17 sierpnia 1629 r. na zamku w Olesku urodził się Jan Sobieski. Był on drugim synem kasztelana krakowskiego Jakuba Sobieskiego, pieczętującego się herbem Janina. Jego matka Zofia Teofila pochodziła ze znanego magnackiego rodu Daniłowiczów i była wnuczką hetmana Stanisława Żółkiewskiego. Młody Jan otrzymał staranną edukację. Początkowo w domu, a następnie w Krakowie, gdzie uczęszczał do Gimnazjum Świętej Anny, a potem był słuchaczem wykładów na uniwersytecie. W roku 1646 r. wraz ze starszym bratem Markiem wyruszył w podróż po Europie Zachodniej. Podróże były niezbędnym elementem edukacji ówczesnych magnatów. Młodzi Sobiescy zwiedzili Niderlandy, Francję, a także dotarli do Anglii. Jan Sobieski powrócił do kraju w roku 1648 i został wciągnięty w wir ówczesnych wydarzeń. W latach 1648 - 1653 uczestniczył w bitwach z Kozakami i Tatarami. W bitwie pod Beresteczkiem został ciężko ranny, a od śmierci uratował go Jerzy Lubomirski. W roku 1652 pod Batohem poległ jego starszy brat Marek. Sam Jan niechybnie podzieliłby jego los, gdyby nie to, że z udziału w bitwie wyeliminowała go rana odniesiona w pojedynku. W czasie wojny polsko - szwedzkiej początkowo przyjął protekcję króla Karola X Gustawa, jednak już po czterech miesiącach porzucił Szwedów. W trakcie bitwy warszawskiej (1656 r.) dowodził sprzymierzonymi oddziałami tatarskimi. Rok 1665 przyniósł mu nominację na marszałka wielkiego koronnego. Rok później uzyskał buławę hetmana polnego koronnego. Po zwycięskiej bitwie pod Podhajcami (1667 r.) został hetmanem wielkim koronnym. Była to najwyższa funkcja wojskowa w kraju. W roku 1665 poślubił miłość swojego życia, wdowę po Janie Zamoyskim - Marię Kazimierę d'Arquien, którą nazywał po prostu Marysieńką. Tym samym znalazł się w orbicie wpływów stronnictwa dworskiego (jego żona była dwórką królowej Marii Ludwiki Gonzagi, żony Jana Kazimierza). Rok 1672 przyniósł kolejną wojnę z Turcją. Hetman Sobieski poprowadził wojska polskie do zwycięstwa (bitwa pod Chocimiem - 1673 r.). Wydarzenie zbiegło się w czasie ze śmiercią polskiego króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Opromieniony chwałą i cieszący się sławą znakomitego dowódcy Sobieski został wybrany przez szlachtę na sejmie elekcyjnym na króla Polski. Ale nie koronował się od razu, ale dopiero w roku 1676, po odparciu dwóch kolejnych najazdów tureckich (1674 r. i 1675 r.). Początkowo był zwolennikiem porozumienia z Francją, ale wobec jej obojętności zawarł sojusz z cesarzem Leopoldem I. Okazja do pomocy sojusznikowi nadarzyła się w roku 1683, kiedy to Jan III Sobieski pospieszył z odsieczą oblężonemu przez wojska Kara Mustafy Wiedniowi. Jest to niewątpliwie najsłynniejsze zwycięstwo Sobieskiego. W roku 1684 przystąpił do zorganizowanej z inicjatywy papieża Świętej Ligi. Ostatnie lata panowania nie przyniosły już Sobieskiemu większych sukcesów. Niepowodzeniem zakończyła się na przykład wyprawa na Mołdawię z roku 1691. Sobieski był nie tylko wybitnym wodzem, ale także miłośnikiem sztuki i jej mecenasem. Jako człowiek wykształcony (posługiwał się językiem francuskim, włoskim, niemieckim i łaciną), interesował się malarstwem i literaturą. Dużą wagę przywiązywał także do rozwoju rzemiosła artystycznego. Jego rezydencja w Wilanowie to jeden z najwspanialszych zabytków polskiej sztuki barokowej. Za panowania Jana III powstało także wiele innych wspaniałych barokowych budowli (m. in. Kościół Św. Piotra i Pawła w Krakowie, pałac Krasińskich w Warszawie). Sam także był autorem przepięknych listów miłosnych, adresowanych do ukochanej małżonki. Listy te, napisane zgodnie z barokową modą, należą do najwspanialszych osiągnięć epistolografii (sztuki pisania listów) staropolskiej. Do dzisiaj zachwyca ich kunsztowna forma. Listy te są także świadectwem wielkiej miłości i dostarczają nam wielu informacji na temat siedemnastowiecznej obyczajowości. Jan III Sobieski zmarł po długiej chorobie 17 czerwca 1696 roku w Wilanowie. Jego zwłoki spoczywają w krypcie wawelskiej Katedry, pośród innych polskich władców. Jan III Sobieski należy do najwybitniejszych polskich królów elekcyjnych.
