Rzymianie lubili oglądać walki, początkowo w okresie republiki były to walki jeńców wojennych. Tak popularne w Rzymie igrzyska organizowali nie tylko władcy, ale i kandydaci starający się o jakiś urząd, by pozyskać sobie poparcie ludu rzymskiego. W okresie cesarstwa wykształciły się walki gladiatorów. Być może walki gladiatorów wywodziły się z tradycji urządzania walk przy grobie zmarłego przy okazji uroczystości pogrzebowych. Żądny igrzysk lud chciał ich organizacji nawet z okazji pogrzebów mało znaczących osób. Zapisy o organizacji igrzysk przy okazji pogrzebu a nawet powtarzania ich później cyklicznie znajdowały swoje miejsce w testamentach.
Powstawały specjalne szkoły gladiatorów, które trenowały ich do walk na arenach amfiteatrów. Gladiatorzy wywodzili się głównie z niewolników, jeńców wojennych ale i z ubogich ludzi wolnych, byli to silni i rośli mężczyźni ćwiczeni w sztuce walki. Wyposażeni byli w siecz, miecz i tarczę, walczyli często z dzikimi zwierzętami. Ich egzystencja była bardzo niepewna bowiem zawsze mógł pojawić się gladiator silniejszy, który mógł pozbawić życia. O darowaniu życia decydowała publiczność oglądająca igrzyska.
W okresie cesarstwa igrzyska organizował głównie cesarz, który wynajmował szkoły gladiatorów. Wszelkim zwycięstwom i sukcesom cesarstwa towarzyszyły igrzyska. Trudno dokładnie określić skąd brała się ta ogromna popularność walk gladiatorów w społeczeństwie rzymskim. Być może w ten sposób dawano upust nagromadzonym emocjom.
Z początku igrzyska odbywały się na forach a z czasem przeniesiono je do ogromnych amfiteatrów. Początkowo budowane były z drewna z czasem zaczęto wznosić kamienne amfiteatry. Najbardziej znanym jest Koloseum, zwane także Amfiteatrem Flawiuszów, zbudowane na planie elipsy. W centrum znajduje się arena posypana piaskiem o wymiarach 86 na 54 metry a na około wznoszą się kolejne rzędy miejsc dla pięćdziesięciu tysięcy widzów na czterech piętrach wyposażonych w arkady wspierajże się na kolumnach i filarach. Zastosowanie arkad aż na czterech kondygnacjach możliwe było dzięki zastosowaniu betonu. Konstrukcja Kolusem łączyła w sobie praktyczność z dekoracyjnością. Liczne wyjścia umożliwiały szybkie opuszczenie Koloseum, dwa z nich przeznaczone były dla cesarza. Pod powierzchnią areny znajdowały się klatki z dzikimi zwierzętami, magazyny na dekoracje sceniczne i zapadnie. Cesarz zasiadał na specjalnym podium, a szczególne miejsca wyznaczone były dla kapłanów oraz westalek. Dla ochrony przed upałem czy deszczem rozciągano płócienną zasłonę.
Ze względu na fakt, iż igrzyska gladiatorskie cieszyły się taką popularnością amfiteatry budowano w innych miastach np. w Weronie, Pompejach, jednak żaden nie był tak potężny jak Koloseum. Amfiteatr w Pompejach powstał około 80 roku p.n.e., przeznaczony był na dwadzieścia tysięcy miejsc, zbudowany w zagłębieniu i otoczony wałem ziemnym.
Rozrywką Rzymian były też wyścigi rydwanów, które odbywały się na podłużnych stadionach zwanych circusami, z których najbardziej znany jest Cirrus Maximus w Rzymie. Jego budowę rozpoczął Juliusz Cezar a ukończył Oktawian August. Circus Maximus mógł pomieścić nawet sto osiemdziesiąt tysięcy widzów. Tor, na którym odbywały się wyścigi rydwanów otaczała trzypiętrowa widownia, pierwsze piętro zbudowane było z kamienia a dwa kolejne z drewna. Oczywiście najlepsze miejsca w pierwszych rzędach zarezerwowane były dla dostojników, zwykli widzowie miejsca zajmowali sami, nie było biletów ani opłat. Woźnice rydwanów przynależeli do czterech obozów oznaczanych kolorami - niebieskich, białych, czerwonych i zielonych. Wyścigi były okazją do obstawiania zakładów, nałóg hazardu wielu doprowadził do ruiny. Wyścig rydwanów rozpoczynała się procesją, która z Kapitolu poprzez Forum Romanum docierała do Circus Maximus. Rydwany były zaprzężone albo w dwa albo w cztery konie. Biorące udział w wyścigu rydwany pokonywały około osiem kilometrów okrążając siedem razy stadion. Przeważnie wyścigi kończyły się przed nadejściem wieczora, jednak nieraz kontynuowano je przy sztucznym świetle lamp.
Rzymianie nie gardzili też rozrywkami intelektualnymi, gromadzili książki, tworząc całe biblioteki. Książki pisane były na pergaminie, a wydawnictwa zatrudniały kopistów do ich przepisywania. Po zakupie książki, gdy weszła ona w obieg, dochodziło do tworzenia dalszych kopii. Najpierw powstawały biblioteki prywatne. Z inicjatywy Juliusza Cezara w Rzymie miała powstać pierwsza publiczna biblioteka, ale pomysłu swego nie zdążył zrealizować. Uczynił to Pollion, który ulokował bibliotekę w Atrium Wolności na Forum Romanum. Oktawian August założył dwie biblioteki na Palatynie i na Polach Marsowych, które jednak strawił pożar. Kolejni władcy również zakładali biblioteki.
