Austria na przełomie XVII i XVIII wieku była dużym państwem na skalę Europy, ale widoczne były w niej oznaki słabości. Wynikało to głównie z tego, że była zlepkiem krajów i prowincji różniących się m.in. językiem, tradycją i kulturą. Poza tym skomplikowana administracja nie działała sprawnie.
Największe uprawnienia miała Tajna Konferencja, której przewodniczył cesarz, a w jej skład wchodził także pierwszy kanclerz i sześciu ministrów. Funkcjonowały także Nadworna Rada Wojenna, Nadworna Izba Skarbowa i Kancelaria Nadworna. Poza tym część spraw rozpatrywały kancelarie węgierska, czeska, włoska, siedmiogrodzka i niderlandzka. Oprócz tego w prowincjach istniały różne stare instytucje stanowe i Rady Gubernatorskie powołane przez cesarza. Taki system nie mógł działać sprawnie.
Poza tym problemem Austrii była kwestia następstwa tronu, ponieważ cesarz Karol VI nie miał syna. Aby po jego śmierci rządy mogła przejąć jego córka Maria Teresa, wydał sankcję pragmatyczną (1713 rok), która miała zapobiec rozpadowi państwa. Udało się tego uniknąć, ale jego córka musiała najpierw pokonać wiele przeciwności, aby tak się stało.
Było to spowodowane tym, że po śmierci Karola VI ościenne państwa nie uznały jej praw do tronu cesarskiego, chociaż ich monarchowie przyrzekli wcześniej Karolowi VI, że akceptują postanowienia sankcji pragmatycznej. Jednak po jego śmierci złamali obietnicę i zgłaszając pretensje do tronu cesarskiego, próbowały zbrojnie zagarnąć część ziem rządzonych przez Habsburgów. Było to tym łatwiejsze, że chociaż austriacka armia była dość liczna, to jednak przestarzała i źle zorganizowana. Sytuację wykorzystały Prusy, które zdobyły bogaty Śląsk i mimo austriackich prób odzyskania go, nie oddały zagarniętych ziem.
Kiedy w 1742 roku Prusy zadowolone z nabytku wycofały się z wojny o sukcesję austriacką (1740-1748), sytuacja Marii Teresy zaczęła się poprawiać, zwłaszcza że pomogła jej Anglia. Jeszcze raz spróbowała odbić Śląsk (lata 1744-1745), ale poniosła porażkę i po raz drugi musiała uznać tę ziemię za pruską (pokój w Akwizgranie 1748). Utrata Śląska była dotkliwa, ale Austria zachowała jedność i pozostałe ziemie, a przecież musiała odeprzeć atak nie tylko Prus, ale także Francji, Hiszpanii, Saksonii i Bawarii. Maria Teresa potrafiła szybko wyciągnąć wnioski ze słabości swojego państwa podczas wojny i rozpoczęła reformy, dzięki którym Austria stała się wkrótce potęgą europejską.
