Próby powołania polskich oddziałów zbrojnych na terenie zaboru rosyjskiego powiodły się na przestrzeni lat 1917-1918 mamy tutaj przykład powstania trzech Korpusów zbrojnych I, II i III. Utworzono je jeszcze w Rosji carskiej w 1917 roku, choć początkowo nie odgrywały znaczącej roli. Zmiana sytuacji politycznej w Rosji związana z rewolucja zmienia także położenie polaków na tych terenach. Utworzono namiastkę rządu tymczasowego, odbył się zjazd Związków Wojskowego Polaków, podczas którego, powstał Naczelny Polski Komitet Wojskowy. Kierował nim Władysław Raczkiewicz, późniejszy prezydent RP na emigracji w Londynie. Historia polskich korpusów zapoczątkował I korpus, który został sformułowany w … pod dowództwem gen. Jozefa Dowbora-Musnickiego. Pod koniec 1917 roku stacjonował w okolicach Mińska a liczebność jego wynosiła około 15 tys. żołnierzy. Jednak nie odegrał zbytniej roli po zmianie linii frontu został on rozwiązany przez wkraczających Niemców w 1918 roku. II korpus pod dowództwem gen. Halera ruszył na przekor Niemcom w kierunku Dniepru, tam został osaczony i oblężony przez wojska niemieckie pod Kaniowem, gdzie stoczył zaciętą bitwę ulegając jednak przeważającym silom wroga. Większość żołnierzy dostała się do niewoli, choć znacznej grupie udało się zbiec m.in. gen Halerowi. Żołnierze ci poprzez drogę przez Murmańsk dostali się do oddziałów angielskich, skąd przedostali się do Francji. Generał Haler w październiku 1918 obejmuje dowództwo nad tworzona we Francji Armia polska. Podobna krotka historie przeszedł II korpus, nękany przez oddziały Ukraińców, spotkał go podobny los do żołnierzy z I korpusu, został rozwiązany w Polowie 1918 roku. Jednak żołnierze tych korpusu byli przydatni w ostatnich dniach wojny pomagając polakom rozbrajać żołnierzy wroga i wyzwalając polskie tereny.
