dynastia niemiecka wywodząca się z książąt Górnej Alzacji, której potęgę zapoczątkował Rudolf I wybrany w 1273 r. na króla niemieckiego. Zdobył on dla Niemiec Styrię i Karyntię - kraje austriackie. W XIV w. jego następcy przyłączyli do swoich posiadłości Krainę i Tyrol (Rudolf IV) oraz przybrali tytuł arcyksiążęcy. W wyniku zawartych układów dynastycznych z cesarzem Karolem IV Luksemburczykiem przejęli w 1438 r. koronę Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego.
Cesarz Maksymilian I prowadził tak skuteczną politykę dynastyczną, że w II połowie XV w. w skład posiadłości habsburskich weszły: Niderlandy, Alzacja, Lotaryngia, Franche-Comté. Jego następca Karol V (1500-1558 r.) uzyskał koronę czeską i węgierską (po Jagiellonach) oraz zawładnął Hiszpanią. W okresie jego panowania Habsburgowie przeżywali szczyt swojej potęgi. Po jego abdykacji (1556 r.) Habsburgowie podzielili się na 2 linie: hiszpańską (rządzili do 1700 r.) i austriacką - jej ostatnią przedstawicielką była Maria Teresa, która założyła ze swoim mężem Franciszkiem I Lotaryńskim dynastię habsbursko-lotaryńską, rządzącą w Austrii, na Węgrzech, w Czechach, Galicji i części Bałkanów aż do 1918 r. Ostatnim cesarzem tej dynastii był Karol I.
