Dawno temu żyła bardzo ładna dziewczynka, bardzo miła i dobra. Nazywano ją Czerwonym Kapturkiem, ponieważ cały czas nosiła takie nakrycie głowy, wydziergane przez babcię. Dziewczynka bardzo kochała
swoją babcię i chętnie ją odwiedzała. Czerwony Kapturek miał jednak kilka wad. Często tracił poczucie czasu i zapominał o powierzonym mu zadaniu.
Pewnego dnia babcia dziewczynki ciężko zachorowała i mama poprosiła córeczkę, aby zaniosła staruszce smakołyki na śniadanie i lekarstwa. Mama dobrze znała wady swojej córeczki, przestrzegła ją więc,
aby nie zbaczała z drogi, bo może zabłądzić w lesie, i aby nie rozmawiała z nieznajomymi. Ostrzegła ją także przed wilkami, które są niebezpieczne i mogą wyrządzić jej krzywdę. Czerwony Kapturek
obiecał, że pójdzie prosto do babci. Po wyjściu z domu dziewczynka bardzo szybko zapomniała o przestrogach mamy. Zbierała kwiaty, śpiewała i coraz bardziej zagłębiała się w las. Nagle z lasu wyszedł
wilk. Dziewczynka przestraszyła się, ale ponieważ nigdy nie widziała wilka, uznała, że leśny zwierz na pewno nie zrobi jej nic złego. Podjęła z nim miłą rozmowę i wilk bardzo szybko dowiedział się,
kim jest dziewczynka, dokąd idzie i jak trafić do domu babci. Pobiegł szybko do domu staruszki. Czerwony Kapturek był trochę zdziwiony, że wilk tak szybko przerwał rozmowę, ale przypomniał sobie, że
musi się pospieszyć, bo zbliża się już wieczór.
Po drodze dziewczynka spotkała jeszcze znajomego, kapitana Ruszta, z którym także podjęła rozmowę. Kapitan zwrócił jej uwagę, że robi się późno, a babcia na pewno jest głodna, bo nadchodzi pora
kolacji. Czerwony Kapturek szybko pobiegł przez las, nie wiedział jednak, że w domu babci czeka wilk, który zjadł staruszkę. Podstępny zwierz włożył czepek babci, położył się do łóżka i udawał
babcię. Czerwony Kapturek początkowo nie zorientował się, kto naprawdę leży w łóżku. Gdy dziewczynka wreszcie to dostrzegła, było już za późno. Wilk połknął Czerwonego Kapturka i zasnął. Na szczęście
obok chatki babci przechodził gajowy. Zajrzał do środka przez okno, zobaczył wielkiego wilka i zrozumiał, że stało się coś złego. Zastrzelił zwierzę, rozciął mu brzuch i ocalił babcię i wnuczkę. Od
tamtej pory czerwony Kapturek już zawsze przestrzegał rad mamy.
Tytułem baśni jest przezwisko małej, ślicznej dziewczynki. „Czerwony kapturek” to nakrycie głowy, które chroni ją przed słońcem i deszczem. Dziewczynka nie rozstaje się z nim, ponieważ zostało
wykonane przez ukochaną babcię. Pięknie w nim wygląda. Wszyscy nazywają ją Czerwonym Kapturkiem, nie pamiętając o jej prawdziwym imieniu. Tematem utworu jest niebezpieczna przygoda, którą dziewczynka
przeżyła na skutek swojej naiwności, zbytniej ufności i niesłuchania przestróg matki. Spotkanie z wilkiem omal nie skończyło się tragicznie, gdyż przez nieostrożność dziewczynki wilk połknął zarówno
ją, jak i babcię. Na szczęście obie uratował gajowy.
Czerwony Kapturek – tytułowa bohaterka baśni. Mała dziewczynka nazwana Czerwonym Kapturkiem od nakrycia głowy, z którym się nie rozstawała. Mówiono, że jest najpiękniejsza na świecie. Bez względu na pogodę nosi na
głowie wydziergany przez babcię czerwony kapturek, w którym wygląda bardzo ładnie. Ma dobre serce. Pomaga każdemu, będącemu w potrzebie. Wesoła, radosna, ciekawa świata — interesuje ją wszystko, co dzieje się wokół, zarówno u sąsiadów, jak i na leśnej polanie. Gadatliwa — uwielbia rozmowy z sąsiadami. Kocha kwiaty — układa z nich bukiety i plecie wianki. Lubi
śpiewać. Roztrzepana i rozkojarzona. Szybko traci poczucie czasu. Nieodpowiedzialna — szybko zapomina o chorej babci, która czeka na lekarstwa i śniadanie (prawie cały dzień spędza w lesie). Nieposłuszna — nie dotrzymuje obietnic składanych matce. Naiwna, ufna, lekkomyślna i łatwowierna — mimo przestróg mamy wdaje się w rozmowę z nieznajomym. Mimo to wszyscy ją kochają, gdyż jest niezwykle uprzejma, miła i uczynna, zawsze znajduje czas na sympatyczną rozmowę. Grzeczna i dobrze wychowana. Pełna radości życia. Bardzo kocha swoją babcię. Dziewczynka ma bardzo wiele zalet, które sprawiają, że jest postacią sympatyczną i uroczą. Jednak wady, które posiada, ściągają śmiertelne niebezpieczeństwo nie tylko na nią, ale także na ukochaną
babcię. Groźna przygoda z wilkiem była dla niej nauczką, że zawsze należy słuchać przestróg mamy.
Wilk — mieszka w lesie i umie mówić ludzkim głosem. Ma przenikliwy wzrok, którym wpatruje się w dziewczynkę; przebiegły i sprytny, wykorzystuje naiwność Czerwonego Kapturka, prowadząc uprzejmą rozmowę, zdobywa wszystkie potrzebne mu informacje; okrutny i bezwzględny.
Mama Czerwonego Kapturka — zna dobrze swoją córkę i udziela jej wielu mądrych rad. Bardzo ją kocha, jest rozsądna, zna życie i wie, że nie wszyscy ludzie są dobrzy; ufa córce, wierzy, że bezpiecznie dotrze do domu babci.
Babcia — mieszka w domku za lasem, bardzo kocha swoją wnuczkę; wydziergała dla niej czerwony kapturek. W czasie akcji baśni jest chora.
Kapitan Ruszt — znajomy Czerwonego Kapturka, jej mamy i babci; Czerwony Kapturek spotyka go w lesie podczas swojej wędrówki do babci. Ma słaby wzrok, dlatego posługuje się lornetką, o której śpiewa piosenkę.
Ciekawy świata, z zainteresowaniem słucha opowieści Czerwonego Kapturka.
Gajowy — ratuje Czerwonego Kapturka i babcię z opresji.
- Zalety i wady Czerwonego Kapturka.
- Choroba babci.
- Przestrogi matki.
- Droga przez las i rozmowa z wilkiem.
- Spotkanie z kapitanem Rusztem.
- Podstęp wilka.
- Przybycie Czerwonego Kapturka do babci.
- Uratowanie babci i wnuczki przez gajowego.
We wszystkich baśniach czas akcji jest nieokreślony. Każdy z utworów Perraulta rozpoczyna się od słów: „Dawno, dawno temu...”. W baśni Czerwony Kapturek wydarzenia rozgrywają się w ciągu jednego dnia. Rano Kapturek wyrusza do babci, ale przychodzi tam dopiero w porze kolacji.
Podobnie jak czas, miejsce wydarzeń jest bliżej nieokreślone. Każda baśń rozpoczyna się słowami: „...za siedmioma górami, za siedmioma lasami...”. Bohaterowie baśni Czerwony Kapturek mieszkają w małych, wiejskich chatkach, otoczonych lasami. Bardzo często wiele ważnych zdarzeń ma miejsce w lesie, który może być tajemniczy i groźny jak w Czerwonym Kapturku.
Baśń to krótki utwór epicki, wywodzący się z kultury ludowej, w którym przeplatają się elementy realistyczne z fantastycznymi (czyli takie, które są prawdopodobne, z nieprawdopodobnymi). Fabuła baśni pełna jest cudowności — pojawiają się wróżki, czary,
magiczne przedmioty i stworzenia. Bohaterowie są scharakteryzowani poprzez swoje działania i można ich jednoznacznie określić jako dobrych lub złych. Bohater baśni zwykle jest postacią bez wyraźnie
rozwiniętych cech charakteru — jest to zwykle postać powtarzająca się w wielu baśniach: piękna królewna, biedna sierotka, dzielny książę lub najmłodszy syn w rodzinie; najczęściej nie posiada
imienia, przez co łatwiej się z nim utożsamić (czyli uznać, że dana osoba jest do nas podobna lub nawet taka sama). Baśń posługuje się personifikacją, czyli nadaje elementom świata przyrody ludzkie cechy (np. zwierzęta umieją mówić — rozmawiający z Czerwonym Kapturkiem wilk). Baśń ma charakter optymistyczny — dobry bohater zawsze osiąga cel.
Wszystkie baśnie zbudowane są podobnie. Możemy w nich wyróżnić:
- ekspozycję (przedstawienie bohaterów, ich wyglądu, cech charakteru, dotychczasowego życia),
- zawiązanie akcji, czyli wydarzenie rozpoczynające akcję, np. w baśni Czerwony Kapturek — choroba babci, wysłanie dziewczynki w odwiedziny do staruszki, przestrogi matki,
- rozwój akcji, czyli kolejne wydarzenia,
- punkt kulminacyjny, czyli najważniejsze wydarzenie, np. w baśni Czerwony Kapturek — przybycie bohaterki do domu babci i rozmowa z wilkiem,
- rozwiązanie akcji, czyli zakończenie.
W większości baśni pojawia się także epilog, najczęściej jest to jedno zdanie informujące o dalszych losach bohaterów, np. „Żyli długo i szczęśliwie...”.
Baśnie Perraulta są utworami wyraźnie moralizującymi, chociaż morały nie zawsze wyrażane bywają wprost. Zwykle morał kryje się w samym obrazie świata, w którym zawsze dobrzy zostają nagrodzeni, a źli — ukarani. Bardzo łatwo też odróżnić, kto jest dobry, a kto zły. Perrault w wielu baśniach podkreśla, jak ważne są życzliwość i dobroć dla drugiego człowieka. Te cechy sprawiają, że bohaterowie nie tylko osiągają szczęście, ale — pomimo trudów — łatwiej im żyć.
Zawarte w baśniach prawdy moralne nie zawsze są wypowiadane wprost. Najczęściej wynikają z losów bohaterów, decyzji, które muszą podjąć, i prób, przed którymi zostają postawieni. W baśniach Perraulta
zawarta jest gromadzona przez wieki i przekazywana z pokolenia na pokolenie ludowa mądrość. Baśń pokazuje czytelnikowi, jakimi prawami rządzi się życie, przedstawia konieczność zmierzenia się z jego wymaganiami. Uczy, że nie zawsze jest nam łatwo i przyjemnie, ale też wskazuje, jakie cechy mogą nam pomóc przezwyciężyć kłopoty. Co zaś najważniejsze, baśń jasno pokazuje, jakie postępowanie i cechy charakteru są dobre, a jakie złe.
Baśń Czerwony Kapturek jest przykładem tak zwanej baśni ostrzegawczej, która pokazuje skutki nieodpowiedniego zachowania. Naiwna i niesłuchająca przestróg matki dziewczynka dostaje nauczkę. Już nigdy nie będzie zbaczać ze ścieżki i rozmawiać z nieznajomymi. Baśń mówi więc o tym, że należy słuchać dorosłych, gdyż jeśli czegoś nam zabraniają, to wiedzą, dlaczego to robią
Charles Perrault urodził się w 1628 roku w Paryżu. Pochodził z zamożnej rodziny mieszczańskiej osiadłej w Paryżu, o tradycjach artystycznych i bliskich związkach z dworem królewskim. Jego trzej bracia: Claude — lekarz i architekt (twórca m.in. kolumnady zdobiącej wschodnią ścianę Luwru), Nicolas — teolog, Pierre — generalny poborca podatków, byli zarazem literatami, dobrymi tłumaczami z łaciny i włoskiego, bywalcami salonów. Znany w towarzystwie był także Charles. Otrzymał on wszechstronne wykształcenie i wykonywał wiele zawodów. Był zarządcą budynków królewskich, autorem poezji, traktatów prozą i baśni, a także członkiem Akademii Francuskiej. Do historii
literatury francuskiej przeszedł jako inicjator sporu tzw. starożytników (zwolenników antyku) z tzw. nowożytnikami (zwolennikami kultury współczesnej). Uważał, że należy wyzwolić literaturę nowożytną
z naśladownictwa i ślepego szacunku do starożytności. Wierzył w postęp, uznawał potęgę rozumu ludzkiego. Popierał zastąpienie łaciny językiem francuskim.
Obecnie jest najbardziej znany jako autor baśni; napisał ich dwa zbiory: Baśnie wierszem (1695) oraz najsławniejsze — Historie lub baśnie z przeszłości z morałem. Bajki mej matki Gęsi (1697), współcześnie wydawane często pod tytułem Bajki babci Gąski.
Charles Perrault zmarł w Paryżu w 1703 roku.
