Japonia pod koniec XIX wieku wkroczyła na arenę międzynarodową. Nim jednak przystąpiła do podbojów, w kraju przeprowadzono szereg reform unowocześniających państwo. W 1868 r. rozpoczęła się epoka Meiji, zapoczątkowana objęciem tronu przez cesarza Mutsuhito w tym właśnie roku. Zaproponowane zmiany polityczne, wpłynęły pozytywnie na funkcjonowanie różnych dziedzin życia. Aby zjednoczyć państwo, zlikwidowano uprzywilejowaną pozycję szogunów, zniesiona została autonomia feudalnych księstw oraz zmniejszono rangę i wpływy samurajów. Podzielone dotychczas japońskie społeczeństwo zrównano pod prawnym względem. Przeprowadzono istotne dla państwa reformy gospodarcze. By rozwinąć rodzimy przemysł czerpano wzorce i pomysły z krajów zachodnich. To wszystko zmusiło Japonię do zmiany polityki zagranicznej. Otwarła swój rynek dla innych państw, szczególnie tych zachodnich. A i państwa zachodnie stały się nowymi rynkami zbytu dla japońskich towarów. W 1889 r. uchwalono konstytucję, która była wzorowana na pruskiej ustawie zasadniczej.

Ekspansję handlową Japonii ograniczały umowy wiążące ją z dawnymi kontrahentami. Mimo zmian nadal z Chinami i Korea łączyły ją najściślejsze stosunki polityczne i ekonomiczne, ale w końcu nadszedł czas aby je zweryfikować.

W 1874 r. została zorganizowana zbrojna wyprawa na Tajwan. Jej efektem było zajęcie przez Japonię archipelagu Riukiu (obszar sporny pomiędzy Japonią a Koreą). Rok później część Korei została uzależniona od Japonii i w tej sytuacji w dniu 26 lutego 1876 r. zawarto między tymi dwoma państwami w miejscowości Kanghwa traktat o przyjaźni i pokoju. Na jego mocy porty Korei zostały otwarte dla japońskich towarów. Ta ostatnia otrzymała również przywilej posługiwania się swoją walutą oraz możliwość bezcłowego przywozu towarów. Te wydarzenia spowodowały, że dotychczasowa izolacja Korei została przełamana.

Traktowanie Korei jako samodzielne i suwerenne państwo przez Japonię, od razu zaostrzyło stosunki chińsko-japońskie. Z tego względu, że Chiny uważały koreańskiego sąsiada jako państwo od nich uzależnione. Na konflikcie pomiędzy dwoma potęgami azjatyckimi skorzystały Stany Zjednoczone. 22 maja 1882 r. Robert W. Shufeldt, reprezentujący USA podpisał za chińskim pośrednictwem, traktat z Koreą. Od tej pory pomiędzy tymi dwoma państwami zostały zawiązane stosunki handlowe.

 Japonia i Chiny pilnie strzegły swoich interesów w Korei. Z tego też względu w latach 1883 – 1884 w Korei pojawiły się wojska jednego i drugiego państwa. Było to coś z rodzaju próby sił między Japonią a Chinami. Nie wyszło z niej zwycięsko żadne z państw, z tego względu 18 kwietnia 1885 r. zawarły ugodę w Tientsinie. Na jej mocy Japonia i Chiny zobowiązały się do obrony status quo w Korei. Jednak gdyby miały miejsce jakieś niepokojące wydarzenia wyślą tam swoje wojska i będę informować się nawzajem o przebiegu akcji.

W 1893 r. w Korei wybuchło powstanie. Dotrzymując umowy, Japonia i Chiny niemal równocześnie poinformowały się o zaburzeniach i konieczności wysłania wojsk. Japończycy postanowili wykorzystać nadarzająca się okazję do ostatecznej rozgrywki ze swoim wrogiem, czyli Chinami. Flota japońska zbombardowała chińskie okręty, po wcześniejszym zajęciu Seulu. Postawiono Koreańczykom ultimatum i zażądano, by nakazali wojskom chińskim opuszczenie ich kraju. W wojnie, trwającej pół roku, klęskę poniosły Chiny. 17 kwietnia 1895 r. w Shimonoseki został podpisany traktat pokojowy. Chiny musiały przyjąć ostre warunki podyktowane przez Japonię. Utraciły na rzecz Japonii: półwysep Lioatung, Formozę (Tajwan), Wyspy Rybackie (Peskadory). Musiały uznać niepodległość Korei i zapłacić odszkodowanie wojenne w wysokości 200 mln chińskich liangów. Japonia uzyskała dostęp do czterech nowych chińskich portów i zawarła bardzo korzystny dla siebie traktat handlowy ze swoim sąsiadem. Aby realizacja postanowień traktatowych była zapewniona Japonia rozpoczęła okupację portu Weihaiwei (opuszczony przez wojska japońskie dopiero po trzech latach). Po zwycięskiej wojnie Japonia wymusiła na Chinach takie same przywileje jakimi cieszyły się mocarstwa zachodnie, prowadząc politykę handlową z tym państwem.

Wydarzenia końca XIX wieku pokazały, że na Dalekim Wschodzie rodzi się nowa potęga, której nie wolno lekceważyć. Zagrożona szczególnie poczuła się Rosja. Po jej stronie stanęły Francja i Niemcy. Pierwsze państwo nie mogło odmówić pomocy Rosji ze względu na sojusz zawarty w latach 1892 – 1894. Zjednoczone już wówczas Niemcy stwierdziły, że to jest najlepszy moment, żeby zwiększyć swoje wpływy na Dalekim Wschodzie. Ponadto liczyły, że zaangażowanie Rosji w tym rejonie świata odciągnie ja od spraw europejskich. Tylko Wielka Brytania widziała dla siebie korzyści z tak rozwiązanego konfliktu chińsko-japońskiego.

23 kwietnia 1895 r. przedstawiciele Rosji, Francji i Niemiec zażądali od Japonii ustąpienia Półwyspu Liaotung. W tej sytuacji Japonia pod naciskiem mocarstw europejskich w maju tego samego roku zwróciła ten teren Chinom.