Józef Piłsudski urodził się 5 grudnia 1867 r. Zułowie pod Wilnem. Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej o tradycjach niepodległościowych. Jego ojciec był patriotą, czynnie zaangażowanym w powstanie styczniowe. Józef Piłsudski brał udział w działaniach zbrojnych I wojny światowej. W sierpniu 1914 z inicjatywy Józefa Piłsudskiego została utworzona w Warszawie Polska Organizacja Wojskowa (POW). Była to tajna organizacja, której celem była działalność na tyłach wojsk rosyjskich. Na mocy porozumienia polskich polityków z Galicji (skupionych w Naczelnym Komitecie Narodowym) z naczelnym dowództwem wojsk austro - węgierskich powstały Legiony Polskie. Józef Piłsudski sformował kompanię strzelców, która stała się zalążkiem Legionów. Walczące pod dowództwem Piłsudskiego oddziały zostały 1 pułkiem Legionu Zachodniego, a następnie I Brygadą. Przewidując klęskę państw centralnych, Piłsudski postanowił zerwać z nimi współpracę. W lipcu 1916 złożył dymisję ze stanowiska dowódcy I Brygady. W wyniku kryzysu przysięgowego Legiony zostały zlikwidowane, a sam Piłsudski został w lecie 1917 r. osadzony w Magdeburgu, skąd został zwolniony w listopadzie 1918 r. Powrócił do Warszawy w dniu 10 listopada 1918 roku, a już następnego dnia (11 listopada 1918 r.) przejął z rąk Rady Regencyjnej najwyższą władzę w odradzającym się państwie. Od lutego 1919 r. pełnił funkcję Naczelnika Państwa. W polityce zagranicznej jego celem było odzyskanie na wschodzie ziem utraconych na rzecz Rosji. Próbą realizacji tych planów były działania wojskowe w okresie wojny polsko - bolszewickiej (1919 - 1920), zakończonej pokojem ryskim (1921 r.). W trakcie wojny dał się w pełni poznać talent wojskowy i strategiczny Piłsudskiego, co zadecydowało o wyniku wojny. W 1923 r. Józef Piłsudski zrezygnował ze swych funkcji w wojsku i osiadł w Sulejówku. Wokół niego skoncentrowała się grupa polityków i oficerów niezadowolonych z istniejącego systemu parlamentarnego i obowiązującej konstytucji. Kiedy zauważył, że polski system parlamentarny jest niesprawny, a zagrożenie Polski rośnie, zdecydował się na dokonanie zamachu stanu. 12 maja 1926 r. doszło do tzw. przewrotu majowego, w wyniku którego rząd Wincentego Witosa został zmuszony do ustąpienia. Władzę w kraju przejęło obóz polityczny związany z Józefem Piłsudskim (tzw. sanacja). Sanacja głosiła hasło uzdrowienia stosunków w kraju, czyli "sanacji moralnej" i rządziła krajem do wybuchu II wojny światowej. Sam Józef Piłsudski w latach 1926 - 28 i 1930 pełnił funkcję premiera rządu, a począwszy od roku 1926 był ministrem spraw wojskowych i generalnym inspektorem sił zbrojnych. Piłsudski przywiązywał dużą wagę do polityki zagranicznej. Doprowadził do zawarcia paktów o nieagresji ze Związkiem Radzieckim (1932 r.) i z Niemcami (1934 r.). Na realizatora swojej realnej i pokojowej polityki równoważenia stosunków między ZSRR a Niemcami wybrał Józefa Becka. Nie zgadzał się z polityką wielkich mocarstw prowadzoną bez udziału mniejszych państw. Nie chciał dopuścić do zepchnięcia Polski do roli drugorzędnej w polityce europejskiej. W wyniku takiej polityki, pozycja Polski na arenie międzynarodowej uległa wzmocnieniu. Józef Piłsudski zmarł 12 maja 1935 r. Mimo, że oprócz zwolenników, posiadał też zajadłych wrogów, Józef Piłsudski pozostaje najwybitniejszą postacią w dziejach Polski międzywojennej. Wśród jego zasług dla kraju należy wymienić m. in. wieloletnią walkę o niepodległość, znaczny wkład w uzyskanie tejże niepodległości i jego zwycięstwo w wojnie polsko - bolszewickiej. Jednak jego apodyktyczny charakter oraz polityka wspierającego go obozu politycznego, zmierzająca do ograniczenia swobód nasiliła opozycję i spowodowała, że część społeczeństwa postrzegała go jako symbol rządów autorytarnych. O jego zasługach na rzecz kraju może świadczyć fakt, że został on pochowany na Wawelu, pośród polskich królów.
