Jan Sobieski był synem kasztelana krakowskiego Jakuba i wnuczki hetmana Stanisława Żółkiewskiego - Zofii Teofili Daniłowiczówny. Przyszły król Polski urodził się 17 sierpnia 1629 r. na zamku w Olesku. Otrzymał znakomite wykształcenie (posługiwał się językiem francuskim, włoskim, niemieckim, tatarskim i łaciną). W młodości (lata 1646 - 1648) odbył podróż po krajach zachodnioeuropejskich. Zwiedził Niderlandy, Francję i Anglię. Po powrocie uczestniczył w wydarzeniach powstania Chmielnickiego. Uczestniczył w licznych bitwach z Kozakami i Tatarami, zdobywając tym samym doświadczenie wojenne. W trakcie bitwy pod Beresteczkiem (w roku 1651) został ciężko ranny, a życie uratował mu Jerzy Lubomirski. W czasie wojny polsko - szwedzkiej (tzw. "szwedzki potop") początkowo opowiedział się po stronie króla szwedzkiego, ale już w roku 1656 walczył pod komendą hetmana Czarnieckiego. W bitwie warszawskiej stał na czele oddziału sprzymierzonych z Polakami Tatarów. W 1665 r. poślubił córkę francuskiego markiza - Marię Kazimierę d'Arquien (Sobieski nazywał ją Marysieńką). W tym też roku otrzymał urząd marszałka wielkiego koronnego. W 1666 r. został hetmanem koronnym polnym. W okresie rokoszu Jerzego Lubomirskiego Sobieski opowiedział się po stronie króla, a przeciw rokoszanom (przegrana bitwa pod Mątwami w 1666 r.). W 1667 r. odniósł zwycięstwo nad wojskami tatarsko - kozackimi w bitwie pod Podhajcami na Ukrainie. Przyniosło mu to w roku następnym (1668 r.) buławę wielkiego marszałka koronnego. W tym też roku abdykował Jan II Kazimierz. Sobieski poparł kandydaturę francuskiego księcia Kondeusza na tron polski. Jednak szlachta polska wybrała Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Był to władca nieudolny i słaby, znajdujący się całkowicie pod wpływem magnatów związanych ze stronnictwem prohabsburskim. Sobieski nie należał do zwolenników nieudolnego króla. Tymczasem w roku 1672 Polska została zaatakowana przez siły Tureckie. Nieprzyjaciel obległ Kamieniec Podolski, który kapitulował po krótkiej obronie. Następnie Turcy przystąpili do oblężenia Lwowa. Wobec tego konieczne stało się podpisanie traktatu pokojowego (w Buczaczu w 1672 r.). był on niekorzystny dla Polski, gdyż oddawał Turkom Podole (z Kamieńcem) i Ukrainę Prawobrzeżna, a Rzeczpospolita zobowiązała się do płacenia sułtanowi haraczu. Jednak sejm nie ratyfikował tego traktatu i uchwalił wysokie podatki na wojsko. Dowództwo nad armią otrzymał hetman Jan Sobieski. W bitwie stoczonej w listopadzie 1673 r. pod Chocimiem Sobieski odniósł znakomite zwycięstwo. Niemal w tym samym czasie zmarł król Michał. Sejm elekcyjny wybrał w roku 1674 Jana Sobieskiego na króla Polski. Wobec konieczności odpierania jeszcze dwóch kolejnych najazdów tureckich, Sobieski koronował się dopiero w 1676 r. w polityce zagranicznej Jan III Sobieski był zwolennikiem opcji profrancuskiej. Dążył też do pokoju z Rosją i Turcją. W 1675 r. zawarł w Jaworowie tajny sojusz z Francją. Był on wymierzony przeciw Brandenburgii. Polska miała zaatakować Prusy Książęce lub Śląsk. Natomiast Francja miała nakłonić sułtana tureckiego do zawarcia pokoju z Polską i zwrotu zagarniętych przez niego ziem polskich. Jednak pośrednictwo Francji na niewiele się zdało. Jan III Sobieski zatrzymał kolejny najazd turecki w bitwie Żórawnem (1676 r.), a na mocy zawartego po niej rozejmu Rzeczpospolita została zwolniona z płacenia haraczu, jednak Podole i większość Ukrainy nadal pozostawały w rękach tureckich. Konflikt z Turcją zbliżał Polskę do sojuszu z Austrią. W polityce Jana III Sobieskiego następuje wyraźny zwrot. Odchodzi on od polityki profrancuskiej i zawiera sojusz z Habsburgami. W 1683 r. przybywa z odsieczą oblężonemu przez wojska Kara Mustafy Wiedniowi. W bitwie pod Wiedniem (12 września 1683 r.) wojska tureckie zostały rozgromione. W roku 1684 Sobieski przystąpił do powstałej z inicjatywy papieża Świętej Ligi. Jan III Sobieski był jednym z najwybitniejszych polskich królów elekcyjnych. Był znakomitym dowódcą wojskowym, potrafił doskonale wykorzystać właściwości terenu i manewrować dużymi oddziałami wojskowymi. Zwycięstwa odnoszone przez jego armię przyniosły mu sławę w Europie. Jan III Sobieski zasłynął także jako mecenas kultury i sztuki. Jego siedziba w Wilanowie to piękny przykład polskiego baroku. Sobieski był też autorem słynnych listów miłosnych do swojej ukochanej żony Marysieńki.
