Nazwa tego parku krajobrazowego pochodzi od nazwy gminy, w której jest położony. Gmina ta jest jednostką powiatu Polkowickiego położonego w województwie Dolnośląskim. Współrzędne geograficzne parku: długość geograficzna 15o 6' długości geograficznej wschodniej a szerokość 51o 3' szerokości geograficznej północnej.

Teren parku swym zasięgiem obejmuje fragmenty takich regionów jak: Równina Szprotawska - obniżenie z przepływającą rzeką Szprotawą jako dopływ Bobru oraz Wzgórza Chocianowskie jako fragment Wysoczyzny Lubińskiej.

Założenie parku krajobrazowego to 7 czerwca 1997 roku kiedy to decyzja wojewody dolnośląskiego został powołany do życia. Badanie przeprowadzane na terenie parku dowodzą, że ludzie zamieszkiwali te tereny już cztery tysiące lat temu. Najwcześniejsze ślady osadnictwa stwierdzono u ujścia Szprotawki do Szprotawy. Były to grupy rolniczo pasterskie kultury amfor kulistych i koczownicze grupy należące do kultury ceramiki sznurowej. W epoce brązu odnaleziono ślady kultury łużyckiej w miejscowościach: Jakubowie Lubińskim, Piotrowicach oraz w Przemkowie. Średniowiecze to powstanie tajemniczych "wałów śląskich" (biegnących na przestrzeni od Gromadki do Przemkowa i dalej przy rzece Bóbr), datowanych na czasy przed państwem Mieszka I. W wieku trzynastym na ziemi przemkowskiej miały miejsce dwa ważne wydarzenia: książę żagański zakłada miasto Przemków (od jego imienia Przemko I) a drugie to posadzenie dębu, który dzisiaj nosi miano "Chrobry" i uważany jest za najstarszy dąb szypułkowy w Polsce. Rośnie on w miejscowości Piotrowice. Dzieje ziemi przemkowskiej były bardzo burzliwe, nie przetrwał ich wspaniała siedziba książęca w Przemkowie. O dawnym bogactwie panów tej ziemi świadczą dzisiaj licznie zachowane kościoły jak te w: Kościół Wniebowzięcia NMP w Przemkowie (XV-XVIII w.), Cerkiew św. Michała Archanioła (XVIII-XIX w.), Kościół św. Piotra i Pawła w Sieroszowicach (XVI w.), Kościół św. Jacka w Pogorzeliskach (XVII-XIX w.), Kościół św. Bartłomieja w Buczynie (XVI-XIX w.).

Przemkowski Park Krajobrazowy obejmuje swym zasięgiem garb moreny czołowej o wysokości dochodzącej do 191 metrów nad poziomem morza. Południowo - zachodnia część parku to obszar Borów Dolnośląskich a dokładnie Równina Nadbobrzańska. Równina ta to stożki napływowe rzeki Bóbr, z częściowo zawydmionym terenem. Dominującą formacja roślinną są bory sosnowe. Pomiędzy Równiną Nadbobrzańską a Wzgórzami Chocianowskimi występują obszary wrzosowisk. Południowo - wschodnie partie parku noszą Równiny Legnickiej. Na terenie parku znajduje się jej część nazwana Doliną Czarnej Wody. Dolina Czarnej Wody to łąki, pastwiska i bagienne bory sosnowe i lasy brzozowe, które zajmują tę płaskodenna dolinę rzeczną. Dolina Czarnej Wody to także tereny zabagnione z występowaniem torfowisk. Park krajobrazowy utworzony został również ze względu na występujące tam formacje roślinne. Największy udział w powierzchni parku ma ubogi suboceaniczny bór sosnowy. W skład drzewostanu wchodzi głównie sosna, brzoza brodawkowata i dąb szypułkowy. W takim lesie podszycie stanowią krzaki kruszyny i podrosty gatunków drzew. Runo tworzą głównie borówka czarna , śmiałek pogięty , borówka brusznica, wrzos, pszeniec i orlica pospolita. W miejscach niżej położonych spotykamy śródlądowy las w postaci boru wilgotnego. W formacji tej wyróżnia się: brzoza omszona jako gatunek drzew, a w runie pojawia się trzęślica modra oraz mech płonnik. Jednak lasy przemkowskie wchodzące w skład Borów Dolnośląskich to królestwo sosny. Bory tworzą jeden z największych obszarów leśnych w Polsce. Sosna ta najczęściej pojawia się na zawydmionych obszarach parku. Wydmy te dochodzą do 20 metrów wysokości i stanowią przykład wydm śródlądowych. Teren jest łagodnie pofałdowany, w powietrzu unosi się zapach nagrzanego piasku, co stanowi zachętę do pieszych wędrówek. Do wielkich atrakcji przyrodniczych parku krajobrazowego należą nieliczne zachowane odsłonięte wydmy. Na wydmach tych spotykane są płożące się głodowe formy sosny. Szczyty wydm zalesionych też są miejscem występowania kolejnej atrakcji przyrodniczej. Te suche szczyty wydm porasta las chrobotkowy. Nazwa pochodzi od występujących pod dachem koron licznych gatunków porostów w tym chrobotka reniferowego. Porosty tworzą skupiska przypominające dywan w środku lasu. Dostarcza on niezapomnianych wrażeń podczas spaceru po nim. Większość terenu parku to bór sosnowy z występującą w runie czarną jagoda. Jagody te oraz grzyby stanowią dużą atrakcje dla miłośników zbieractwa owoców lasu. Sama atmosfera i mikroklimat panujący w lesie działa bardzo korzystnie na nasz organizm, uspokaja nasze nerwy i odpręża nas. Bory sosnowe Przemkowskiego Parku Krajobrazowego to także miejsce obserwacji ptaków. W lasach iglastych gdzie podszycie lasu jest bardzo niewielkie dużo łatwiej jest dostrzec ptaki. A jest co oglądać, obok mysikrólików zaobserwować możemy: sikory, kowaliki, pełzacze i dzięcioły. Jest jeszcze jedna atrakcja tym razem dla miłośników gadów. Na odsłoniętych obszarach parku i na skraju dróg często spotyka się węża gniewosza. Ten niegroźny dla człowieka gad żywi się głównie małymi płazami.

Bór bagienny - kolejna formacja spotykana w Przemkowskim Parku Krajobrazowym. Na trenie podmokłym w dywanie torfowca rosną skarłowaciałe formy sosen i krzewinki bagna zwyczajnego. To właśnie ta mała roślina w okresie kwitnienia wydziela specyficzną słodko - cierpka woń. Jest ona rozpoznawczym symbolem borów, tak przypominającą odlegle tereny Polesia dziś na terenie Ukrainy. Tereny podmokłe objęte zostały szczególną ochroną i utworzony został rezerwat przyrody "Torfowisko Borówki".

Pomimo dominacji sosny w wilgotniejszych miejscach parku krajobrazowego, szczególnie na granicy boru sosnowego i olzu, spotyka się Platy lasu świerkowego. Las świerkowy tworzy charakterystyczne pasy wzdłuż dolin rzecznych, które porasta olszyna. Las świerkowy to miejsce bardzo żywe ze względu na występowanie tam wielu gatunków ptaków. Od słonek, które mają tam swoje gody, po mysikrólika, zniczka, gila, czyżyka i sóweczkę, czyli najmniejsza polską sowę.

Są też jednak w Przemkowskim Parku Krajobrazowym miejsce zdominowane przez las liściasty. Mowa tu jest o tzw. Parku Przemkowskim. Jest to pozostałość dawnego parku romantycznego znajdującego się przy nieistniejącym pałacu książęcym. Przylega on od zachodu do miasta Przemkowa. Dzisiaj stał się on bardzo cennym obszarem, którego wartość porównuje się do rezerwatu Zimna Woda. Tutejsze podmokłe tereny wśród meandrujących cieków wodnych porastają rośliny o tak fantazyjnych nazwach jak: wątrobowiec czy porostnica wielokształtna. Towarzyszą im osobniki wiekowych dębów i buków, las pełen wykrotów i zmurszałych pni, z wielogatunkowym drzewostanem. Runo leśne tętni barwnym życiem ptaków, roślin zielnych (wawrzynek wilcze łyko, wiciokrzew pomorski) i ptaków, wśród których spotkamy trzmielojada, dzięcioła średniego. Lasy te przypominają w tych miejscach Puszcze Białowieska. Las liściasty w parku to także majestatyczna buczyna. Szczególnie atrakcyjnie wyglądająca w okresie kwietnia i maja kiedy to runo leśne przybiera barwy tęczy. Runo to tworzą: przylaszczka, fiołek leśny, groszek wiosenny, żywiec dziewięciolistny cebulkowy, a zielonej barwy nabierają liście paproci zachyłki trójkątnej. To właśnie w tej tajemniczej buczynie żyje niezwykłe zwierzątko. Prowadzi ono aktywny nocny tryb życie żywiąc się wówczas głównie pąkami roślin i znalezionym nasionami. W okresie zimy znajduje się w letargu trwającym od października do kwietnia. Nazywa się popielica i należy do rodziny plichowatych.

Turystów odwiedzających ten park krajobrazowy zaskoczyć mogą połacie wrzosu rosnącego na tutejszych polanach. Takich dużych obszarów wrzosowisk w Polsce jest tylko kilka. Wiosna cierpliwi obserwatorzy na wrzosowiskach dostrzega pięknego przedstawiciela ptaków - cietrzewia. Latem królem wrzosowisk zostaje lelek kozodój łatwy do rozpoznania dzięki charakterystycznemu śpiewowi przypominającemu terkot. Ptaki te i ich gody najlepiej obserwować wczesnym rankiem. Cos innego stanowi jednak o atrakcyjności wrzosowisk. SA to kwitnące wiaty wrzosu. Przekonać się może o tym każdy kto odwiedzi je z końcem lata. Kwiaty przyjmują wówczas kolory od purpury przez róż aż po biel. Kwitnące kwiaty wrzosu to znak dla pszczelarzy. Stawiają oni wówczas setki pasiek w wydrążonych pniach i czekają na miód z kwiatów wrzosu tak cenny i poszukiwany wśród koneserów jego smaku.

Jesienią w Parku usłyszeć można wiele odgłosów. Należą one na przykład do gęsi białoczelnych oraz zbożowych, które lądują w łanach kukurydzianych, a także kawek, gawronów w oziminie, czy ptaków siewkowatych (czajek, brodźców kwrawodziobych, rycyków, czy kulików wielkich);

Często spotkać można stada saren.

Na wiosnę krajobraz pokrywa się milionem jaskrów i kaczeńców. Podziwiać można walki batalionów, które po stoczonych potyczkach odlatują na północ, tam, gdzie znajdują się ich miejsca lęgowe.

Istnieje tu także różnorodność roślin, w maju szczególnie rozrastają się kępki rdestu wężownika, storczyka szerokolistnego, czy też kwiaty orchidei. W miesiącach wakacyjnych kwitnieniu ulega goździk pyszny, a spośród oryginalnych roślin znaleźć można na przykład w pobliżu ruin zamku przemkowskiego bodziszek żałobny.

Na obszarze Przemkowskiego parku Krajobrazowego znajduje się "Przemkowskie Bagno"- obszary podmokłe, chronione jako użytek ekologiczny. Zajmuje około 1700 hektarów, a porastają je między innymi: turzyce, trzciny i różne gatunki wierzb. O miejscu tym pisał między innymi Samuel Bogumił Linde, opisując je w 2. poł. XIX wieku. Różnie określano to miejsce: bajoro, bagnisko, błoto, barzelisko, klekot, czahary, grzęzawy, ligawica, młaka, mszar, mokradło, moczar, sapy, torfowisko, topielisko, czy w końcu rojst.

Najwięcej jednak gatunków zwierząt i roślin dostrzec można w kwietniu, kiedy nad bagnami słychać wiele gwarnych odgłosów. Wtedy ma miejsce okres toków bekasów, które wydają niesamowite odgłosy, głównie poprzez odgłos sterówek poruszanych szybko w powietrzu. Słychać też żurawie, osiadające w kompleksach trzcinowo- wierzbowych. Z oczek wodnych słychać donośny rechot żab.

Z początkiem lata, gdy roślinność się zieleni, rozlegają się pieśni dziwonii, a także derkacza. Pojawia się dzierzba gęsiorek. To właśnie to miejsce jest jednym z nielicznych, gdzie występuje tak duża populacja tych gatunków.

Jesienią słychać odgłosy jeleni, które o tej porze roku wychodzą na rykowisko.

W głębi borów przemkowskich napotkać można torfowiska. Najbardziej znane z nich, to, objęte ochroną "Torfowisko Borówki". Gęsto porastają te miejsca mchy torfowce, tworzące na podłożu miękki kobierzec. Wśród nich rosną przeróżne rodzaje roślin. Dużo tutaj przygiełki białej, w powietrzu krążą dojrzałe owocostany wełnianek. Są tu także rosiczki, roślinki, które wystawiają swoje macki ku górze, w celu odłowienia drobnych owadów. Są one łapane przez rośliny, które przyciągają owady substancją kleistą, znajdującą się na końcach ich liści. Złapany owad jest rozpuszczany za pomocą soków trawiennych, wydzielanych przez rosiczkę.

Wśród torfów znajdują się także krzewinki żurawiny, która w okresie jesieni dojrzewa i wydaje owoce.

Szczególnie wiele gatunków ptaków spotkać można w okolicy "Stawów Przemkowskich", przyciągających ornitologów, nie tylko z Dolnego Śląska. Jest to ponad 30 stawów, w których żyje wiele gatunków ryb, a woda dostarczana jest do nich z pobliskiej rzeki- Szprotawy. Łączna powierzchnia stawów zajmuje ok. 950 hektarów, a między nimi znajdują się kępy lasu, o łącznej powierzchni około 75 hektarów. Obszar ten zamieszkuje ponad 100 rozpoznanych gatunków ptaków wodno- błotnych (w tym około 40 to gatunki lęgowe). Ich aktywność jest zróżnicowana w zależności od pory roku. Wiosną ma miejsce okres lęgowy, w którym poszczególne gatunki zajmują rewiry lęgowe. Spotkać można łabędzie nieme, gęsi gęgawy, czy wielu gatunków kaczek. Gromadzących się na stawach. Najrzadszym ptakiem, występującym w tej okolicy jest podgorzałka, która obecnie znajduje się na wyginięciu. Spośród kaczek, można wyróżnić takie gatunki przelotne, jak np.: rożeniec czy świstun. Na powierzchni wody pływają perkozy dwuczube. W głębi szuwarów swe gniazda zakładają czaple siwe. Jest to rzadkość, ponieważ przeważnie ich gniazda znajdują się w koronach drzew. Rozbrzmiewają też odgłosy bąka, czy wąsatki, będących rzadkimi gatunkami ptaków, żyjącymi w trzcinowiskach. Na gałęziach drzew odnaleźć można wiszące gniazda remizów.

Późna jesień to okres aktywności mew śmieszek. Niektóre z tych ptaków wysiadują jaja w gniazdach, budowanych przez inne osobniki. Drapieżniki odpędzane są przez ptaki, pilnujące swoich gniazd. Z tego korzystają inne gatunki ptaków, osiedlające się w pobliżu kolonii mew, na przykład perkozy zauszniki.

Latem pojawiają się pisklęta. Spotkać je można u następujących gatunków ptaków: łabędzi, kaczek, gęsi, łysek, czy perkozów i kormoranów. Stają się one często łupem drapieżników, np. bielików i rybołowów.

Do rzadkich gatunków należą także: czaple białe oraz siewkowe. Trzciny stanowią schronienie nocne dla takich gatunków, jak: szpaki, jaskółki; na wodzie lądują gęsi białoczelne i zbożowe.

Jest to jedno z największych miejsc noclegu gęsi wędrujących.

Bardzo ciekawy widok stanowi poranny wylot gęsi, opuszczających stawy w poszukiwaniu pożywienia oraz ich powrót w godzinach wieczornych.

Zimą z kolei często napotkać można zimorodki, odławiające drobniejsze rybki w miejscach, gdzie wody nie skuł lód. Na zamarzniętych stawach spotkać można także bielika czy kruka.

Przemkowski Park Krajobrazowy stanowi kompleks o tyle ciekawy, że znajduje się w nim ogromna różnorodność środowisk. Należy do nich na przykład otoczenie bagienne, zamieszkiwane przez żurawie i bekasy. Kontrast dla niego stanowią stawy rybne, gdzie schronienie znajduje wiele gatunków ptaków. Są tu także lasy liściaste, które porasta kolorowe runo. Na wrzosowiskach napotkać można cietrzewie, bory bagienne (z bagnem zwyczajnym- bahunem). Na torfowiskach powszechnie rosną rosiczki, na wydmach tymczasem rosną bory sosnowe. Na tych terenach nie ma praktycznie żadnych śladów osadnictwa.

Pobyt w Parku dostarcza niezapomnianych wrażeń, stąd też często odwiedzający go turyści chcą do niego powracać. Znajdują tu wiele radości zarówno dla oka- w postaci wielobarwnych gatunków roślin, dla ucha- w postaci wspaniałych odgłosów tutejszej fauny. Utrzymuje się tu także specyficzny aromat sosnowej żywicy.

Miejsce to ma także swoją historię i owiane jest wieloma tajemnicami.

Jako miejsce, gdzie prężnie rozwija się turystyka, Przemkowski Park Krajobrazowy poprzecinany jest wieloma szlakami pieszymi, a także rowerowymi, a łączna ich długość sięga 300 kilometrów. Głównym szlakiem jest szlak żółty, który prowadzi przez las z Przemkowa do Chocianowa. Wiele tu jest szlaków przyrodniczych, które stają się miejscem licznych wycieczek oraz zajęć dydaktycznych.

Najważniejsze szlaki to:

- żółty szlak rowerowy- o długości około 39 km.; prowadzi z Przemkowa, przez: Łęczyce, Ostaszów, Gaworzyce, Koźlice, Kępe, po czym wraca z powrotem do Przemkowa;

- czerwony szlak rowerowy (ok. 35 km.)- z Wierzbowej przez: Studzianki, Leszno Górne, Biernatów, Piotrowice, do Przemkowa;

- czerwony szlak pieszy- o długości około 75 km.;

- ścieżki przyrodnicze- oznakowane za pomocą białego prostokąta z ukośną zieloną kreską;

Miejsca noclegowe:

- Młodzieżowe Schronisko Wycieczkowe, ul. Głogowska 37

- Dom Wczasów Dziecięcych, ul.. Leśna Góra 1

- Gospodarstwo agroturystyczne "Amazonka", Ostaszów 22;