Tatry są najwyższym masywem górskim w centralnej części Karpat Zachodnich i położone są na granicy polsko-słowackiej. Ciągną się na długości 56 km natomiast ich szerokość wynosi 17 km. Zajmują powierzchnię 715 km2, z czego na terenie naszego kraju znajduje się ok. 160 km2. Ograniczają je: od strony wschodniej Magura Spiska (pomiędzy nią a Tatrami znajduje się Przełęcz Dziarska), od strony zachodniej Hale Orawsko-Liptowskie (oddziela je od Tatr Przełęcz Huciańska), od strony północnej Rów Podtatrzański i nisko położona Kotlina Orawsko- Podhalańska, zaś od strony południowej Kotlina Liptowsko-Spiska. Najwyższym szczytem Tatr jest Gerlach o wysokości 2655 m n.p.m. natomiast nieco niższe od niego Rysy, osiągające wysokość 2499 m n.p.m., stanowią najwyższy szczyt Polski. Masyw tatrzański dzielimy na Tatry Zachodnie i Tatry Wschodnie a rozgranicza je Przełęcz Liliowe o długości 1952 m oraz Dolina Suchej Wody (po stronie polskiej) i Dolina Cicha (po stronie słowackiej). Część wschodnia Tatr dzieli się jeszcze dodatkowo na Tatry Wysokie (na obszarze Polski i Słowacji) oraz Tatry Bielskie (w całości położone na obszarze Słowacji). Wyniosłość Tatr jest jeszcze dodatkowo potęgowana przez otaczające je głębokie kotliny, których dna znajdują się na wysokości od 500 do 700 m n.p.m. oraz głębokie doliny rzeczne. Od strony zachodniej i północnej Tatry graniczą z Obniżeniem Orawsko-Podhalańskim natomiast od strony wschodniej i południowej z Kotliną Liptowską i Kotliną Spiską.

Budowa geologiczna Tatr cechuje się dużą złożonością odzwierciedlającą bogatą przeszłość geologiczną tego obszaru. Tatry zostały wypiętrzone podczas ruchów górotwórczych w orogenezie alpejskiej. Sfałdowanie i częściowe wydźwignięcie tego obszaru miało miejsce w górnej kredzie, w eocenie nastąpiła tutaj transgresja morze a w oligocenie obszar ten został odmłodzony przez kolejne ruchy górotwórcze. Budowa geologiczna tego obszaru składa się między innymi z osadów morskich pochodzących z ery mezozoicznej a sfałdowanych pod koniec kredy. Podstawę Tatr stanowi trzon krystaliczny pochodzenia karbońskiego będący intruzją magmową. Po stronie wschodniej budują go granitoidy a po stronie zachodniej skały metamorficzne. Obszary, które nie są przykryte płaszczowinami nasuniętymi tutaj z północy odznaczają się największymi wysokościami bezwzględnymi i względnymi a także ostrymi graniami i strzelistymi szczytami, które stromymi stokami przyjmującymi często postać prawie pionowych ścian, opadają ku wciosowym dolinom. W okresie trzeciorzędu obszar ten został ponownie wydźwignięty i sfałdowany a następnie z południa nasunęły się tutaj płaszczowiny, które uległy przesunięciu i obaleniu ponad trzonem krystalicznym. Powstały w ten sposób płaszczowiny wierchowe (Czerwone Wierchy, Giewont) i reglowe, które budują osady powstałe w triasie i kredzie. Wypiętrzenie całego masywu tatrzańskiego doprowadziło do odcięcia trzonu krystalicznego po stronie południowej przez wielkie uskoki, dzięki temu Tatry odznaczają się budową asymetryczną.

Rzeźba poszczególnych części masywu tatrzańskiego jest zdeterminowana budową geologiczną oraz zlodowaceniem mającym miejsce w plejstocenie. Najbardziej odporne na niszczenie są granity budujące trzon krystaliczny, wychodzące na powierzchnię na Gierlachu (2655 m), Łomnicy (2632 m), Lodowy Szczycie (2628 m), Durnym Szczycie (2623 m) i Rysach (2499 m) znajdujących się w Tatrach Wysokich oraz Bystrej (2248 m) i Starorobociańskim Wierchu (2176 m) położonych w Tatrach Zachodnich. Szczyty, które osiągają już mniejsze wysokości, budują mniej odporne na wietrzenie skały osadowe. Najniższymi wysokościami w masywie tatrzańskim odznaczają się Tatry Bielskie, których najwyższym szczytem jest Hawrań (2152 m). Największymi dolinami tatrzańskimi są m. in. Dolina Białki (w depresji Szerokiej Jaworzyńskiej), Dolina Bystrej (w depresji Goryczkowej), i Dolina Chochołowska (w depresji Bobrowca) powstałe na obszarach depresyjnych, które wypełniają utwory osadowe. Charakter rzeźby Tatr jest w dużej mierze związany z odpornością skał. Formy wklęsłe np. przełęcze (Bobrowiecka, Iwaniacka, Tomanowa) tworzą się na mniej odpornych skałach dolnotriasowych natomiast na utworach wapiennych występują zjawiska krasowe m.in. liczne jaskinie (Wysoka Za Siedmioma Progami- najdłuższa, Wielka Śnieżna Jaskinia- najgłębsza). W wietrzejących dolomitach powstają ostańce przyjmujące różne kształty. Krajobraz tatrzański posiada również wiele elementów rzeźby polodowcowej, które przyjmują postać karów, cyrków, żłobów lodowcowych oraz dolin U-kształtnych. Dolinami Chochołowską, Kościeliską, Bystrej, Suchej Wody i Białki po stronie północnej oraz Cichą, Mięguszowiecką, Batyżowiecką po stronie południowej spływały w plejstocenie jęzory lodowców górskich. Silniej zlodowacone, ze względu na większe wysokości bezwzględne, były Tatry Wschodnie (lodowiec w Dolinie Białki posiadał długość 14 km). Zagłębienia powstałe wskutek erozyjnej działalności lodowców górskich wypełniły się wodą tworząc jeziora tatrzańskie takie jak Morskie Oko, Wielki Staw czy Czarny Staw. Progi wyerodowane przez lodowce zajęte są obecnie przez wodospady np. Siklawa, Wodogrzmoty Mickiewicza. Skały mające przez dłuższy czas kontakt z pokrywą śnieżną lub lodową ulegały intensywnemu wietrzeniu, wskutek czego powstały liczne urwiste ściany, turnie oraz granie.

Najbardziej charakterystyką cechą klimatu wszystkich wysokich masywów górskich jest jego piętrowość. Wyróżniamy tutaj cztery pietra klimatyczne: umiarkowanie chłodne, bardzo chłodne, umiarkowanie zimne i zimne. W klimacie górskim bardziej niż w jakimkolwiek innym zaznacza się pionowy gradient termiczny, czyli proporcjonalne ze wzrostem wysokości maleje temperatura (0,5 0 C na każde 100 m). Średnie roczne temperatury powietrza wahają się od 60C u podnóża stoków do - 40C w wysokich partiach gór. Na wysokości 1500 m n.p.m. m średnia temperatura stycznia wynosi -7°C natomiast lipca 11°C. Klimat Tatr odznacza się również dużymi dobowymi wahaniami temperatury oraz częstymi inwersjami temperatury w miesiącach zimowych. Średnie roczne sumy opadów przekraczają 1500 mm a ich maksimum przypada na miesiące letnie. Długość zaleganie pokrywy śnieżnej zależy od wysokości nad poziom morza i wynosi od 5 do 8 miesięcy. W Tatr często występuje wiatr halny zaliczany do wiatrów typu fenowego związanych z specyficznymi warunkami barycznymi wokół masywów górskich. Charakterystyczna jest również duża zmienność pogody w cyklu dniowym na tym obszarze.

Przez główne tatrzańskie grzbiety prowadzony jest europejski wododział pomiędzy dorzeczami Morza Bałtyckiego i Morza Czarnego. Wschodnia i północna część Tatr należy do zlewni Dunajca (rzeka Poprad) natomiast zachodnia i południowa do zlewni Wagu (głównie rzeka Orawa). Obszar Tatr jest dość obfity w jeziora, których jest tutaj ok. 120 ( na terenie Polski 43) i używa się w stosunku do nich określenia stawy. Największymi niech są Morskie Oko i Wielki Staw.

Roślinność leśna zajmuje piętra reglowe (dolne i górne) sięga do ok. 1550 m n.p.m. W piętrze dolnego rygla na stokach o ekspozycji północnej przeważają wprowadzone sztucznie świerczyny z niewielkimi domieszkami lasów bukowych oraz bukowo- jodłowych. Stoki południowe natomiast odznaczają się przewagą lasów świerkowych. Piętro rygla górnego zajmują natomiast świerczyny, w górnej części z domieszką limby i modrzewia. Wyżej, do ok. 1850 m n.p.m., rozciąga się piętro kosodrzewiny a jeszcze wyżej znajduje się piętro alpejskie sięgające do 2200 m n.p.m. Najwyższe partie gór zajmuje piętro subniwalne. Duże bogactwo flory (ok. 1800 roślin naczyniowych) w tym regionie sprawia, że stanowi on pod tym względem jeden z najważniejszych regionów w Polsce.

Świat zwierząt w Tatrach jest równie bogaty i różnorodny jak świat roślin. Występują tutaj zarówno zwierzęta pospolite dla naszego kraju: paź królowej, jaszczurka żyworódka, sikora bogatka, zięba, sarna, jeleń, lis i borsuk, zwierzęta kiedyś występujące pospolicie, ale obecnie ich populacja się znacznie zmniejszyła: głuszec, orzeł przedni, ryś, niedźwiedź brunatny oraz typowe zwierzęta górskie: nadobnica alpejska, niepylak apollo, pomrów błękitny (Bielsia caerulans), salamandra plamista, pluszcz, drozol obrożny, pliszka górska i wysokogórskie: płochacz halny, pomurnik, świstak, kozica.

Tatry należą do najbardziej atrakcyjnych regionów turystycznych zarówno w Polsce jak i na Słowacji. Są one dość dobrze zagospodarowane pod względem turystycznym: liczne szlaki piesze i schroniska np. w Dolinie Pięciu Stawów Polskich (nad Przednim Stawem), nad Morskim Okiem, w Dolinie Gąsienicowej, na hali Ornak; kolejki linowe np. na Kasprowy Wierch w Polsce i na Łomnicę na Słowacji, kolejki linowo-terenowe (ze Starego Smokowca na Hrebienok na Słowacji), szlaki i wyciągi narciarskie np. w Polsce na Kasprowym Wierchu i na Nosalu natomiast na Słowacji głównie w okolicy Szczyrbskiego Jeziora, Starego Smokowca, Tatrzańskiej Łomnicy, Zdziaru. W Szczyrbskim Jeziorze i w Zakopanem odbywają się międzynarodowe zawody narciarskie, które stanowią dodatkową atrakcję w Tarach. Głównymi ośrodkami turystycznymi i bazami noclegowymi w Tatrach są: Zakopane, Szczyrbskie Jezioro, Stary Smokowiec, Tatrzańska Łomnica.