spraw Zagranicznych nie był lubiany ani w Londynie ani w środowisku emigracji. Spowodowało to liczne kłótnie i waśnie miedzy politykami i doprowadziło do stopniowego rozłamu na łonie rządu. Powstał między innymi tak zwany Klub Trzech (Edward Raczyński , generał Władysław Anders i po śmierci Tomasza Arciszewskiego generał Tadeusz Komorowski) ten ostatni w 1947 roku został mianowany premierem. Wiązało się to z legenda jaka opromieniała dowódcę Armii Krajowej i przywódcę Powstania Warszawskiego. Rząd podejmował różne działa zwłaszcza w celu obudzenia sumień narodów Europy Zachodniej, efektem czego była zorganizowana w 1955 roku konferencja w Genewie, która jednak zakończyła się fiaskiem. Rząd nadal pozostawał w rozsypce, do zgody nie doprowadzili kolejni premierzy: Tadeusz Tomaszewski, generał Roman Odzierżyński Jerzy Hryniewski. Najbardziej złowroga postacią był sam Zaleski, który wprowadzał napięcia w działaniu rządu. Mimo małych sukcesów rządów Stanisława Mackiewicza i Hugona Hanke rząd nadal pozostawał w rozbiciu. Rada Trzech nie miała żadnego autorytetu i nie była słuchana przez żadne liczące się kręgi zachodniego establishmentu. Okrs rozłamu w Rządzie w Londynie zakończył się wraz ze śmiercią generała Władysława Andersa, a przede wszystkim ze śmiercią samego Augusta Zaleskiego w 1972 roku. Prezydentem został Stanisław Ostrowski. Rząd zdawał sobie sprawę, ze nie jest akceptowany przez nikogo i że ma w zasadzie zerowy autorytet i możliwości, jednak stawał się coraz bardziej "hałaśliwy". Znane są protesty w sprawie barku zgody władz komunistycznych na wyjazd z Polski Prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego. W 1979 roku prezydentem został Edward Raczyński a premierem po Zygmuncie Muchniewskim i Alfredzie Urbańskim wybrano , Kazimierz Sabbat (który zostanie później wybrany na prezydenta). Gdy na społeczeństwo polskie przyszła trudna próba stanu wojennego głos orędzi prezydenta Raczyńakiego miał zagrzewać do walki, wspominał bowiem, iż komunizm musi upaść. Dwóch ostatnich prezydentów Polski na uchodźstwie, to Kazimierz Sabbat oraz ostatni żyjący do dnia dzisiejszego Ryszard Kaczorowski. Objęcie władzy przez Kaczorowskiego miało miejsce w czasie, gdy w Polsce rozpoczęły się znaczące przemiany polityczne.
W wyniku pierwszych wolnych wyborów do parlamentu w czerwcu 1990 roku stało się jasne, że komunizm w Polsce upada, jednak Rząd Londyński działa dalej. Ostateczne zakończenie jego pracy miało miejsce w grudniu 1990 roku gdy prezydent Ryszard Kaczorowski i premier Edward Szczepanik przyjechali do Polski i w Warszawie w Pałacu Królewskim przekazali insygnia władzy pierwszemu demokratycznie wybranemu prezydentowi Lechowi Wałęsie. Tak zakończył swoje działanie Rząd, którego źródła sięgają trudnych dni września 1939 roku. Rząd można oceniać różnie, bowiem po stronie plusów można mu zapisać przede wszystkim kartę wojenną oraz ciągłe upominanie się o sprawę polską na arenie międzynarodowej, z drugiej strony nie sposób zauważyć ile szans zostało zmarnowanych przez ciągłe kłótnie i osobiste ambicje poszczególnych członków rządu.
