1. Przybysz
Kris przybywa na stację badawczą na Solaris, gdzie atmosfera jest pełna niepokoju. Ziemia wysyła na orbitę Solaris psychologa Krisa Kalvina z misją zbadania sprawy. Witający go Snaut, cybernetyk, wydaje się wystraszony i zdystansowany. Kelvin, zaniepokojony jego zachowaniem, dowiaduje się, że Gibrarian, jeden z naukowców, zmarł w tajemniczych okolicznościach. Snaut enigmatycznie przestrzega Kelvina, by nie dziwił się, gdy zobaczy „inne istoty”.
2. Solaryści
Kelvin przygląda się oceanowi, który jest centralnym punktem badań na Solaris. Naukowcy podejrzewają, że to gigantyczny, żyjący organizm, być może obdarzony inteligencją. Próby wyjaśnienia jego natury pozostają bezskuteczne. Kelvin przeszukuje pokój Gibrariana i odnajduje ślady jego pracy badawczej, co jeszcze bardziej podsyca jego ciekawość i obawy.
3. Goście
Podczas przeszukiwania pomieszczeń Kelvin zauważa dziwną, ogromną postać. Rozmowa ze Snautem ujawnia, że Gibrarian popełnił samobójstwo. Kelvin powoli zaczyna rozumieć, że „goście”, jak ich nazywa załoga, są materializacjami wspomnień lub wewnętrznych demonów przybyłych na stację ludzi.
4. Sartorius
Kelvin próbuje skontaktować się z Sartoriusem, drugim naukowcem, który jednak odmawia wyjścia z laboratorium. Sartorius zgadza się na rozmowę przez zamknięte drzwi, ale nie zdradza szczegółów badań ani swoich działań. Tymczasem Kelvin zaczyna doświadczać własnych wizji i spotkań z „gościem”.
5. Harey
Kelvin spotyka Harey, swoją zmarłą przed dziesięcioma laty ukochaną. Początkowo sądzi, że to halucynacja, ale Harey okazuje się realna i zachowuje się jak żywa istota. Kelvin zmaga się z moralnymi dylematami – rozpoznaje ją, ale dostrzega subtelne różnice między tą wersją a jego wspomnieniami.
6. Mały Apokryf
Rozmowa ze Snautem pozwala Kelvinowi lepiej zrozumieć fenomen „gości”. Snaut wyjaśnia, że są oni tworzeni przez ocean na podstawie ludzkich wspomnień. Przybysze nie są jednak zwykłymi kopiami – to doskonalsze wersje osób, które istniały w przeszłości. Dylemat kontaktu z inną cywilizacją staje się dla załogi kluczowym wyzwaniem.
7. Narada
Kelvin, Snaut i Sartorius spotykają się, by omówić naturę „gości”. Dochodzą do wniosku, że są to materializacje ludzkich wspomnień, stworzone przez ocean. Sartorius sugeruje eksperymenty mające na celu usunięcie „gości”, ale Kelvin jest sceptyczny. Harey coraz bardziej cierpi z powodu swojego istnienia.
8. Potwory
Relacje między Kelvinem a Harey się pogłębiają, jednak jej świadomość własnej nienaturalności prowadzi do napięć. Harey deklaruje miłość do Kelvina, ale on sam zaczyna kwestionować swoje uczucia – czy kocha ją, czy jedynie swoje wspomnienie o niej?
9. Płynny tlen
Harey, zrozpaczona swoją egzystencją, próbuje popełnić samobójstwo, wypijając płynny tlen. Pomimo agonii jej ciało regeneruje się dzięki niezwykłym właściwościom „gości”. Ta dramatyczna sytuacja podkreśla jej nieśmiertelność i pogłębia dylematy Kelvina.
10. Rozmowa
Kelvin i Snaut rozmawiają o możliwościach opuszczenia Solaris. Kelvin myśli o pozostaniu ze względu na Harey, ale Snaut ostrzega, że poza planetą „goście” mogą nie przetrwać. Kelvin zaczyna rozumieć, że nie kocha obecnej Harey, ale swoją przeszłość z nią.
11. Myśliciele
Kelvin uczestniczy w eksperymencie prowadzonym przez Sartoriusa, mającym na celu analizę działania oceanu. Wyniki wskazują, że ocean posiada psychikę i zdolność do tworzenia niezwykłych istot. Refleksje Kelvina prowadzą go do wniosku, że Solaris wymyka się ludzkim kategoriom rozumienia.
12. Sny
Kelvin doświadcza surrealistycznych snów, które łączą się z działaniami oceanu. Wydarzenia na stacji przybierają coraz bardziej niezwykły obrót, a zjawiska takie jak fosforyzujące piany stają się niepokojącymi symbolami aktywności oceanu.
13. Sukces
Harey podejmuje decyzję o zniknięciu, prosząc Sartoriusa o użycie anihilatora. Pozostawia list dla Kelvina, w którym wyjaśnia, że jej istnienie jest dla niego ciężarem. Kelvin, mimo gniewu i żalu, zaczyna akceptować tę stratę.
14. Stary Mimoid
W końcowych refleksjach Kelvin zastanawia się nad naturą człowieka i kontaktu z inną cywilizacją. Spoglądając na ocean Solaris, rozważa możliwość istnienia Boga, który, podobnie jak ocean, jest niedoskonały i ograniczony. Pozostaje na planecie, czekając na „okrutne cuda”, które może jeszcze przyniesie przyszłość.
Kris Kelvin przybywa na stację badawczą na Solaris. Tymczasem na stacji kosmicznej zaczyna dziać się coś niepokojącego. Wita go cybernetyk Snaut, którego zachowanie budzi wątpliwości i podejrzenia. Kelvin dowiaduje się, że jeden z członków załogi, Gibrarian, zmarł w niejasnych okolicznościach. Próby rozmowy z Sartoriusem, drugim naukowcem na stacji, nie przynoszą rezultatu, gdyż ten unika kontaktu i pozostaje tajemniczy. Kelvin zaczyna dostrzegać obecność innych, nieokreślonych istot.
Solaris, planeta pokryta zagadkowym oceanem, okazuje się być miejscem, gdzie ludzkie umysły konfrontują się z niewyjaśnionymi zjawiskami. Ocean, uważany przez niektórych za żywą istotę, generuje „gości” – materializacje wspomnień, które nawiedzają załogę. Kelvin spotyka Harey, swoją zmarłą przed laty ukochaną, która pojawia się na stacji w tajemniczy sposób. Początkowy dystans i przerażenie stopniowo ustępują uczuciu, jednak Kelvin zaczyna dostrzegać, że Harey nie jest do końca tą samą osobą.
W miarę upływu czasu naukowcy próbują zrozumieć naturę tych niezwykłych istot, co prowadzi do dylematów moralnych i naukowych. Sartorius proponuje eksperymenty, które mogą zakończyć istnienie „gości”. Kelvin zmaga się z pytaniami o ludzką tożsamość, wspomnienia i sens istnienia w obliczu nieznanej inteligencji oceanu.
Ostatecznie, po serii dramatycznych wydarzeń, Harey decyduje się odejść na własnych warunkach, co zmusza Kelvina do przewartościowania swoich pragnień i relacji z przeszłością. W końcowej refleksji pozostaje na Solaris, kontemplując tajemnice oceanu i czekając na to, co przyniesie przyszłość, wierząc, że cuda, choć okrutne, wciąż mogą się zdarzyć.
1. Kris Kelvin ląduje na stacji badawczej orbitującej wokół planety Solaris. Atmosfera jest dziwna, a stacja wydaje się opustoszała.
2. Kelvin poznaje Snauta, który zachowuje się nerwowo i enigmatycznie. Dowiaduje się o śmierci Gibrariana i tajemniczych wydarzeniach na stacji.
3. Kelvin przeszukuje pokój Gibrariana i natrafia na jego notatki. Wkrótce zauważa obecność dziwnych istot na stacji.
4. Kelvin zauważa gigantyczną postać na korytarzu. Podejrzewa, że jest to część zagadki związanej z oceanem Solaris.
5. Kelvin próbuje nawiązać kontakt z zamkniętym w laboratorium Sartoriusem, ale ten nie zdradza szczegółów swoich badań i unika rozmowy.
6. Kelvin spotyka Harey, swoją zmarłą przed laty ukochaną. Jest zaskoczony jej obecnością i zaczyna podejrzewać, że ocean Solaris generuje "gości" na podstawie ludzkich wspomnień.
7. Snaut wyjaśnia, że "goście" to materializacje ludzkich wspomnień, tworzone przez ocean Solaris. Są one dokładniejsze i bardziej doskonałe niż oryginalne osoby.
8. Kelvin, Snaut i Sartorius omawiają naturę "gości". Sartorius proponuje eksperymenty mające na celu ich zniszczenie, co wzbudza moralne dylematy.
9. Zdesperowana Harey wypija płynny tlen, jednak jej ciało regeneruje się dzięki niezwykłym właściwościom "gości". Kelvin coraz bardziej angażuje się emocjonalnie w ich relację.
10. Sartorius i Kelvin przeprowadzają eksperyment mający na celu komunikację z oceanem Solaris. Wyniki są niejasne, ale ocean reaguje nietypowymi zjawiskami, takimi jak fosforyzujące piany.
11. Harey prosi Sartoriusa o użycie anihilatora, aby mogła odejść. Pozostawia list dla Kelvina, w którym wyjaśnia swoją decyzję i prosi, by ją zaakceptował.
12. Kelvin zastanawia się nad naturą oceanicznej inteligencji i rozważa istnienie Boga, który mógłby być niedoskonały i ograniczony.
13. Kelvin postanawia pozostać na Solaris, kontemplując tajemniczy ocean i czekając na dalsze wydarzenia. Wierzy, że czas może jeszcze przynieść niezwykłe odkrycia i "okrutne cuda".
Kris Kelvin — główny bohater i narrator. Jest psychologiem, który przybywa na Solaris, by pomóc w badaniach nad zagadkowym oceanem. Kelvin jest bardzo czuły na własne przeżycia, które stara się poddawać nieustannemu badaniu. Jego podróż na Solaris staje się także metaforyczną podróżą w głąb siebie, prowadząc do przemiany i zaakceptowania granic ludzkiego poznania. To emocjonalny człowiek zmagający się z poczuciem winy, samotnością i nierozwiązanymi traumami z przeszłości. Jego spotkanie z „gościem” – Harey – zmusza go do konfrontacji z własnymi błędami i emocjami. Jest rozdarty między naukowym racjonalizmem a głębokim, osobistym zaangażowaniem w relację z Harey.
Harey — „Gość” wygenerowany przez ocean Solaris, będący materializacją wspomnień Kelvina o jego zmarłej ukochanej. Harey przypomina pierwowzór, ale różni się od niej w subtelny sposób. Reprezentuje przeszłość, z którą Kelvin musi się zmierzyć, a także pytania o tożsamość i granice człowieczeństwa.
Jest jednocześnie postacią tragiczną – uświadamia sobie swoją sztuczność, co doprowadza do jej cierpienia. Desperacko szuka wyjścia z sytuacji, ale nie jest w stanie znaleźć rozwiązania sytuacji, w jakiej się znalazła. Mimo że nie jest prawdziwym człowiekiem, rozwija własne emocje i wolę, co paradoksalnie czyni ją bardziej ludzką niż ludzki oryginał, do którego odsyła
Snaut — cybernetyk i jeden z członków załogi stacji badawczej na Solaris. Cyniczny i sceptyczny naukowiec, który próbuje racjonalizować niepojęte zjawiska na Solaris. Jest zrezygnowany, zdystansowany i czasami lekceważący, ale pod jego chłodnym podejściem kryje się głębsze zrozumienie natury ludzkiej i problemów związanych z badaniami nad oceanem. Stanowi przeciwwagę dla emocjonalnych rozterek Kelvina, dostarczając bardziej pragmatycznego, choć czasem pesymistycznego spojrzenia na sytuację.
Sartorius — biolog pracujący na stacji badawczej, zamknięty w swoim laboratorium, gdzie prowadzi tajemnicze eksperymenty. Chłodny, nieprzystępny i skoncentrowany na swojej pracy naukowiec. Jest niemal obsesyjnie oddany badaniom, nie okazuje empatii ani zainteresowania relacjami międzyludzkimi. Reprezentuje bezduszny naukowy racjonalizm, który nie uwzględnia ludzkich emocji ani etyki. Postrzega „gości” jako niepożądane twory, które należy zniszczyć, co rodzi moralne dylematy.
Gibrarian — zmarły członek załogi, którego samobójstwo jest jednym z pierwszych sygnałów niezwykłości wydarzeń na Solaris. Choć fizycznie nieobecny, odgrywa ważną rolę w powieści. Jego notatki i działania wskazują na to, że był jednym z pierwszych, którzy zetknęli się z „gośćmi”. Jego postać ukazuje, jak kontakt z oceanem może doprowadzić do psychicznego załamania.
Ocean Solaris — główna, choć nieożywiona postać w utworze. Jest inteligentnym, żywym bytem pokrywającym powierzchnię planety Solaris. Ocean jest absolutnie obcy i niepojęty dla ludzi. Jego działania – generowanie „gości” – wydają się próbą komunikacji, choć są interpretowane na wiele, skrajnie różnych sposobów. Reprezentuje tajemnicę kosmosu, granice ludzkiego poznania oraz wyzwanie dla antropocentryzmu. Uosabia wszystko, czego człowiek nie rozumie i nie może kontrolować. Jest testem dla ludzkiego ego, ambicji i zdolności do zaakceptowania inności.
Znana powieść Stanisława Lema rozgrywa się w nieokreślonej przyszłości, kiedy ludzkość osiągnęła wysoki poziom rozwoju technologicznego, umożliwiający eksplorację kosmosu i kontakt z innymi formami życia. Nie jest podana konkretna data, ale wydarzenia rozgrywają się w realiach zaawansowanej kolonizacji kosmicznej i badań naukowych nad pozaziemskimi cywilizacjami.
Akcja powieści dzieje się głównie na orbicie planety Solaris, w stacji badawczej unoszącej się nad jej powierzchnią. Solaris to planeta pokryta niemal w całości przez zagadkowy, żywy ocean, który jest centralnym obiektem badań naukowców. Ocean ten jest jedyną formą życia na planecie, a jego natura i działanie pozostają niezgłębioną tajemnicą.
Stacja badawcza jest zamkniętym, klaustrofobicznym środowiskiem, co podkreśla izolację bohaterów i intensyfikuje ich konfrontację z osobistymi lękami oraz zagadkami oceanu.
Stanisław Lem napisał „Solaris” w 1961 roku, w okresie swojej dojrzałej twórczości. Był to czas, gdy autor eksplorował tematykę science fiction, koncentrując się na filozoficznych aspektach kontaktu człowieka z nieznanym oraz granicach ludzkiego poznania. Ta najsłynniejsza powieść Stanisława Lema powstała w kontekście rozwijającej się w połowie XX wieku fascynacji kosmosem, lotami kosmicznymi i rozwojem nauki. Lem, mimo że pisał w gatunku science fiction, wykorzystywał go jako narzędzie do poruszania kwestii egzystencjalnych, filozoficznych i etycznych.
Inspiracją do stworzenia powieści Solaris była również krytyka antropocentrycznego podejścia człowieka do kosmosu i innych form życia. Lem postawił sobie pytanie: co się stanie, gdy napotkamy obcą inteligencję, która będzie tak odmienna, że nie będziemy w stanie jej zrozumieć? W ten sposób autor chciał odciąć się od prostych wizji „kosmicznych przygód”, popularnych w ówczesnym science fiction, i skupić na głębszych refleksjach.
„Solaris” Stanisława Lema to powieść należąca do gatunku science fiction, ale znacząco wykraczająca poza jego klasyczne ramy. To fantastyka naukowa. Choć osadzona w realiach kosmicznych, z wykorzystaniem zaawansowanej technologii i motywu obcej cywilizacji, nie koncentruje się na przygodowej fabule. Lem wykorzystuje konwencję science fiction jako pretekst do głębokich rozważań filozoficznych i egzystencjalnych, badając granice ludzkiego poznania oraz naturę kontaktu z czymś całkowicie obcym i niepojętym. Powieść ma także silne cechy psychologiczne, gdyż ukazuje wewnętrzne zmagania bohaterów, ich relacje z przeszłością i emocjonalną konfrontację z własnymi wspomnieniami. Istotnym elementem jest również refleksja nad samotnością człowieka w kosmosie, co nadaje utworowi wymiar egzystencjalny. W efekcie „Solaris” łączy elementy literatury naukowej, filozoficznej i psychologicznej, tworząc dzieło wielopoziomowe i skłaniające do głębokiej refleksji nad kondycją ludzką.
Powieść Lema podejmuje kluczowe zagadnienia związane z naturą człowieka i jego próbą zrozumienia obcej cywilizacji. Akcja rozgrywa się na kosmicznej stacji badawczej krążącej po orbicie planety Solaris, której powierzchnię pokrywa tajemniczy ocean. Bohater Kelvin przybywa na stację jako psycholog, aby zbadać sytuację i zmierzyć się z niewyjaśnionymi zjawiskami. W powieści pojawiają się liczne wątki filozoficzne i psychologiczne, które czynią ją arcydziełem Andrzeja Tarkowskiego w kontekście jego słynnej adaptacji powieści Stanisława Lema.
1. Kontakt z obcą cywilizacją
Powieść Lema opowiada o próbie nawiązania kontaktu z formą życia, która wymyka się ludzkiemu rozumieniu. Ocean Solaris staje się metaforą inności i niepoznawalności. Bohaterowie, w tym psycholog Kris Kelvin, stają przed oceanem, który generuje „gości” jako materializacje ich wspomnień. Motyw ten stawia pytanie o szansę kosmicznego kontaktu, jednocześnie pokazując, że człowiek jest zamknięty w swoich ograniczeniach.
2. Tożsamość i pamięć
Ocean Solaris tworzy „gości” – istoty takie jak Harey, która staje się materializacją wspomnień Kelvina. Wątpliwości dotyczą granicy tożsamości: czy te postacie są realne, czy jedynie odbiciem ludzkiej pamięci? Główny bohater Kelvin zmaga się z własną przeszłością i poczuciem winy, a Lem bada, jak konfrontacja z utraconymi bliskimi wpływa na psychikę człowieka. Właśnie dlatego powieść jest często kojarzona z głęboką psychologią postaci.
3. Granice nauki i poznania
Mimo naukowego zapału naukowcy, w tym Sartorius i Snaut, nie potrafią zgłębić natury planety Solaris. Solarystyka, nauka poświęcona oceanowi, okazuje się bezradna wobec jego tajemnic. Powieść Stanisława Lema pokazuje niedoskonałość nauki, stawiając pytanie, czy człowiek w ogóle jest zdolny zrozumieć coś tak radykalnie odmiennego jak ocean na orbicie Solarisa.
4. Filozofia istnienia
W ponurej powieści Lema pojawia się refleksja nad ludzką samotnością w kosmosie. Stacja badawcza staje się zamkniętym, klaustrofobicznym światem, gdzie bohaterowie są odizolowani od rzeczywistości i skazani na konfrontację z własnymi lękami. Lem zmusza czytelników do przemyśleń nad rolą człowieka we wszechświecie i sensem jego istnienia.
5. Miłość i relacje międzyludzkie
Relacja Kelvina z Harey, jego zmarłą ukochaną, ujawnia pytania o miłość jako iluzję. Powieść science fiction pokazuje, że ocean tworzy kopie, które wywołują emocjonalne konflikty – czy człowiek kocha osobę, czy własne wspomnienie o niej? Gibarian, który wcześniej zginął, także był ofiarą swoich „gości”, co pokazuje, że konfrontacja z przeszłością jest nieunikniona.
6. Technologia jako ograniczenie
Mimo że stacja kosmiczna i zaawansowana technologia mają pomóc w badaniu oceanu, okazują się one niewystarczające. Stacja badawcza na orbicie planety Solaris staje się miejscem izolacji i alienacji. Science fiction Lema nie ukazuje technologii jako rozwiązania problemów, lecz jako narzędzie, które może podkreślać ludzkie ograniczenia.
Podsumowanie
Ponura powieść Lema opowiada o ludzkich zmaganiach z nieznanym i niepojętym. Autor powieści eksploruje temat istoty planety Solaris, stawiając fundamentalne pytania o naturę człowieczeństwa, pamięci i kontaktu z obcą inteligencją. Arcydzieło Andrieja Tarkowskiego, czyli adaptacja „Solaris”, dodatkowo unaocznia głębię tej polskiej powieści jako refleksji nad ludzką samotnością i poszukiwaniem sensu w nieskończonym kosmosie.
„Solaris” to nazwa planety, na której rozgrywa się akcja powieści. Jest to egzotyczne, odizolowane miejsce, którego powierzchnię pokrywa zagadkowy, żywy ocean. Planeta stanowi centralny punkt powieści i jest symbolem nieznanego, tajemniczego wszechświata. Nazwa nawiązuje do łacińskiego słowa „solaris”, które oznacza „słoneczny”. Może to sugerować blask, tajemniczość, ale również obcość w kontekście kosmosu i światów poza Ziemią.
Ocean na Solaris jest inteligentną, ale niepojętą formą życia. Jego natura, intencje i działania pozostają niezrozumiałe dla ludzi, którzy próbują go zbadać. W tym sensie tytuł „Solaris” staje się symbolem granicy ludzkiego poznania i ograniczeń nauki w obliczu absolutnie obcej inteligencji. Planeta Solaris reprezentuje to, czego człowiek nie potrafi objąć swoim umysłem – odwieczną tajemnicę wszechświata.
Powierzchnia Solaris, poprzez swoje oddziaływanie (tworzenie „gości”), zmusza ludzi do konfrontacji z własnymi wspomnieniami, lękami i emocjami. Ocean jest niejako lustrem, w którym odbija się ludzka psychika. Lem sugeruje, że w kontaktach z obcym człowiek nie tyle odkrywa coś nowego, ile poznaje samego siebie: „Nie szukamy innych światów, szukamy luster”.
Stanisław Lem przyszedł na świat w 1921 roku i wczesne lata życia spędził we Lwowie. Wywodził się z zamożnej rodziny o żydowskich korzeniach. Uczył się w II Gimnazjum im. K. Szajnochy. Po wybuchu II wojny światowej pozostał we Lwowie, a po jej zakończeniu osiedlił się na stałe w Krakowie, gdzie ukończył rozpoczęte wcześniej studia medyczne. Podczas wojny działał w ruchu oporu, a decyzję o wyjeździe ze Lwowa jego rodzina podjęła po przyłączeniu miasta do ZSRR, co wiązało się z utratą większości majątku.
Literacko Lem debiutował krótkimi opowiadaniami, takimi jak „Obcy" czy „Dzieje jednego odkrycia", które spotkały się z ciepłym przyjęciem. Na początku pisał również wiersze, zebrane później w tomie "Wysoki zamek. Wiersze młodzieńcze". Głównym powodem tych publikacji była jednak trudna sytuacja materialna. Jego pierwszą powieścią był „Człowiek z Marsa", opublikowany w 1946 roku. W tym czasie Lem zrozumiał, że medycyna nie jest jego drogą zawodową, a jego twórczość zaczęła wykazywać fascynację kosmosem i cybernetyką. Równolegle recenzował książki naukowe dla „Życia Nauki” pod pseudonimem.
Punktem zwrotnym w jego karierze była publikacja powieści „Astronauci" w 1952 roku, która przyniosła mu popularność i otworzyła drogę do uznania w świecie literackim. W 1954 roku poślubił Barbarę Leśniak, z którą miał syna Tomasza. Po 1956 roku, gdy nadeszła odwilż polityczna, Lem stworzył swoje najwybitniejsze dzieła science fiction, takie jak „Solaris", „Eden", „Powrót z gwiazd", „Cyberiada" czy „Dzienniki gwiazdowe". W jego twórczości coraz wyraźniej pojawiały się wątki filozoficzne i naukowe, czego przykładem jest Fantastyka i futurologia z 1970 roku.
Lem unikał zaangażowania politycznego i nie przystąpił do żadnej partii, mimo wielu propozycji. W 1982 roku wyjechał do Berlina Zachodniego, a rok później wraz z rodziną przeniósł się do Wiednia. Na emigracji współpracował z paryską „Kulturą” Jerzego Giedroycia. Ostatni powieść Lema to „Fiasko”, wydana w 1986 roku. Do Polski wrócił w 1988 roku i zamieszkał w Krakowie. W ostatnich latach życia zajmował się publicystyką i krytyką literacką. Zmarł w 2006 roku w wyniku komplikacji zdrowotnych związanych z cukrzycą.
