Streszczenie sonetów
Poeta rozważa ulotność ludzkiego życia i niepewność losu. Wskazuje na błędy młodości, które sprawiają, że człowiek często ulega złudzeniom i iluzjom świata doczesnego. Bogactwo, władza i przyjemności zostają przedstawione jako wartości kruche i złudne, które nie prowadzą do prawdziwego szczęścia. Ostatecznie jedynym pewnym punktem oparcia jest Bóg.
W utworze widoczny jest charakterystyczny dla poezji Sępa Szarzyńskiego pesymistyczny obraz świata. W przeciwieństwie do optymizmu renesansowego humanizmu poeta widzi życie jako pełne niepewności i przemijania. Używa licznych antytez (np. „krótkość” vs. „wieczność”, „życie” vs. „śmierć”), które podkreślają kontrast między doczesnością a wiecznością.
Sonet wpisuje się w tradycję vanitas – motyw przemijalności pojawia się poprzez metafory życia jako drogi, podróży lub gry, w której człowiek jest narażony na nieustanne ryzyko. W ten sposób poeta podkreśla konieczność refleksji nad życiem i skierowania uwagi ku wartościom duchowym. Asceza, heroizm wiary i wewnętrzne rozdarcie człowieka przeplatają się tutaj ze sobą.
