Ogniem i mieczem - problematyka
Sposób ukazywania historii
„Ogniem i mieczem” Henryka Sienkiewicza to powieść historyczna, w której obok bohaterów fikcyjnych pojawiają się postaci znane z kart historii. Losy głównych bohaterów ukazane są także na tle ważnych wydarzeń historycznych. Niewątpliwie Henryk Sienkiewicz bardzo rzetelnie przygotowywał się do pisania każdej ze swoich powieści historycznych, zagłębiając się w przekazy, relacje, dokumenty. Chodziło jednak nie tylko o wierność faktom historycznym, ale i pozyskanie wiedzy, która pozwoliłaby stworzyć świat przenoszący czytelnika w konkretne realia społeczne, kulturowe, mentalne. Sienkiewicz stara się być wierny szczegółom w opisach czasu, przestrzeni, obyczajowości. Krytycy zarzucali mu jednak przede wszystkim przekłamywanie najważniejszych kontekstów historycznych. Chodziło przede wszystkim o dokonywanie przez niego takiej selekcji faktów, która pozwalała w każdym konflikcie stronę polską zaprezentować w korzystniejszy sposób. Zarzucano mu upraszczanie skomplikowanej historii stosunków polsko-kozackich czy szerzej polsko-ukraińskich i prezentowanie strony polskiej jako jedynie poszkodowanej, co nie było zgodne z prawdą historyczną. Krytykowano go za idealizowanie postaci Jeremiego Wiśniowieckiego i przesadną demonizacje Chmielnickiego zaprezentowanego w „Ogniem i mieczem” w jednoznacznie negatywnym świetle. Sposób przedstawienia porażek i zwycięstw Rzeczpospolitej także daleki jest od obiektywizmu. Pamiętać jednak trzeba, że powieść historyczna jest inspirowana wydarzeniami historycznymi, ale stanowi także interpretację tego, jak wyglądała rebelia kozacka czy wojna polsko-turecka. Trudno więc oczekiwać od pisarza, aby przedstawiał wszystko obiektywnie. Przyjmuje on bowiem klucz interpretacji wydarzeń historycznych. Ważne natomiast, aby czytelnik był tego klucza świadomy.
