Jadwiga Kaliska

Jadwiga Kaliska, urodzona w 1266 roku, była córką Jolenty i Bolesława Pobożnego Kaliskiego. Rodzicami jej matki byli: król Węgier Beli IV i cesarzówna grecka Maria Lascaris. Dorastała na dworze Przemysła II w Poznaniu oraz w klasztorach klarysek, które znajdowały się w Sączu i Gnieźnie w otoczeniu matki oraz jej rodziny: sióstr (świętej Kingi oraz Konstancji) i kuzynek (Gryfiny oraz Świętosławy).

Jadwiga Kaliska była zaręczona z Władysławem Łokietkiem, i ślub ich odbył się w Kaliszu, 6 stycznia 1293 roku. Miał tam wtedy miejsce zjazd kuzynów Władysława Łokietka. Ślub miał na celu wzmocnienie zawartego tam przymierza. Posag wniesiony przez Jadwigę Kaliską zawierał pieniądze i klejnoty, choć niektórzy sądzą, iż były w nim także prawa do sukcesji w Wielkopolsce.

Wiadomości na temat dalszego życia Jadwigi są skąpe. Jedyną całkowicie pewną informacja jest ta, że urodziła Łokietkowi 6 dzieci. Pierwszym z nich był Stefan. Według niektórych wybór tego imienia wskazywał na istnienie pretensji do tronu węgierskiego, gdyż bratem matki żony Łokietka był władca Węgier Stefan V. 5 dzieci zmarło przed swoimi rodzicami, a przeżył ich tylko Kazimierz. Rodzice darzyli go wielką miłością i to jemu Łokietek powierzył przyszłą władzę. Kazimierz otrzymał potem przydomek Wielkiego.

Tak jak Kazimierz był najbardziej znanym synem Łokietka i Jadwigi, tak Elżbieta to ich najbardziej znana córka. Była ona zwana Łokietkówną, i poślubiła ona króla Węgier, którym był wtedy Karol Robert Andegaweński. Już za czasów panowania jej męża była znaczącą osobistością polityczną, co nie zmieniło się gdy na tronie zasiadł jej syn.

Działalność polityczna Jadwigi stała się dobrze widoczna dopiero gdy zamieszkała w Krakowie. Mieszkała wraz ze swymi dziećmi w zamku krakowskim, i jak twierdzą niektórzy, była dowódcą jego obrony w czasie buntu podjętego przez wójta Alberta. Prowadzona przez nią działalność polityczna jest widoczna w czasie konfliktu pomiędzy jej mężem a biskupem Muskatą.

Z chwilą śmierci Władysława Łokietka, Jadwiga, będąc już w wieku 70 lat, wstąpiła do klasztoru. Był to ten sam klasztor w którym żyły jej kuzynki. Jadwiga zmarła 10 grudnia 1339 roku, do końca życia zachowując swój dwór.

Anna Aldona Litewska

Aldona (imię pogańskie) była ona córką Giedymina i Olgi, a przyszła na świat około roku 1309. Niewiele wiadomo o ojcu Anny Litewskiej, a zwłaszcza o jego pochodzeniu. Najbardziej prawdopodobna jest wersja, że był on wielmożnym Żmudzkim, który, pomiędzy rokiem 1282 a 1292 zdołał zostać wielkim księciem. Olga, matka Aldony, była Rusinką, a jej pochodzenie było prawdopodobnie bojarskie, nie dynastyczne.

Oprócz Aldony, rodzice jej mieli jeszcze siedmioro dzieci, jednakże zachowały się imiona tylko tych dzieci, które zawarły małżeństwa z Polakami lub Rusinami, oraz przyjęły chrzest. Prawdopodobnie najstarszą siostrą Aldony była przyszła Wielka Księżna Twerska, która jako pierwsza została wydana za mąż. Drugą w kolejności była Aldona.

Gdy Aldona była w wieku 15 lat, do Wilna przybyło poselstwo wysłane przez Władysława Łokietka. Prosili oni o zgodę na małżeństwo którejś z córek wielkiego księcia z synem Łokietka, Kazimierzem. Drugą kwestią poruszoną przez posłów była sprawa polskich jeńców, wziętych do niewoli podczas litewskich rajdów na Polskę. Rozmowy przebiegały bardzo sprawnie i już wkrótce Aldona udała się do Krakowa. Przyjęła tam chrzest i nowe, chrześcijańskie imię Anna. Jednakże sprawy związane ze ślubem przeciągały się. Możliwe jest, ze powodem było oczekiwanie na powrót z Awinionu wysłannika, który tam starał się o pozwolenie od papieża na zawarcie małżeństwa z ledwo-co ochrzczoną poganką.

Anna była słynna z powodu swej siły fizycznej, zamiłowania do jazdy konnej i zabaw, oraz miłosierdzia. Mówi się, że zawsze przebywała w towarzystwie grajków i śpiewaków, co powodowało konflikty między nią a Jadwigą. Matka Kazimierza była bowiem bogobojna i rozmiłowana w ascezie. Tak więc stosunki panujące pomiędzy teściową a synową nie były najlepsze. Gdy umarł Władysław Łokietek, Kazimierz został następnym królem. Jednakże Jadwiga była przeciwna równoczesnej koronacji Anny na królową. Uważała, że będzie to możliwe dopiero po jej śmierci, a do tego czasu to ona była królową Polski. Ostatecznie jednak zgodziła się na koronacje Anny, która nastąpiła równocześnie z koronacją jej męża. Dokonał tego arcybiskup gnieźnieński w obecności praktycznie wszystkich biskupów polskich dnia 25 kwietnia 1333 roku. Anna jako królowa nie posiadała jednakże takich przywilejów jak jej teściowa.

Owocem małżeństwa Anny i Kazimierza były dwie córki: Elżbieta i Kunegunda. Nie miały one jednak prawa do dziedziczenia tronu po Kazimierzu. Z tego też powodu król Polski postanowił, że jego następcą zostanie Ludwik Andegaweński, syn jego siostry Elżbiety. Królowa Anna zmarła dnia 26 maja 1339 roku a jej ciało pochowano w katedrze wawelskiej. Była pierwszą monarchinią, która tego dostąpiła.

Adelajda Heska

Adelajda Heska była urodzoną w 1324 roku córką Henryka V (zwanego Żelaznym) oraz Elżbiety, dziecka Fryderyka I Dzielnego. Fryderyk I był palatynem saskim, margrabią Miśni oraz landgrafem Turyngii. Małżeństwo Elżbiety i Henryka V było nieudane i pełne konfliktów. W końcu Elżbieta pozostawiała dzieci i uciekła do Goth, gdzie przebywała jej matka. W roku 1340, gdy Adelajda miała 17 lat, nastąpił rozwód. Posiadane informacje wskazują na to, że w życiu Adelajdy to ojciec odgrywał większą rolę. Córka ufała mu, natomiast, jej kontakt z matką urwał się wraz z chwilą jej wyjazdu.

W chwili śmierci królowej Anny I, Kazimierz Wielki starał się przyłączyć do Polski Ruś halicką, i by to osiągnąć próbował porozumieć się z dynastią luksemburską, dotychczasowo swoimi wrogami. Zakończyło się to zgodą na ślub Kazimierza z wdową po księciu bawarskim, który miał odbyć się w czerwcu 1341 roku w Pradze. Małżeństwo nie zapowiadało się szczęśliwie, gdyż żona nie odwzajemniała miłości jaką darzył ją Kazimierz. Do małżeństwa ostatecznie jednak nie doszło, gdyż przyszła żona Kazimierza zmarła z powodu choroby przed datą ślubu. Nie spowodowało to jednak pogorszenia się stosunków Kazimierza z Luksemburgiem, gdyż wkrótce po pogrzebie zawarli oni między sobą ścisłe przymierze. Kazimierz przybrał miano syna króla Jana oraz brata Karola, który był następcą tronu. Na mocy porozumienia Luksemburgowie mieli zająć się znalezieniem żony dla Kazimierza. Wybrali Adelajdę.

Do zawarcia małżeństwa doszło w Poznaniu. Małżonkowie różnili się wiekiem, Kazimierz, licząc sobie 33 lata, było 14 lat starszy od Adelajdy. Gdy tylko zakończyła się ceremonia zaślubin, Adelajda został koronowana na królową Polski. W posagu wniosła do małżeństwa 2,000 kop groszy praskich, co nie było wielką ilością. Parę lat później, gdy król Polski wydawał swą córkę za mąż, jej posag był 10 razy większy.

Niestety Adelajda nie mogła dać Kazimierzowi męskiego potomka, i było to przyczyną pogarszania się stosunków panujących w ich małżeństwie. Drugą tego konsekwencją było nieposiadanie przez Polskę następcy tronu. W obliczu braku własnego syna, Kazimierz zwrócił uwagę na syna córki z pierwszego małżeństwa, Elżbiety, i księcia szczecińskiego Bogusława I. Ich dziecko, Kaźko, bardzo dużo czasu spędzało na Wawelu, gdzie było ulubieńcem swojego dziadka.

Kazimierz, będąc nadal w związku z Adelajdą, znalazł sobie kochankę, imieniem Cudka. Miał z nią troje dzieci, synów Jana, Niemierzę i Pełkę dwóch z nich zdołało osiągnąć wiek dojrzały. Ojciec lubił ich bardzo i uwzględnił ich w swoim testamencie. Skłonność króla do posiadania kochanek oraz niemożność urodzenia dzieci przez jego żonę skończyły się rozpadem małżeństwa. Adelajdę osadzono w Żarnowcu. Nawet jeśli początkowo Kazimierz odwiedzał ją, to wizyty te ustały. Gdy Adelajdzie udało się uwolnić z zamknięcia udała się do Hesji, gdzie zmarła w 1371 roku.

Jadwiga Żagańska

Jadwiga Żagańska była córką Henryka V Żagańskiego i Anny, która była księżniczką mazowiecką. Urodziła się w okolicach 1350 roku. Jej ojciec wszedł w przymierze z Kazimierzem Wielkim, które było umocnione porozumieniem małżeńskim. W obecnym czasie Kazimierz pozostawał nadal w związku małżeńskim z Adelajdą (choć porzucił ją), a także był zaślubiony z Czeszką Krystyną. Mimo tej bigamii, nie doczekał się jak dotąd męskiego potomka. By w końcu mieć syna pragnął ożenić się jeszcze raz i liczył, że papież wyrazi na to zgodę. Ponadto liczył, że związek z Jadwigą Żagańską zapewni mu przychylność książąt śląskich. Starsza z córek Henryka V Żagańskiego była już w tym czasie zamężna (wyszła za Jana I Raciborskiego), a więc Kazimierz mógł ożenić się tylko z Jadwigą.

Najważniejszą zadaniem, które teraz stało przed Kazimierzem było uzyskanie zgody papieża na to małżeństwo. Przeszkodę mogło stanowić tylko ważne nadal małżeństwo z Adelajdą, gdyż to z Krystyną było od początku nieważne jako bigamia. By uzyskać wymaganą zgodę, podkanclerz Kazimierza udał się do Awinionu, by tam uzyskać dyspensę.

Nowa żona, Jadwiga, także nie urodziła Kazimierzowi męskiego potomka. Miała wprawdzie dzieci, lecz były to same córki: Anna, Kunegunda i Jadwiga. Na domiar złego, na mocy bulli wydanej przez papieża, żadna z nich nie miała mieć prawa do dziedziczenia tronu.

Gdy Kazimierz Wielki zmarł, Jadwiga Żagańska wyszła za księcia Ruprechta Legnickiego. Nie ma przekazów świadczących o tym, że związek ten był udany. Podobnie nie istnieją przekazy mówiące o działalności politycznej Jadwigi, zarówno w Krakowie, jak i na Śląsku. Ze związku z Ruprechtem, urodziło się Jadwidze dwoje dzieci, Barbara i Agnieszka. Jadwiga Żagańska zmarła dnia 27 marca 1390 roku i pochowaną ją w kolegiacie w Legnicy.

Elżbieta Bośniaczka

Urodziła się ze związku bana Bośni Stefana Kontromanića i Elżbiety, córki Kazimierza III księcia inowrocławskiego i gniewkowskiego, około roku 1340. dzieciństwo spędziła na dworze w Węgrzech, u Elżbiety Łokietkówny, która była jej krewną. Wybrano imię Elżbieta, by uczcić matkę i protektorkę dziecka, w przyszłości królowej. Gdy matka Elżbiety zmarła, jej córkę sprowadzono na dwór węgierski. Gdy tylko przybyła do Wyszehradu, natychmiast wzbudziła powszechny zachwyt swą ponadprzeciętną urodą. Jest wielce prawdopodobne, że była ona jedyną królową Polski tak podziwianą za urodę.

Informacje o urodzie Elżbiety i podziwie jaki ona budziła są jedynymi jakie posiadamy a pochodzącymi z początkowego okresu jej pobytu w Budzie i Wyszehradzie. Wiadomo, że później między nią a królem Ludwikiem nawiązała się sympatia. Ludwik liczył sobie w tym czasie dwadzieścia cztery lata. Był on w tym czasie już wdowcem, gdyż żona jego, Małgorzata Luksemburg, córka cesarza Karola IV oraz Marii de Valois, zmarła w 4 lata po ślubie, w 1349 roku podczas porodu. Miała wtedy czternaście lat.

Ludwik wkrótce zakochał się w pięknej kuzynce i zapragnął ją poślubić. Było to problematyczne z powodu pokrewieństwa jakie istniało między nimi (IV stopień pokrewieństwa). By małżeństwo mogło zaistnień, Ludwik musiał starać się o zgodę papieża. Uzyskawszy już wcześniej pozwolenie matki na ten związek, nie czekał na odpowiedź głowy Kościoła Katolickiego. Ślub odbył się 20 czerwca 1353 roku, choć papież Innocenty VI wyraził swą zgodę na nie dopiero 31 sierpnia tego samego roku.

Gdy została królową Węgier, Elżbieta liczyła sobie czternaście lat. Będąc tak młoda nie potrafiła zaistnieć w poważny sposób na dworze królewskim, na którym najważniejszą osobą pozostawała jej teściowa. Mimo tego niepowodzenia, młoda królowa była pełna ambicji i pragnęła władzy. Jednakże początkowo nie mogła zaspokoić tych pragnień. Choć znana była jej wielka niechęć do Niemców, nie miała ona wpływu na prowadzoną przez Węgry politykę zagraniczną. Późniejsze jej posunięcia dają podstawy do przypuszczeń, że była ona dosyć lekkomyślna i nie posiadała dobrego rozeznania w polityce. O tej pierwszej cesze świadczy incydent, który rozegrał się w kościele w Zadarze. Elżbieta była już wtedy osobą dojrzałą. Podczas zwiedzania tej świątyni zapragnęła wziąć ze sobą na pamiątkę fragment przechowywanych tam szczątków świętego Szymona. Wkrótce po dokonaniu tego czynu, naszły ją silne mdłości, co uznała za karę bożą zesłaną za zbezczeszczenie zwłok świętego męża. Natychmiast też oddała zawłaszczoną relikwię, oraz (jako pokutę) przekazała kościołowi srebrną trumnę w której umieszczono szczątki świętego.

Król Ludwik pozostał wierny swojej żonie przez całe życie (nie istnieją żadne materiały świadczące, że mogłoby być inaczej) oraz kochał ją bardzo. Jednak jeśli chodzi o sprawy polityczne to bardziej niż ze zdaniem żony liczył się z opiniami wygłaszanymi przez jego matkę. W tym względzie, jest on porównywany przez historyków do Ludwika IX Świętego, który miał zbliżony stosunek do swej małżonki oraz matki.

Owocem związku Ludwika i Elżbiety były cztery córki, z których jedna zmarła w bardzo wczesnym dzieciństwie. 3 pozostałe, to Katarzyna, Maria i Jadwiga. Ich narodziny nastąpiły pomiędzy rokiem 1370 a 1374.

Elżbieta zginęła śmiercią tragiczną, uduszona przez Chorwatów w obecności swojej szesnastoletniej córki. Przedtem była więziona przez rok.

Jadwiga Andegaweńska

Jej rodzicami byli Ludwik Andegaweński (znany także jako Węgierski) i Elżbieta Bośniaczka. Przyszła na świat w roku 1371 w zamku wyszehradzkim. Miała dopiero kilka miesięcy, gdy podjęto próbę wydania jej za, czteroletniego wówczas, Wilhelma Habsburga. Pochodził on z tak zwanej linii leopoldyjskiej, która sprawowała władzę w Styrii. Byli oni wrogami republiki weneckiej, z którą walczył ówcześnie Ludwik. Małżeństwo to miało zapewnić mu ich przychylność. Gdy arcyksiążę Leopold III wystosował prośbę o zgodę na małżeństwo pomiędzy jego synem a Jadwigą, Ludwik Węgierski zgodził się na to. 3 lata później zawarto ślub "pro futuro". Udzielił im go arcybiskup ostrzyhomski, Dymitr.

Niewiele jest informacji dotyczących pobytu Jadwigi we Wiedniu. Prawdopodobnie przebywając w tym mieście opanowała język niemiecki oraz łacinę. Gdy jej siostra Katarzyna zginęła śmiercią tragiczną, Jadwiga miała zostać królową Węgier. Jednak, gdy Ludwik zmarł, jego żona, Elżbieta, postanowiła inaczej, i po zmianie woli męża, przekazała koronę i tron innej córce, Marii. Jadwiga zaś miała zostać w przyszłości królową Polski. Gdy podejmowane były te decyzje, liczyła ona sobie dopiero 8 lat.

Koronacja Jadwigi na królową odbyła się 15 października (obecnie dzień świętej Jadwigi) 1384 roku na Wawelu. Przeprowadził ją Bodzanta, a asystowali mu biskup krakowski oraz biskup poznański. Obecna była także królowa Węgier oraz dostojnicy kościelni. Męskie insygnia koronne były niedostępne w tym czasie, ponieważ znajdowały się w Budzie,a Elżbieta Bośniaczka nie przysłała ich razem ze swoją córką. Podczas ceremonii koronacji użyto więc korony królowych, która sporządzona była dla Jadwigi Kaliskiej, następnie była noszona przez żony Kazimierza Wielkiego. Ostatnią królową, która jej używała była Elżbieta Łokietkówna w czasie swoich rządów na Wawelu. Jadwiga po akcie koronacji została oficjalnie królową Polski, choć wiadome było, że władzę w państwie sprawować będzie jej przyszły mąż. Na razie rządy sprawowali dostojnicy, a tworzone przez nich dokumenty były wydawane w imieniu dziesięcioletniej królowej.

W styczniu roku 1358 na Wawel przybyło poselstwo od Wielkiego Księcia Litewskiego, z propozycją zawarcia małżeństwa. Jeśliby Jadwiga zgodziła się poślubić Wielkiego Księcia Jagiełłę, ten w zamian przyjąłby chrześcijaństwo (on i jego poddani). Matka Jadwigi zgodziła się na ten związek. W czerwcu tego roku do Krakowa zjechali się możni z całego kraju, którzy debatowali tam nad propozycją Jagiełły. W końcu zadecydowali, ze zostanie ona przyjęta. Miała ona niebagatelny wpływ na dalszy rozwój państwa Polskiego.

Co jednak o tym wszystkim sądziła Jadwiga? Małżeństwo z Jagiełłą równało się dla niej zerwaniu z Wilhelmem, którego lubiła. W zamian miała wyjść za poganina, który budził w niej strach. Spróbowała więc zrobić coś, by nie dopuścić do zawarcia tego małżeństwa. Było to możliwe do osiągnięcia w przypadku podjęcia akcji ze strony Habsburgów. Słysząc o tym Leopold udał się do Budy, w której po spotkaniu z Bośniaczką, otrzymał jej zgodę na sfinalizowanie małżeństwa pomiędzy jego synem, a Jadwigą. Małżeństwo zostało oficjalnie skonsumowane dnia 23 sierpnia. Prawdziwości tej informacji tej zaprzeczyli jednak możnowładcy krakowscy.

Dnia 18 lutego 1286 roku w katedrze na Wawelu odbyła się ceremonia zaślubin Jadwigi z Jagiełłą. Wpierw jednak Jadwiga ogłosiła, że jej ślub z Wilhelmem był nieważny. Potem została on połączona węzłem małżeńskim z Jagiełłą przez arcybiskupa Bodzante. W posagu panny młodej znajdowały się między innymi 3 bogato zdobione płaszcze, 12 szub z wartościowych futer, 12 naszyjników, 20 pozłacanych kubków, 10 srebrnych mis oraz inne kosztowności. W dniu ślubu Jadwiga była w wieku 12 lat, a Jagiełło 35.

Jagiełło nie doczekał się męskiego potomka ze związku z Jadwigą. Miał z nią tylko jedno dziecko, córkę, która w dodatku zmarła po miesiącu. W kilka dni po zgonie dziecka, umarła także Jadwiga. 10 lipca odbył się pogrzeb, a pochowano je we wspólnym grobie. Wszystkie drogocenne przedmioty Jadwigi zostały przekazane akademii krakowskiej. Z tego też powodu w trumnie znalazły się tylko kopie insygniów koronnych wykonane z drewna (choć pozłacane). Ciała matki i córki złożono w prostej trumnie, którą umieszczono w prezbiterium. Jagiełło bardzo przeżywał śmierć swojej żony oraz dziecka, a we Wiedniu ogłoszono żałobę. Coraz powszechniejsze były głosy mówiące o świętości królowej Jadwigi.

Anna Cyllejska

Anna Cyllejska była córką hrabiego Wilhelma Cyllejskiego oraz córki Kazimierza Wielkiego, Anny. Przyszła na świat w 1381 roku. Wilhelm Cyllejski należał do hrabiowskiej rodziny, która umiejętnie poruszając się w gąszczu polityki i lawirując między takimi rodami jak Habsburgowie, Luksemburgowie, czy Andegaweni, zdołała się wybić. Siedzibą rodu była ziemia styryjska, niedaleko granicy z Węgrami.

Małżeństwo rodziców Anny nie było szczęśliwe. Jej ojciec dużo czasu spędzał odwiedzając zamki innych władców i nie poświęcał wystarczającej ilości czasu swojej żonie. W okolicach roku 1392 zmarł on, a jego żona wyszła za mąż powtórnie. Jej wybrankiem był Urlyk, książę Tecku. Podczas tych wydarzeń Anna miała dopiero 13 lat. Została wtedy opuszczona, ojciec nie żył, a z matką nie miała już więcej kontaktu. Także inni członkowie rodziny, babka Jadwiga, ani też dzieci pochodzące z drugiego małżeństwa, nie odgrywali w jej życiu większej roli. Jej kuzyni, z rodów Andegawenów i Luksemburgów, nie przejmowali się, co działo się z wnuczką ostatniego króla Polski pochodzącego z dynastii Piastów. Na domiar złego Anna nie miała szans na dobry mariaż z uwagi na swoje ubóstwo i brak urody. Hrabianka kończąc 18 lat, nadal pozostawała niezaręczona.

Tymczasem w Polsce starano się znaleźć nową żonę dla Jagiełły, gdyż ten, po śmierci Jadwigi, nie miał praw do tronu polskiego. Dotychczas rządził on tylko i wyłącznie jako mąż Jadwigi. Anna Cyllejska okazała się być dobrą kandydatką na nową żonę Jagiełły.

Anna wyruszyła do Krakowa i dotarła tam 16 lipca 1401 roku. Tam czekał na nią Jagiełło oraz jego doradcy. Krakowianie przywitali ją bardzo radośnie, król jednak nie podzielał ich entuzjazmu. Nie podobał mu się wygląd Anny, jej brak urody. Podobno, zagniewany, groził zerwaniem zaręczyn. Jednakże nie było innej, lepszej kandydatki na królową Polski.

Ślub Jagiełły z Anną odbył się na katedrze na Wawelu, a ceremonię odprawił biskup Piotr Wysz. Po roku odbyła się jej koronacja na królową Polski, która także miała miejsce na Wawelu. W uroczystości wzięła udział jej marka, córka Kazimierza Wielkiego. Jej zaproszenie na tą ceremonię było prawdopodobnie podyktowane chęcią podkreślenia faktu, że królowa wywodziła się z dynastii Piastów. Pomimo tego, że Jagiełło zaakceptował wygląd swojej żony i małżeństwo z nią, a także nigdy nie podjął próby jego zerwania, to związek nie należał do zbytnio udanych. Mąż nie poświęcał swojej żonie wiele czasu, spędzając go głównie na podróżowaniu po Polsce i Litwie. Chociaż nie pił, to lubował się w ucztach i zabawach. Niektórzy mówią, że miewał też romanse, a swoją kolejną żonę poznał już w trakcie związku z Anną.

Z tego małżeństwa urodziła się Jagielle córka (8 kwietnia 1408 roku), którą nazwana została Jadwigą. Było to na cześć poprzedniej żony Władysława Jagiełły. 8 lat później, 20 stycznia 1416 roku Anna zmarła z powodu choroby. Królowa pochowano w ambicie katedry wawelskiej. Gdy zmarła jej córka, jej ciało pochowano w tym samym grobie.

Elżbieta z Pilczy

Elżbieta była urodzoną w okolicach 1378 roku córką Otta z Pilczy i Jadwigi z Melsztyna. Otto, sprawujący urząd starosty i wojewody sandomierskiego, należał do najbardziej majętnych magnatów w Polsce. Był jednym z najbliższych współpracowników Kazimierza Wielkiego, w późniejszych czasach lojalnie pracując dla Ludwika Węgierskiego. Jadwiga natomiast, w czasie chrztu Władysława Jagiełły została jego matką chrzestną.

Gdy zmarł Otto, jego córka została najbogatszą panną Polski, będąc posiadaczką dwóch kluczy pilickiego i łańcuckiego. Mówi się, ród Toporczyków pilnował by nie wyszła za mąż za kogoś innego niż członek ich rodu. Pomimo ich starań Elżbietę porwał rycerz morawski, Wiseł Czambora, który przebywał w Polsce od kilku lat. Nie wiadomo, czy uprowadzenie to dokonało się za zgodą Elżbiety czy było całkowicie przeciwne jej woli. Poślubiwszy Elżbietę, Wiseł uzyskał prawa do jej majątku, po czym udał się z nią na Morawy. Tam jednak Elżbieta został porwana od niego przez Odrowąża Jańczyka, który również się z nią ożenił, wkrótce jednak zmarł a Elżbieta znów była niezamężną, bogatą kobietą. Wdową zajął się jej wuj, który doprowadził do zawarcia małżeństwa pomiędzy Elżbietą a swym dalekim krewnym. Był nim mało zamożny Leliwita Wincenty Granowski.

Tymczasem Elżbietą zaczął interesować się Władysław Jagiełło, owdowiały po śmierci Anny Cyllejskiej. Pomimo sprzeciwów doszło do zawarcia małżeństwa pomiędzy nim a Elżbietą. Ślubu udzielił im arcybiskup Lwowa Jan Mikołaj z Rzeszowa. Nie jest dokładnie wiadomo, dlaczego właściwie Władysław Jagiełło wybrał Elżbietę na swą następną żonę. W chwili ślubu ani Elżbieta ani Jagiełło nie byli już młodzi. Król miał w tym czasie 66 lat, jego żona 45.

19 listopada 1417 roku Elżbieta została koronowana na królową Polski, co wzbudziło liczne protesty. Powodem do niezadowolenia było pochodzenie społeczne Elżbiety. To, że posiadała tak wielki majątek nie zostało uznane za dostateczny powód. Przez cały ten okres, Elżbieta posiadała więcej wrogów niż przyjaciół. Pośród niewielkiej liczby osób, które ją lubiły była Księżna Aleksandra, siostra jej męża.

Pomimo tego, małżeństwo Jagiełły z Elżbietą należało do szczęśliwych. Nowa żona była całkowicie inna niż poprzednie wybranki króla. Często przebywała w towarzystwie męża, towarzysząc mu podczas jego podróży po Polsce i Litwie. W 1420 roku, gdy trwały zatargi z Jastrzębcem oraz rozpadło się małżeństwo jej córki, zdrowie królowej znacznie się pogorszyło. 23 marca 1420 roku królowa powróciła na Wawel. Po niecałych trzech miesiącach, 12 maja, zmarła. Była tak nielubiana, że jej śmierć wzbudziła radość wśród niektórych. Dochodziło do incydentów typu przyjście na jej pogrzeb w odświętnych ubraniach i nieukrywanie swej radości podczas ceremonii. Elżbietę pochowano na Wawelu.