Tasiemce (Cestoda) są to długie płaskie zwierzęta, przypominające wyglądem tasiemkę. Długość ciała waha się od kilkuset mikrometrów do kilku, a nawet kilkunastu metrów. Są to organizmy bardzo dobrze przystosowane do pasożytniczego trybu życia. Tasiemce wykształciły przyssawki, które umożliwiają im utrzymanie się w przewodzie pokarmowym żywiciela.

Przyssawki są zlokalizowane na główce (skoleksie), pozwalają wczepić się w ściankę jelita żywiciela. Ciało tasiemca składa się z szeregu powtarzających się segmentów zwanych członkami, inaczej proglotydami. Każdy taki segment jest wyposażony w narządy męskie i żeńskie, produkujące do 100 000 jaj. Dorosły osobnik może się składać nawet z 6000 członów, dlatego jego potencjał jest naprawdę ogromny.

Jeden tasiemiec może wyprodukować 600 milionów jaj rocznie. Człony są zróżnicowane wiekowo tzn. najmłodsze powstają w rejonie tzw. szyjki, natomiast najdalej umiejscowione od główki zawierają dojrzałe jaja. Segmenty te kolejno odrywają się od ciała wraz z kałem opuszczają organizm żywiciela. Dlatego ciało tasiemców nazywa się strobilą.

W zależności od procesu rozwoju układu rozrodczego, możemy wyróżnić w strobili następujące kolejno człony:

  • Człony niedojrzałe - wykształcają się samodzielnie układy rozrodcze męskie żeńskie, w końcu powstają gamety
  • Człony dojrzałe i maciczne - zawierają silnie rozwiniętą macicę, pozostałe elementy układu rozrodczego częściowo zanikają

U niektórych gatunków tasiemców brak jest zewnętrznego członowania (np. u rzemieńca). Ponieważ pobierają pokarm całą powierzchnie ciała wprost z jelita żywiciela, zanik u nich przewód pokarmowy. Mikrokosmki, którymi pokryte jest ciało pośredniczy w pobieraniu pokarmu. Pasożyty te nie posiadają narządów zmysłów ani też mózgu,( w związku z trybem życia, jaki prowadzą), maja również słabo rozwinięty układ nerwowy.

Ich układ wydalniczy został silnie zredukowany. Występują u nich jedynie proste receptory chemiczne i komórki czuciowe. Tasiemce maja utrudniony dostęp do tlenu, dlatego procesem dostarczania energii jest oddychanie beztlenowe.

Cykl życiowy tasiemców jest dość skomplikowany, jako larwa spędza swój okres w ciele jednego - pośredniego - żywiciela, natomiast życie jako osobnik już dorosły w ciele innego - ostatecznego - żywiciela. Pośrednimi żywicielami są bezkręgowce lub kręgowce, a ostatecznymi żywicielami są tasiemców reguły kręgowce, tasiemców, których zadomawiają się w przewodzie pokarmowym.

Tasiemiec uzbrojony to pasożyt jelitowy człowieka, którym człowiek zaraża się zjadając surową wołowinę lub wieprzowinę zawierającą larwy tasiemców. Spędza ona część życia w postaci cysty usadowionej w tkance mięśniowej np. krowy i człowiek zjadając mięso trawi otoczkę cysty i uwalnia larwę. Przyczepia się do ścianki jelita i w ciągu kilku tygodni przeobraża się w dorosłego osobnika. Osiąga długość od 2 - 7 metrów, Skoleks tego tasiemca przyjmuje kształt kulisty 4 małymi przyssawkami oraz ryjkiem zaopatrzonym w podwójny wieniec haków. Pasożyt zaczyna rozmnażać się płciowo w jelicie człowieka i wytwarzać kolejne proglotydy wypełnione dojrzałymi jajami.

Pozostaje w organizmie swojego żywiciela przez całe życie, czyli około 20 lat. Osoba zarażona tasiemcem uzbrojonym może odczuwać mdłości, mieć większy apetyt, a mimo to tracić na wadze, mogą tez wystąpić silne bóle głowy. Człowiek jest jedynym żywicielem ostatecznym pasożyta uzbrojonego. Zarażenie tasiemcem uzbrojonym u żywiciela ostatecznego nazywamy tasiemczycą lub wągrzycą.

Aby nie dopuścić do zakażenia się tym pasożytem, należy obowiązkowo kupować badane mięso wieprzowe i wołowe, nie zjadać surowego mięsa nie wiadomego pochodzenia (np. w postaci "tatara"). Najbezpieczniej jest jeść mięso gotowane, ponieważ wysoka temperatura zabija larwy.

Rozpoznanie i stwierdzenia obecności pasożyta w organizmie człowieka można na podstawie badania laboratoryjnego kału i stwierdzeniu obecności jaj lub ewentualnie również członów tasiemca.

Kolejny tasiemiec to bruzdogłowiec - pasożytuje w jelicie cienkim człowieka, występuje na całej kuli ziemskiej, ale największe ich skupiska są na terenach bogatych w duże zbiorniki słodkowodne i rzeki. Jego nazwa pochodzi od szerokich bruzd przyssawkowych na główce.

W jelicie ludzkim osiąga od 15 20 m. długości, a liczba członów strobili może przekraczać 4000. Jaja wydostają się z członu na zewnątrz jelita, następnie wydalane są z kałem. Następnie z jaja (np. w wodzie, która warunkiem dalszego rozwoju bruzdogłowca szerokiego) wykluwa się larwa, która może zjeść ryba , a z kolei rybę człowiek i w jego jelitach, larwa przeobraża się w dorosłego tasiemca.

Zakażenie ostatecznego żywiciela następuje przez zjedzenie surowe, niedogotowanej lub niedosmażonej ryby. Tasiemce te powodują ciężka niedokrwistość i zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu. Aby uchronić się przed zakażeniem należy spożywać tylko gotowane i wędzone ryby, również dostatecznie niska temperatura

( - 10 st.C) zabija plerocerkoidy.