Ksiądz Skarga to duchowny, członek bractwa zakonnego (jezuita), człowiek bardzo wykształcony, nadworny ksiądz króla Wazy. Zajmował się głoszeniem Słowa Bożego zwłaszcza do ludzi będących w bezpośredniej bliskości króla, przemawiał pełen troski o kraj, nie patrząc nawet na to, czy jego słowa były popularne. Niektóre wydano drukiem.
II Kazanie, dotyczące miłości do Ojczyzny; Skarga wylicza tutaj wszystkie choroby, jakie trawią kraj od środka - są to, jego zdaniem, szerzenie się innych wiar, co szkodzi poczuciu jedności, zanik uczuć patriotycznych, brak miłości do ojczyzny, niezgoda w polityce, słaba władza królewska, niesprawiedliwość praw.
III Kazanie, dotyczące konfliktów wewnętrznych - ludzie pochodzący z tego samego kraju muszą trzymać się razem, ponieważ z nikim innym na świecie nie mają tyle wspólnego, co ze sobą; wyznanie, władza, prawo i swoboda obywatelska kształtowały ich w podobny sposób. Kiedy nie widać wspólnoty pomiędzy takimi ludźmi, rodzą się zagrożenia.
IV-V Kazania, dotyczące wiary katolickiej, Skarga, jako ksiądz, opowiada się za ujednoliceniem wyznania w kraju; jego zdaniem to może pomóc w zjednoczeniu obywateli.
VI Kazanie, mówiące o królu i jego władzy - Skarga stwierdza, że nie ma niczego lepszego, niż prawdziwa i dobra monarchia, która oddziela jednak od samowładztwa. Państwo powinno być zarządzane przez króla, ale on z kolei musi kierować się radami wielkich mędrców. Natomiast wszyscy poddani króla powinni go słuchać i szanować.
VIII Kazanie, dotyczące nie karania pewnych złych uczynków, takich niesprawiedliwość, ułomności sądownictwa, zabójstwa, kradzieże i pożyczki na procent, oszustwa w zdobywaniu majątków. To, co się dzieje, Skarga nazywa przyczynkiem do upadku kraju.
