U schyłku trzynastego wieku, na obszar zachodniej Anatolii, pod wodza Osmana, przybył jeden ze szczepów oguzyjskich. Osman założył tam niewielkie księstwo. Wkrótce doszło do upadku Turków seldżuckich. Wtedy to Osman zjednoczył Anatolię, podbił część Półwyspu Bałkańskiego oraz Azji Środkowej i w ten sposób powstało nowe państwo tureckie pod wodzą Osmana, które do historii przeszło pod nazwą imperium osmańskiego. Imperium osmańskie istniało do roku 1922 i przez ten czas odcisnęło swe piętno na całej Europie. Początek podboju Europy Południowo-Wschodniej przez Turków osmańskich datuje się na rok 1354, kiedy to turecki sułtan zdołał umocnić swoja władzę na półwyspie Gallipoli. Opór Słowian południowych, chociaż był silny, to nie zdołał powstrzymać tureckiego natarcia. Przede wszystkim narody południowosłowiańskie nie otrzymały żadnego wsparcia od innych krajów Europy. Co więcej niektóre z nich same urządzały wyprawy przeciwko nim. Tak postąpili na przykład feudałowie węgierscy oraz patrycjat wenecki i genueński. W roku 1366 na naddunajskie terytoria wjechał węgierski król Ludwig Andegaweński, zaś od strony Morza Czarnego krzyżowcy Amadeusza VI Sabaudzkiego. W tej sytuacji monarcha Bułgarii, Sziszman III, zawarł porozumienie z Turkami i w ten sposób został wasalem imperium osmańskiego. Podobny los w roku 1371 spotkał Serbów. Dwudziestego szóstego września 1371 nad rzeką Maricą Turcy pokonali Serbów. Zwycięstwo umożliwiło Turkom zajęcie następnie Macedonii. Książęta Serbii oraz Macedonii uznali się za wasali tureckiego sułtana. Państwo serbskie umocnił następca ostatniego Nemanidy, książę Łazarz, który zawarł przymierze z królem Bośni i następnie w roku 1387 nad rzeką Topliwą, pokonał wojska sułtana Murada I. Po tym wydarzeniu Serbia wypowiedziała posłuszeństwo Turkom osmańskim. W odpowiedzi w roku tysiąc trzysta osiemdziesiątym ósmym Turcy ponownie zaatakowali Bułgarię. Zrujnowali kilka bułgarskich miast, ale nie zdołali rozbić sił Bułgarii. Rok później, piętnastego czerwca odbyła się bitwa na Kosowym Polu. Po jednej stronie walczyli: Serbowie, Bośniacy, Chorwaci, Bułgarzy oraz Albańczycy, po drugiej zaś Turcy osmańscy. W trakcie tej bitwy śmierć poniósł sułtan Murad I. Został on zabity przez serbskiego patriotę Miłosza Obilicia. Pomimo twardego oporu Słowianom nie udało się zwyciężyć. Nie mniej jednak Turcy także nie zdołali całkowicie ujarzmić narodów południowosłowiańskich. W bitwie na Kosowym Polu zginął także Łazarz. Następca księcia został jego syn Stefan, który przez długi czas stawiał opór nie tylko Turcji ale i królowi węgierskiemu. W latach 1454-1459 wojny z Serbia toczył Mehmed II, który był monarcha bizantyjskim. Nie udało mu się jednak całkowicie podbić państwa serbskiego. Podobny opór stawiali także Bułgarzy. Po zajęciu Bułgarii przez Turków już od roku 1405 zaczęły wybuchać antytureckie powstania. Jeżeli chodzi natomiast o terytoria Bośni oraz Chorwacji, to tam najazdy tureckie zaczęły się z końcem wieku czternastego. W roku 1406 Turkom udało się zająć Sarajewo, w roku 1463 opanowali całą Bośnie, zaś w roku 1482 całą Hercegowinę. Akcje zbrojne o terytorium Chorwacji rozpoczęły się w drugiej połowie wieku piętnastego. W końcu w roku 1526 po klęsce węgiersko-czesko-chorwackich wojsk pod Mohaczem, Turkom osmańskim udało się opanować większą część państwa chorwackiego. Skomplikowana była także sytuacja Albańczyków, gdyż po upadku państwa Stefana Duszana, na obszarze Albanii powstało wiele drobnych, niezależnych od siebie i antagonistycznych względem siebie księstw feudalnych. Podbój Albanii zajął Turkom przeszło sto lat. Poważna przeszkodę stanowili bowiem chłopi, którzy we wschodnich, górskich rejonach Albanii, tworzyli tak zwane wspólnoty wiejskie i dość często organizowali powstania wymierzone przeciwko tureckim najazdom. Dopiero w latach dwudziestych piętnastego wieku Turkom udało się zdobyć wiele istotnych ośrodków administracyjnych Albanii. Albańczycy nie poddali się jednak i już w roku 1432 pod przywództwem Andrzeja Topi odnieśli zwycięstwo w bitwie z Turkami. W walkach z Turkami wsławił się zwłaszcza dowódca albański Jerzy Kastriota. Jerzy Kastriota był zakładnikiem tureckim, wybitnym wojskowym, który za zasługi otrzymał tytuł beja, a na cześć Aleksandra Macedońskiego nadano mu imię Iskander. W roku 1443 udało mu się zbiec i powrócić do Albanii. Tam też został przywódca powstania i otrzymał przydomek Skanderbeg. W roku 1444 w bitwie nad Dolną Dibrą, Jerzy Kastriota, zadał dotkliwą klęskę tureckiej armii, która liczyła wówczas dwadzieścia pięć tysięcy żołnierzy. Straty tureckiej strony przedstawiały się następująco: siedem tysięcy ofiar śmiertelnych oraz pięćset osób wziętych do albańskiej niewoli. Jerzy Kastriota ponad to czynił starania by załagodzić feudalne konflikty wewnątrz kraju, które uważał za przyczynę osłabienia państwa. W roku 1444 Skanderbeg był inicjatorem Ligii Książąt Albańskich. Liga Książąt Albańskich zjednoczyła niemalże wszystkich feudałów. Jerzy Kastriota chciał także zawrzeć sojusz z Wenecją, Węgrami oraz innymi krajami, które były zagrożone turecką inwazja. Nie udało mu się jednak dojść od porozumienia z tymi państwami i w konsekwencji żaden sojusz nie został zawarty. W ten sposób Jerzy Kastriota musiał opierać się Turkom osmańskim samodzielnie, bez żadnego wsparcia ze strony innych krajów europejskich, które także były zagrożone turecką potęgą. Pomimo to Skanbergowi przez wiele lat udawało się powstrzymywać tureckie najazdy i bronić kraj przed tureckimi wpływami. Jego siła polegała przede wszystkim na tym, że Skanberg miał za sobą wszystkie warstwy społeczne Albanii, a w szczególności miał poparcie chłopstwa oraz mieszczan. Warto przy tym wspomnieć, że armia albańska nigdy nie była liczna, bowiem wojska Skanberga liczyły nie więcej jak piętnaście tysięcy żołnierzy. Osiągnięte zwycięstwa były więc konsekwencją wsparcia chłopów oraz mieszczan. Przykładem jest tutaj obrona stolicy Albanii, której dokonali mieszkańcy i w ten sposób powstrzymali wielomiesięczne oblężenie armii tureckiej. Turkom bardzo zależało na podboju Albanii. Albania bowiem stanowiła najdogodniejszą drogę do Włoch. Albańczycy przed tureckimi najazdami bronili się przez wiele lat i dopiero po śmierci Jerzego Kastrioty, Turkom osmańskim udało się podbić, zrujnowany i wyczerpany bitwami, kraj. Miało to miejsce w roku 1479. Walki Albańczyków z Turkami trwały więc blisko sto lat. Turcy chcieli swoje wpływy rozszerzyć także na państwo węgierskie. Po śmierci króla węgierskiego Ludwika I zaczął panować Zygmunt Luksemburczyk. Zygmunt Luksemburczyk dążył do wzmocnienia potęgi rodu Luksemburgów, dlatego też chciał włączyć Węgry do związku państw, dzięki czemu mógłby osiągnąć swój cel. Był on bowiem także pretendentem do korony czeskiej. Mniej więcej w tym czasie Węgry zaczęły mieć kłopoty z Turkami. W tym samym okresie Zygmunt Luksemburczyk prowadził liczne wojny także z innymi krajami między innymi z Polską, z królem Neapolu oraz z Bośnią. Taka sytuacja sprzyjała Turkom osmańskim, którzy pod wodzą sułtana Bajazyda I doszli do granicy Węgier. W roku 1396 Bajazyd I odniósł zwycięstwo w bitwie pod Nikopolis. W tej sytuacji Zygmunt Luksemburczyk zaczął dążyć do wzmocnienia kraju. Przeprowadził liczne reformy w miastach oraz nadał pewne prawa także warstwie chłopskiej. Niestety reformy te nie zostały nigdy urzeczywistnione, gdyż sprzeciwiali się im węgierscy feudałowie. Od drugiej polowy piętnastego wieku rozpoczęły się regularne najazdy Turków osmańskich na państwo węgierskie. W roku 1411 Zygmunt Luksemburczyk został cesarzem Niemiec. Jego następca był z kolei Albrecht Austriacki, który zmarł w roku 1439. Po śmierci Albrechta pogorszyła się sytuacja wewnętrzna na Węgrzech. Dochodziło bowiem do wielu konfliktów miedzy ugrupowaniami, które propagowały prowadzenie danej polityki, a tymi, którzy opowiadali się za zjednoczeniem z innymi państwami słowiańskimi w celu obrony przed najazdami tatarskimi. Tą druga opcję prezentował zwłaszcza Jan Hunyadi, którego zwolennicy w roku 1440 królem obwołali polskiego monarchę Władysława III. Jan Hunyadi został z kolei wojewodą siedmiogrodzkim oraz dowódcą wojsk węgierskich. Hunyadi, Władysław III oraz serbski książę Brankovic, zawarli sojusz przeciwko armii tureckiej, dowodzonej wówczas przez Murada II. Wojska sojusznicze odnieśli szereg zwycięstw nad armia Turków osmańskich, zdobyli sofię i w końcu doprowadzili do zawarcia przymierza z Muradem II. Traktat pokojowy został podpisany na dziesięć lat. Jego warunki zaś okazały się bardzo korzystne dla Węgier, Polski i Serbii. Po pewnym czasie ponownie rozpoczęły się wojny z Turcją. W roku 1444 miała miejsce słynna bitwa pod Warną. Bitwa okazała się porażką Polski i Węgier, a zwycięstwem Turków osmańskich. Śmierć w czasie walk poniósł wówczas król Polski oraz Węgier Władysław. Jan Hunyadi nie poddał się jednak i w roku 1456 odniósł zwycięstwo w bitwie pod Belgradem. Nowym królem Węgier został Władysław VI. Prowadzona przez niego polityka była jednak nierozważna, gdyż zaczął współpracować z niemieckim cesarzem Fryderykiem III. Fryderyk III wykorzystując osłabienie państwa węgierskiego chciał przejąć węgierski tron. Nie zdołał jednak osiągnąć zamierzonego celu. Po śmierci Władysława VI w roku 1458, władzę na Węgrzech przejął młodszy syn Jana Hunyadiego - Maciej Korwin. Sytuacja polityczna a oraz społeczna w tej części Europy w owym czasie nie była ciekawa. W Czechach wybuchało wiele powstań chłopskich, zaś na Węgrzech rozprzestrzeniały się ruchy ludowe. W pierwszych latach swego panowania Maciej Korwin walczył z Czechami i opanował Morawy oraz część Śląska. Prowadził tez wojnę z niemieckim cesarzem Fryderykiem III Habsburgiem. Fryderyk III miał bowiem pretensje do węgierskiego tronu. Sukcesy wojskowe Macieja Korwina wpłynęły na ustabilizowanie sytuacji na Węgrzech. Ich konsekwencją było tez scentralizowanie państwa. Nie mniej jednak na szkodę Macieja Korwina działała, prowadzona przez niego polityka prokatolicka. Po pewnym czasie stała się ona przyczyną ponownego osłabienia kraju. Kolejnym regionem, który znalazł się centrum tureckiego zainteresowania była Wołoszczyzna. Tam tez, za panowania hospodara Milczy Starego, doszło do umocnienia centralnej władzy książęcej. Księstwo zostało podzielone na prowincje, zreorganizowany został aparat państwowy, zaczęły powstawać nowe miasta oraz twierdze. Została ponad to zwiększona armia. Zagrożenie ze strony Turków osmańskich pojawiło się na tych terytoriach w połowie wieku czternastego. Chcąc je zminimalizować Wołoszczyzna zbliżyła się do Węgier oraz Polski. W celu obrony przed najazdami Turków zawarty został wówczas sojusz z węgierskim monarchą Zygmuntem. Do granic Wołoszczyzny Turcy doszli po zwycięskiej bitwie na Kosowym Polu w roku 1389. W roku 1394 wołoskie wojska pod dowództwem Mirczy odniosły zwycięską walkę nad Turkami w bitwie pod Rowiną. Wojska tureckie były jednak i liczniejsze i silniejsze. Po niedługim więc czasie zajęły Wołoszczyznę. Mircza zaś został zmuszony do posłuszeństwa Turkom osmańskim i uznał się za wasala tureckiego sułtana. Pomimo tego Wołosi nie poddali się i podobnie jak Albańczycy nadal prowadzili wojnę z Turkami. W roku 1444 wspierali na przykład wojska Jana Hunyadiego w bitwie pod Warną. W czasie wojen z Turcją Wołosi zaczęli współpracować z Mołdawią. W tamtym okresie mołdawskie terytoria uległy znacznemu poszerzeniu, zaś według różnych źródeł, ówczesnego hospodara Mołdawii Romana Muszata, nazywano: "hospodarem ziemi mołdawskiej od gór do wielkiego Morza". Do wzmocnienia pozycji Mołdawi doszło następnie za panowania Aleksandra Dobrego, który na tron wstąpił dzięki pomocy i wsparciu hospodara Wołoszczyzny Mirczy Starego. Zagrożenie tureckimi najazdami sprawiło, że Aleksander Dobry w roku 1402 uzależnił się od państwa polskiego. Kiedy zmarł Aleksander dobry na obszarze Mołdawii doszło do trwających przeszło dwadzieścia lat walk o władzę i tron. Dopiero w roku 1457 panowanie objął tam Stefan III Wielki. Umocnił on swoją władzę poprzez zdobycie poparcia wśród chłopów, mieszczan oraz szlachcie. Tym samym złamał opór mołdawskich bojarów sprawował praktycznie niepodzielną władzę w swoim księstwie. Stefan Wielki jako znakomity dyplomata, zdobył poparcie Polski. Oprócz wojen z Turcja prowadził ona także walki z Węgrami. W roku 1467 Maciej Korwin wszedł na obszar Mołdawii i doprowadził do zajęcia następujących miast: Trotusz, Bilard, Roman i Baia. Triumf Węgrów nie trwał jednak zbyt długo, gdyż wojska mołdawskie odniosły miażdżące zwycięstwo w bitwie pod Baia. Ranny Korwin musiał uciekać z tamtych terytoriów. Wydarzenia te sprawiły, iż autorytet Stefana systematycznie wzrastał. W tej sytuacji władca węgierski podpisał pokój ze Stefanem. Podyktowany był on także koniecznością wspólnej obrony przed najazdami tureckimi. W roku 1474 Turcy osmańscy, których armia dowodzona przez sułtana Mehmeda II, liczyła sto dwadzieścia tysięcy żołnierzy wtargnęła na terytorium Mołdawii. Do decydujących walk doszło w roku 1475 pod Vaslui. Wspierana przez chłopów armia mołdawska zdołała wówczas pokonać znacznie liczniejsze wojska tureckie, których dowódcą był Sulejman. Jednakże już w lecie w roku 1476 strona mołdawska poniosła klęskę w bitwie pod Valea Alba. Następne walki głownie bitwy wygrane przez Stefana. Turcy jednak nie poddawali się i pomimo zadanych im ciosów uparcie najeżdżali obszar Mołdawii. W końcu w roku 1484 osłabiona i wycieńczona wojnami Mołdawia nie zdołała utrzymać twierdzy Białogród i Kilia. Sytuację skomplikował także król Polski Kazimierz Jagiellończyk, który nie dotrzymał porozumień zawartych ze Stefanem i zaczął przygotowywać się do wyprawy na Mołdawię. W tej sytuacji Stefan Wielki zawarł traktat pokojowy z Turcją, Na jego mocy Mołdawia miała płacić Turkom osmańskim daninę w wysokości czterech tysięcy dukatów rocznie. Mając zawarty sojusz z Turkami oraz z Węgrami Stefan zaczął się przygotowywać do wojny z państwem polskim. W roku 1497 stoczyła się bitwa pod Koźminem. Bitwa ta została przegrana przez polska armię, którą dowodził Jan Olbracht. W końcu w roku 1499 doszło do zawarcia pokoju pomiędzy Mołdawią a Polska. Od jesieni 1452 roku Turcy osmańscy przygotowywali się do wojny, której celem miało być zajęcie Konstantynopola, ostatniego miasta, które znajdowało się pod władzą Konstantego XI - cesarza bizantyjskiego. Oblężenie Konstantynopola zaczęło się w kwietniu 1453 roku. Na czele wojsk tureckich stanął Mehmed II. Dwudziestego dziewiątego maja 1453 roku Turcy zdołali się wedrzeć do miasta i je opanować. W walkach tych Turcy osmańscy wsławili się szczególnym okrucieństwem. Do niewoli wzięli blisko sześćdziesiąt tysięcy mieszkańców Konstantynopola, splądrowali i zniszczyli wiele bizantyńskich budowli. W ten sposób uległo zniszczeniu wiele bezcennych dzieł sztuki bizantyńskiej. Wraz z upadkiem Konstantynopola przestało istnieć Cesarstwo Bizantyjskie. Podbój Cesarstwa Bizantyńskiego oraz wielu krajów Półwyspu Bałkańskiego przez Turków osmańskich miał ogromny wpływ na historię tych państw. Zahamowany został przede wszystkim ich rozwój gospodarczy. Podboje tureckie miały wpływ nie tylko na sytuację gospodarcza tych krajów europy, ale także na ich sytuację religijna oraz narodowościową. Wraz bowiem z Turkami pojawili się na tych terenach muzułmanie oraz różne konflikty etniczne i religijne, które niejednokrotnie wybuchały w historii Bałkanów. Podboje Tureckie odcisnęły zatem bardzo duże piętno na dziejach całej Europy. Uwidaczniało się to nie tylko w Weilu wpływach kulturowych czy architektonicznych, ale właśnie we współżyciu ludzi o różnej religii i przynależności etnicznej. Na Bałkanach bowiem, gdzie owe wpływy są najbardziej widoczne wojny o podłożu etnicznym oraz religijnym toczyły się jeszcze w końcowych latach dwudziestego wieku.
