Dziady cz. II - geneza utworu i gatunek
„Dziady” cz. II Adama Mickiewicza razem z cz. IV tego utworu nazywane są tzw. dziadami kowieńskimi, ponieważ Mickiewicz pracował nad nimi w Kownie, gdzie podjął pracę nauczyciela po ukończeniu studiów w Wilnie. Prace nad dramatem obejmują lata 1820-1821, dramat zostaje wydany rok później w drugim tomie „Poezyji” Adama Mickiewicza. W skład tego tomu wchodzi także poemat „Grażyna. Powieść litewska”, jak również wiersz „Upiór” i „Dziady cz. IV”. Wspólne wydanie dwóch części „Dziadów” dodatkowo podkreśla związek między nimi. Wielu badaczy chce bowiem w Widmie z cz. II widzieć Konrada z cz. IV, który po dramatycznej spowiedzi popełnia samobójstwo, do którego popycha go m.in. nieszczęśliwa miłość.
„Dziady” cz. II Adama Mickiewicza to dramat romantyczny, a więc gatunek synkretyczny. Podstawą są tutaj dialogi i akcja tocząca się między bohaterami. Sceny wypełniają jednak także fragmenty liryczne i epickie. Do najważniejszych cech dramatu romantycznego ujawniających się w „Dziadach” cz. II zaliczyć można:
- brak tradycyjnie rozumianej fabularności, przechodzenia scen opartego na modelu przyczynowo-skutkowym: tutaj scena jest bardzo statyczna, właściwie w dramacie niewiele się dzieje poza pojawianiem się kolejnych duchów,
- zakończenie otwarte: nie wiemy, jak kończy się obrzęd, pojawienie się Widma i jego niechęć do powrotu w zaświaty pozostawiają spore pole do domysłów dla odbiorcy,
- pojawienie się postaci fantastycznych: można wręcz odnieść wrażenie, że są one ważniejsze od postaci realistycznych,
- obecność fragmentów lirycznych (monolog Zosi) oraz epickich (opowieści Kruka i Sowy).
