Kazania sejmowe - problematyka
Kazania sejmowe autorstwa Piotra Skargi wydane zostały w 1597 roku. Składają się z ośmiu kazań. Osiem kazań sejmowych to osiem rozdziałów swoistej rozprawy politycznej o charakterze wychowawczym i pouczającym. Retor był kaznodzieją na dworze króla Zygmunta III Wazy.
Kazania sejmowe poruszają problemy ówczesnej Rzeczpospolitej. Autor dużą wagę przykłada w kazaniu pierwszym do motywu i wartości mądrości. Następnie od kazania drugiego do kazania ósmego kaznodzieja przywołuje sześć najniebezpieczniejszych chorób nękających ówczesną Rzeczpospolitą: „brak miłości ojczyzny”, „niezgody i roztyrki sąsiedzkie”, tolerowanie w kraju herezji, osłabienie władzy monarszej, niesprawiedliwe prawa, wreszcie „grzechy i złości jawne”.
Piotr Skarga w Kazaniach sejmowych porusza w swoim programie dwa zasadnicze filary: niepodzielność władzy króla i monarchii oraz niepodzielność władzy kościoła. Nadworny kaznodzieja był niewątpliwie wyznawcą monarchii. Kazania sejmowe nadwornego retora króla Zygmunta III Wazy mają charakter dydaktyczny i moralizatorski. Z każdego z ośmiu kazań ze zbioru Kazań sejmowych Piotra Skargi płynie istotny morał. Niewątpliwie pouczające wnioski, które płyną z wygłoszonych kazań, mają na celu „otworzyć oczy” wiernym na wiele problemów nękających ich ojczyznę. W historii literatury polskiej nie znajdziemy wiele przykładów, które w tak trafny sposób korespondują z ważnymi wydarzeniami z dziejów Rzeczpospolitej.
