W 1066 roku w wyniku bitwy pod Hastings podboju Anglii dokonał władca Normandii zwany Wilhelmem Zdobywcą. Henryk II Plantagenet w I połowie XII wieku zawładnął oprócz Anglii także częścią południowo-zachodniej Francji - Akwitanią, Andegawenią, Gaskonią. Był władcą pochodzenia francuskiego, stad jego zainteresowanie nabytkami kontynentalnymi. Całe państwo zostało objęte jednym podatkiem, co wywołało spór z duchowieństwem. Konstytucje Klarendońskie likwidowały przywileje kościoła anglikańskiego w postaci sądownictwa kościelnego, zwolnień podatkowych, zakazu rozstrzygania konfliktu kościoła z władzą monarszą przez papieża. Szczególnie ostry przebieg miał konflikt króla z przywódcą antykrólewskiej opozycji arcybiskupem Canterbury Thomasem Becket'em zakończony jego zamordowaniem. Zamordowanie Becket'a ściągnęło na króla dezaprobatę i potępienie społeczeństwa i spowodowało powstanie silnej opozycji. W rezultacie król musiał zlikwidować konstytucje klarendońskie i odbyć pielgrzymkę pokutną do grobu zamordowanego arcybiskupa.

Istniejący w Wielkiej Brytanii system feudalny różnił się od tego na kontynencie europejskim. Społeczeństwo anglosaskie dzieliło się na grupę erlów, czyli arystokrację rodową, kerlów- chłopów-żołnierzy, letów - ludzi półwolnych i niewolników. Chłop posiadał w odróżnieniu od chłopa w pozostałej części Europy ziemię na własność, a działka zwana była łanem. Chłop miał też prawo użytkowania należących do wspólnoty gminnej pastwisk, lasów i łąk. Majątki erlów i duchownych były ogromnych rozmiarów, a do użytkowania ziemi wynajmowano letów lub zubożałych erlów, którzy musieli oddać się pod opiekę pana, który zyskiwał w stosunku do nich tytuł lorda. Z czasem lord uzyskał immunitet umożliwiający mu sprawowanie sądownictwa nad sokmenami, czyli chłopami zamieszkującymi jego ziemie. Największym właścicielem ziemi w państwie był jednak król, który nagradzał nią członków swojej drużyny. Stopniowo zaczęła wykształcać się z nich nowa arystokracja urzędnicza. Wolni i półwolni mieszkańcy państwa zobowiązani byli do reperacji grodów i mostów oraz uczestniczenia w pospolitym ruszeniu. Król angielski ze względu na posiadłości na kontynencie europejskim był jednocześnie wasalem króla francuskiego.

Gmina wiejska była podstawową jednostką administracyjną a o jej najważniejszych sprawach decydowano na zebraniu gminnym. Władza wykonawcza spoczywała w rękach gminnego starosty. Kilka gmin tworzyło setkę, na obszarze tym osadzano stu wojowników z rodzinami. Sądownictwo pełniło zgromadzenie setki złożone z reprezentantów gmin wiejskich i właścicieli ziemskich a z czasem przeszło ono w ręce dwunastu urzędników. Setki i miasta składały się na hrabstwa, na czele których stali eldormeni, a następnie urzędnicy królewscy - szeryfowie. Pełnili oni władzę sądowniczą oraz strzegli bezpieczeństwa hrabstwa. Na wezwanie szeryfa dwa razy do roku zbierało się zgromadzenie notablów pełniące funkcje sądu odwoławczego, wyznaczające wysokość podatków oraz legalizujące wszelkie transakcje dotyczące obrotu ziemią.

Jan bez Ziemi chciał wzmocnić pozycję monarchy i rewindykować utracone przez dotychczasowych władców ziemie. Szybko popadł w konflikt ze swym dotychczasowym sojusznikiem - królem francuskim. W rezultacie jego panowanie zakończyło się utratą ziem angielskich we Francji, stąd jego przydomek. Dla uzyskania środków na wojny z Francją nałożył na ludność wysokie podatki co wywołało opór duchownych, którzy doprowadzili do obłożenia króla klątwą papieską. Doszło do wybuchu powstania żądającego przywrócenia swobód i zniesienia ucisku podatkowego. W rezultacie w 1215 roku Jan bez Ziemi został zmuszony do wydania przywileju dla szlachty zwanego Wielką Kartą Swobód, która uzależniała decyzje podatkowe monarchy od zgody Wielkiej Rady złożonej z baronów i biskupów, ograniczała samowolę urzędników państwowych poprzez wprowadzenie możliwości wnoszenia oskarżeń przeciwko popełnianym przez nich nadużyciom oraz dawała prawo każdemu obywatelowi do procesu sądowego. Ponadto zapewniono autonomię kościołowi angielskiemu, wolność handlu, zagwarantowano przyznawanie urzędów Anglikom, nakazano zwrot majątków odebranych nieprawnie tzn. bez wyroków sądowych. Wielka Karta Swobód dała podstawę dla powstania parlamentu angielskiego, bowiem szlachta powołując się na jej postanowienia wymogła na kolejnym królu Henryku III prowizje oksfordzkie przyjęte w 1258 roku. Poprzez utworzenie 15-osobowej rady doradczej tzw. parlamentu zwoływanej trzy razy do roku ograniczyły one prerogatywy władzy królewskiej, 12-osbowa komisja miała kontrolować działanie urzędników królewskich i skarbu. Po zerwaniu prowizji oksfordzkich i zawarciu sojuszu z królem francuskim oraz papieżem szlachta angielska podniosła bunt antykrólewski. Po pokonaniu wojsk królewskich w 1264 roku powiększono skład obradującego nadzwyczajnie parlamentu o przedstawicieli rycerstwa i mieszczaństwa. Parlament tworzyli odtąd przedstawiciele wszystkich stanów - szlachty, duchowieństwa, mieszczaństwa oraz rycerstwa. Od XIV wieku parlament angielski zwoływano w miarę regularnie. Ustaliło się, że parlament składał się z Izby Gmin będącej reprezentacją szlachty, mieszczaństwa i rycerstwa oraz z Izby Lordów składającej się z możnych duchownych i świeckich. W 1295 roku zagwarantowano, iż król nie mógł nakładać nowych podatków bez uprzedniej zgody parlamentu. W XIV wieku parlament zyskał też uprawnienia ustawodawcze oraz najwyższego organu władzy sądowniczej.

W Anglii poprzez zyskiwanie uprzywilejowanej pozycji stany ustawicznie osłabiały władzę królewską a co za tym idzie jedność państwa. W rezultacie angielski parlament był miejscem ograniczania i odbierania prerogatyw królewskich.