Jan Sobieski urodził się 17 sierpnia 1629 r. w Olesku pod Lwowem. Był synem kasztelana krakowskiego Jakuba Sobieskiego i Zofii Teofili z Daniłowiczów (był to potężny magnacki ród). Był prawnukiem hetmana Stanisława Żółkiewskiego. W wieku dwunastu lat został wysłany (wraz ze starszym bratem Markiem) do Krakowa, gdzie rozpoczął edukację w Gimnazjum Świętej Anny. Następnie przez dwa lata słuchał wykładów na Uniwersytecie w Krakowie. W początkach roku 1646 r. obaj bracia zostali wysłani przez ojca w podróż do Europy Zachodniej. Młody Jan zwiedził wówczas Berlin, Lipsk, Holandię, Belgię oraz Francję i Anglię. Dwuletnia podróż miała uzupełnić edukację młodych magnatów. Powrócili do ojczyzny, po śmierci ojca, w roku 1648 (Jan otrzymał starostwo jawornickie). Tymczasem w kraju trwało powstanie Chmielnickiego. W 1651 r. został ciężko ranny pod Beresteczkiem, od niechybnej śmierci ocalił go wówczas Jerzy Lubomirski. Rok później w bitwie pod Batohem zginął jego starszy brat - Marek. W 1654 r. przyłączył się do poselstwa udającego się do Turcji. W okresie potopu szwedzkiego początkowo złożył przysięgę królowi szwedzkiemu, jednak już po czterech miesiącach porzucił Szwedów i walczył pod komendą Stefana Czarnieckiego po stronie króla Jana Kazimierza. W 1666 r. otrzymał buławę hetmana polnego. W 1667 r. odniósł zwycięstwo nad wojskami kozacko - tatarskimi w bitwie pod Podhajcami na Ukrainie. Dzięki temu sukcesowi, odniesionemu nad wielokrotnie liczniejszym przeciwnikiem, 5 lutego 1668 r. otrzymał buławę marszałka wielkiego koronnego, a tym samym został najwyższym dowódcą armii. W taki oto sposób stał się jedną z najznamienitszych i najpotężniejszych osób w państwie. Należał do stronnictwa profrancuskiego. W 1673 r. odniósł wspaniałe zwycięstwo nad Turkami pod Chocimiem. Na fali sukcesów został w 1764 r. wybrany na króla Polski. W pierwszych latach Sobieski wykazywał się dużą aktywnością polityczną i odnosił spore sukcesy militarne. W 1683 r. wsławił się odsieczą dla oblężonego przez Turków Wiednia. Jednak ostanie lata jego panowania nie przyniosły mu większych sukcesów. Klęską zakończyła się wyprawa do Mołdawii z 1691 r. nie udało mu się zrealizować własnych planów politycznych i dynastycznych. Zmarł po długiej i wyczerpującej chorobie 17 czerwca 1696 r. w swej podwarszawskiej rezydencji w Wilanowie. Jego zwłoki spoczywają w wawelskiej krypcie św. Leonarda.
Żoną i miłością życia Jana III Sobieskiego była Maria Kazimiera d'Arquien, zwana Marysieńką. Była ona córką francuskiego markiza i znajdowała się pod protekcją Ludwiki Marii Gonzagi - żony króla Jana Kazimierza. Jej pierwszym mężem był Jan Zamoyski, jednak już w trakcie tego małżeństwa złożyła w 1661 r. przysięgę wierności i dozgonnej miłości Janowi Sobieskiemu. W kwietniu 1665 r. zmarł Jan Zamoyski, a już w maju tego roku Maria Kazimiera poślubiła Jana Sobieskiego. Świadectwem wielkiej miłości małżonków są ich słynne listy miłosne. Sobieski i Marysieńka doczekali się czterech synów. Najstarszy Jakub Ludwik (1667-1737) po śmierci ojca kandydował do tronu polskiego. Pozostali synowie to; Aleksander Benedykt (1677-1714), Konstanty Władysław ( 1680-1726) oraz urodzony w 1683 roku Jan, który zmarł w dzieciństwie. Dochował się także czterech córek, z których tylko jedna wkroczyła w wiek dorosły. Była to Teresa Kunegunda (1676 - 1730), żona elektora bawarskiego i matka Karola VII Bawarskiego, cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego.
Jan III Sobieski jest jednym z najwybitniejszych polskich władców. Zasłynął przede wszystkim jako utalentowany dowódca, ale znany jest także ze swego mecenatu nad sztuką barokową.
