Świat w obliczu globalnych niebezpieczeństw.

Na przestrzeni wieków bez trudu można wymienić ogromną ilość poważnych zagrożeń dla pokoju oraz bezpieczeństwa na świecie. Do niebezpieczeństw zagrażających współczesnemu światu należą m. in.: różnego rodzaju choroby oraz wojny i problem terroryzmu, jak również skażenie środowiska naturalnego a także bardzo dużo innych problemów.

Świat pod koniec dwudziestego stulecie jest obecnie umownie rozgraniczany na dwie części: z jednej strony zamożną " Północ " a także ubogie " Południe ". Państwa znajdujące się w pierwszym z wyżej wymienionych obozów osiągnęły stosunkowo wysoki poziom rozwoju jak też znaczny poziom konsumpcji wszelakich towarów, jednak państwa z drugiego obozu są zacofane cywilizacyjnie, występuje w nich stagnacja gospodarcza przyrost naturalny jest niezwykle duży, lecz niesie to ze sobą widmo klęsk głodowych. W drugim obozie występuje spirala, którą niezwykle trudno odkręcić. Bieda przyczynia się do tego, że ludność nie kształci się a także posiada niewielką lub w zasadzie żadną siłę nabywczą. Jeśli nie ma konsumentów to również siłą rzeczy nie będzie producentów a jeśli ich zabraknie to nie pojawią się miejsca pracy itd. Wszystko to układa się w logiczną całość i obrazuje jak wiele zjawisk i mechanizmów jest ze sobą powiązanych, dlatego też podniesienie się z głębokiego kryzysu to nie lada wyzwanie i sztuka! Jedne z najistotniejszych problemów we współczesnym świecie stanowią bez wątpienia: głód i analfabetyzm oraz różnego rodzaju choroby czy też epidemie, jak również w wielu przypadkach " dziki " i niekontrolowany przyrost naturalny a także przymusowe migracje stosunkowo licznych grup ludności oraz nędza, wywołana bezrobociem, które wynika z kolei, ze złej sytuacji gospodarczej i słabej koniunktury na rynku. Problem głodu w roku 1992 oszacowano na blisko osiemset milionów niedożywionych osób!!! W sposób najpoważniejszy klęska ta dotyka mieszkańców kontynentu afrykańskiego. Konflikty wewnętrzne, bratobójcze wojny między poszczególnymi plemionami o ziemię, władzę lub surowce, jak również klęski suszy, wątła gospodarka oraz bardzo wysoki przyrost naturalny stanowią główne przyczyny takiego stanu rzeczy. Na przełomie lat osiemdziesiątych oraz lat dziewięćdziesiątych świat zmagał się przede wszystkim z problemem głodu w takich krajach jak: Etiopia i Mozambik oraz Angola a także Somalia. Akurat w tych państwach konflikty wewnętrzne były najpoważniejszym czynnikiem, który doprowadził do powstania dramatycznych klęsk głodowych. Odnośnie tej kwestii nieocenioną rolę odegrała organizacja FAO, która zajmowała się koordynowaniem działań pomocowych ze strony zamożniejszych krajów z całego świata. Znaczący problem ściśle dotyczący głodu stanowi niedożywienie, obejmujące swym zasięgiem liczne grono państw, i tak np. w: Afganistanie i Etiopii oraz w Czadzie, jak również Mozambiku a także w Angoli zapotrzebowanie społeczeństw było przez długi czas zaspakajane w granicach siedemdziesięciu do osiemdziesięciu procent.

Analfabetyzm: stanowi jeden z poważniejszych problemów o charakterze społecznym końcowej fazy dwudziestego stulecia. W roku 1991 specjalnie utworzona agenda Organizacji Narodów Zjednoczonych i UNESCO, w przybliżeniu oceniła ilość analfabetów na blisko miliard osób. Aż dziewięćdziesiąt pięć procent z tej liczby stanowili mieszkańcy krajów określanych mianem rozwijających się!!! Kobiety nadal nie mają swobodnego dostępu do edukacji. W roku 1992 w dwudziestu dziewięciu państwach najmniej rozwiniętych na świecie wśród ludności powyżej piętnastego roku życia umiejętność czytania oraz pisania opanowało pięćdziesiąt jeden procent mężczyzn, jednak jednocześnie zaledwie dwadzieścia siedem procent kobiet. W ramach swojej działalności UNESCO pracuje nad wieloma innowacyjnymi projektami w zakresie walki i przeciwdziałania problemowi analfabetyzmu. Nieocenioną formą pomocową stanowi bez wątpienia edukacja w tym kierunku młodzieży, pobierającej naukę na różnych uczelniach w państwach rozwiniętych. Zdecydowanie najwięcej w tym zakresie uczyniły Stany Zjednoczone i Francja oraz Wielka Brytania a także Niemcy. Niezwykle interesujące i jak najbardziej warte naśladowania inicjatywy podejmują kraje skandynawskie a mianowicie pewną część z dochodu narodowego rokrocznie rezerwują na wspieranie państw rozwijających się! Wśród państw będących na czele w kwestii zjawiska analfabetyzmu [przeszło siedemdziesiąt procent ogółu obywateli] znajdują się:

1. Etiopia.
2. Niger.
3. Czad.
4. Nepal.
5. Senegal.
6. Somalia.
7. Sudan.

Na Starym Kontynencie w gruncie rzeczy problem ten nie istnieje z dwoma wyjątkami: Albania - dwadzieścia osiem procent obywateli oraz w Portugalii trzynaście procent obywateli obejmuje to zjawisko. W 1992r. na naszej planecie mieszkało około pięciu miliardów czterystu osiemdziesięciu milionów osób. Jeżeli chodzi o przyrost naturalny na świecie w czołówce znajdują się przede wszystkim następujące państwa: Indie i Nigeria oraz Algieria, jak również Iran i Sudan a także Somalia. Prognozy mówią o tym, iż Indie mają realne szanse na wyprzedzenie Chin i objęcie fotela lidera jeżeli chodzi o liczebność obywateli w państwie. Główne czynniki wpływające na znaczny przyrost naturalny, określany mianem " eksplozji demograficznej " to: rozwój medycyny, wzrost poziomu higieny i tym samym niższa śmiertelności wśród niemowląt a także niestosowanie metod planowania rodziny i antykoncepcji, niska świadomość społeczna w sferze seksualności, prowadzące do nieświadomego macierzyństwa. Regularnie co pewien czas organizowane są międzynarodowe konferencje dotyczące spraw ludnościowych, jednak mimo to sytuacja nadal nie jest pod kontrolą. W niektórych państwach podejmuje się radykalne kroki w celu przeciwdziałania temu problemowi. Przykładem takich zdecydowanych inicjatyw są chociażby Chiny, które prawnie zezwoliły obywatelom na posiadanie jednego potomka, jeżeli para decyduje się na więcej niż jedno lub nie planuje ale się ono pojawia to wtedy od każdego kolejnego dziecka trzeba przez określony okres czasu uiszczać taksę podatkową w dość znacznej wysokości. Na obszarze Indii natomiast w latach osiemdziesiątych prowadzona była potężna akcja polegająca na sterylizacji - przede wszystkim kobiet. Była ona oczywiście dobrowolna, niemniej jednak całe przedsięwzięcie zakończyło się fiaskiem. Prognozy mówią, iż około roku 2050 naszą planetę może mieszkać blisko czternaście i pół miliarda osób - zdecydowaną większość będą rzecz jasna stanowić obywatele państw " Trzeciego Świata "! Z biegiem lat przepaść pomiędzy krajami zamożnymi a krajami ubogimi znacznie się pogłębi.

Choroby i epidemie oraz opieka medyczna: Światowa Organizacja Zdrowia (w skrócie - WHO) uważa, że blisko siedemdziesięciu procentom chorób w państwach rozwijających się można by zapobiec. Głównymi czynnikami, które jej wywołują są przede wszystkim:

- Bieda.

- Niedożywienie.

- Słabo rozwinięta infrastruktura sanitarna.

- Zanieczyszczenie środowiska naturalnego.

- Brak dostępu do czystej, pitnej wody.

Poza tym warto również wspomnieć o niedostatecznym poziomie opieki lekarskiej. W państwach " Trzeciego Świata " w początkach lat dziewięćdziesiątych władze przekazywały statystycznie średnio w skali roku pięć dolarów na głowę każdego z mieszkańców, natomiast na Starym Kontynencie czterysta sześćdziesiąt dolarów, za to w Stanach Zjednoczonych tysiąc dziewięćset dolarów. Zachorowania na takie choroby jak: tyfus i malaria albo też cholerę, w zasadzie zostały wyeliminowane w krajach zamożnych, natomiast w krajach ubogich stanowią stały element krajobrazu społecznego. Niezwykle poważną tragedią dla całej ludzkości i świata jest niewątpliwie epidemia choroby AIDS. Istnieją takie państwa w rejonie Afryki Równikowej; są to m. in.: Uganda i Zambia jak również Zair, w których nawet do pięćdziesięciu procent obywateli są zarażeni lub, którzy są nosicielami wirusa HIV, wywołującego chorobę AIDS. Najgorsze jest to, że mimo profilaktyki i intensywnych badań nad opracowaniem skutecznego antidotum państwa zamożne nie są w stanie uporać się z tą chorobą, lecz w krajach " Czarnego Lądu " AIDS zbiera ogromne żniwo ofiar. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) stara się w miarę możliwości podejmować działania w celu zmiany tej dramatycznej sytuacji, lecz problemy związane z niedostatecznymi środkami finansowymi Organizacji Narodów Zjednoczonych przekładają się również na jakość i rozmiar tych przedsięwzięć.

Problemy o charakterze społecznym stanowią bardzo często pochodne od problemów natury gospodarczej, jednak nie należy generalizować, ponieważ istnieją wyjątki od tej reguły. Główny dysonans, czyli zamożna Północ i ubogie Południe wciąż się pogłębia. Obecnie, podobnie jak wcześniej, tzn. dokładnie po zakończeniu II Wojny Światowej, państwa ubogie pełnią rolę dostawców surowców naturalnych, natomiast państwa zamożne to potężni przetwórcy a także producenci. Złoża bogactw naturalnych począwszy od roku 1992 są jednak nieco mniej eksploatowane, spadł poziom cen poszczególnych surowców na rynkach światowych. Aczkolwiek wyjątkiem jest ropa naftowa! W przypadku surowców naturalny bardzo dobrze widać szereg związanych ze sobą zjawisk: państwa rozwijające się osiągają największe dochody do swoich budżetów z tytułu ich eksportu zagranicę. W celu redukcji zadłużenia zagranicznego konieczne jest zwiększanie wielkości produkcji. Niemniej jednak większa produkcja przyczynia się do spadku poziomu cen. W dalszej perspektywie dochodzi do kryzysu gospodarczego a w końcu do zwolnień, bezrobocia i poważnych problemów społecznych! Taki stan rzeczy jest typowy dla państw rozwijających się! Poczynając od lat dziewięćdziesiątych większość z nich objął ten problem. Niezwykle liczne grono krajów z grupy ubogich od dawna ma ujemny wskaźnik wzrostu gospodarczego, czyli cofa się! Doskonałym przykładem może być chociażby medialny wskaźnik taki jak wielkość ogólnoświatowej produkcji aut, przede wszystkim osobowych i ciężarowych - spadła ona aż o około piętnaście do dwudziestu procent w ostatnim czasie! Jak wiemy jednymi z potentatów w tej dziedzinie są Niemcy a także Japonia. Mimo, że kraje te posiadają jedne z najlepszych gospodarek świata, stopa bezrobocia jest w nich już powyżej bezpiecznego pułapu, czyli pięciu procent. Sytuacja w poszczególnych gospodarkach a także na rynkach pracy. Na świecie najwyższe wartości wskaźnika bezrobocia występują m. in. w następujących państwach:

1. Nikaragua, wskaźnik wynoszący sześćdziesiąt procent.
2. Iran, wskaźnik bezrobocia wynoszący pięćdziesiąt procent.
3. Etiopia, wskaźnik bezrobocia wynoszący czterdzieści procent.
4. Tanzania, wskaźnik bezrobocia wynoszący czterdzieści procent.
5. Namibia, wskaźnik bezrobocia wynoszący czterdzieści procent.
6. Liban, wskaźnik bezrobocia wynoszący dwadzieścia pięć do około trzydziestu procent.
7. Jordania, wskaźnik bezrobocia wynoszący dwadzieścia pięć do około trzydziestu procent.
8. Kongo, wskaźnik bezrobocia wynoszący dwadzieścia pięć do trzydziestu procent.

Przemiany o charakterze społecznym i gospodarczym a także ustrojowym spowodowały pojawienie się zjawiska bezrobocia w państwach należących do byłego bloku wschodniego, które znalazły się w orbicie wpływów dawnego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. W połowie ostatniej dekady dwudziestego stulecia na Starym Kontynencie najwyższe wartości osiągało w takich państwach jak np.:

1. Albania, wskaźnik bezrobocia wynoszący pięćdziesiąt procent.
2. Macedonia, wskaźnik bezrobocia wynoszący trzydzieści procent.
3. Chorwacja, wskaźnik bezrobocia wynoszący dwadzieścia procent.

W Rzeczypospolitej Polskiej stopa bezrobocia osiągnęła w pewnym momencie poziom niemal dwudziestu procent!

Zadłużenie: Na przestrzeni lat począwszy od 1979 roku aż do 1990 roku dług zagraniczny krajów rozwijających się zwiększył się trzynastokrotnie, osiągając kwotę bilion czterysta dziewięćdziesiąt miliardów dolarów amerykańskich. Regulowanie zobowiązań (spłaty kapitału oraz odsetek) pochłaniało w roku 1991 średnio dwadzieścia jeden procent koma dwie dziesiąte ich dochodów z tytułu eksportu. Niemniej jednak nie zależy zapominać, że problem zadłużenia dotyczy również państw rozwiniętych, jednak rodzaj tych długów ma inny charakter. W roku 1994 do grona największych dłużników na świecie należały m. in. takie kraje, jak chociażby:

1. Brazylia, wysokość długu wynosiła sto trzydzieści pięć miliardów dolarów amerykańskich.
2. Meksyk, wysokość długu wynosiła sto dwadzieścia miliardów dolarów amerykańskich.
3. Indie, wysokość długu wynosiła dziewięćdziesiąt pięć dolarów amerykańskich.

Bardzo wysoko w tym rankingu znalazła się również Rzeczpospolita Polska, której dług po zmianie ustroju ustalono na poziomie czterdziestu jeden miliardów dolarów amerykańskich. W roku 1980 jego wysokość wynosiła dwadzieścia trzy i pół miliarda dolarów amerykańskich, w roku 1985 wzrósł do trzydziestu miliardów, natomiast w roku 1993 osiągnął niemal pięćdziesiąt miliardów dolarów amerykańskich. Jest to spuścizna po czasach Polskiej Republiki Ludowej i polityce prowadzonej przez Edwarda Gierka, który był Pierwszym Sekretarzem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Organizacja Narodów Zjednoczonych zwraca się w sposób zdecydowany do światowych potęg gospodarczych przeznaczania zero koma siedem dziesiątych procenta wartości produktu narodowego rokrocznie na rzecz pomocy skierowanej do państw rozwijających się! W roku 1991 pułap ten został dobrowolnie przekroczony przez takie państwa jak:

1. Norwegia, przeznaczając jeden koma cztery dziesiąte procenta.
2. Dania, przeznaczając zero koma dziewięćdziesiąt sześć setnych procenta.
3. Szwecja, przeznaczając zero koma dziewięćdziesiąt dwie setne procenta.
4. Francja, przeznaczając zero koma osiemdziesiąt osiem procenta.

W roku 1992 wartość pomocy osiągnęła pięćdziesiąt osiem koma dwie dziesiąte miliarda dolarów amerykańskich. Czołowe miejsca jeżeli chodzi o wartość pieniężną środków pomocowych zajęły kolejno:

1. Stany Zjednoczone, wydatkując jedenaście koma cztery dziesiąte miliarda dolarów amerykańskich.

2. Japonia, wydatkując równo jedenaście miliardów dolarów amerykańskich.

Warto jednak podkreślić, że na wsparcie państw rozwijających się Stany przeznaczyły tylko zero koma siedemnaście setnych procenta swojego produktu narodowego! W roku 1991 obsługa długu zagranicznego ze strony państw rozwijających się wyniosła łącznie sto jeden miliardów dolarów, czyli niemal trzykrotnie więcej niż wartość wszystkich otrzymanych środków pomocowych. Specjalna Konferencja demograficzna Organizacji Narodów Zjednoczonych, która odbyła się w stolicy Egiptu Kairze, we wrześniu 1994 roku doprowadziła do tego, że za priorytet rozwoju wszystkich społeczeństw uznano status a także pozycję kobiety. Natomiast mężczyzna powinien ma takich samych prawach jak kobieta brać udział w procesie wychowania potomstwa oraz podtrzymywaniu " ogniska domowego ". Podczas tej konferencji podobne stanowiska o dziwo zajęły skrajne względem siebie delegacje z Watykanu i ruchów feministycznych, jak również reprezentantów fundamentalistycznych krajów z kręgu Islamu. Uzgodniono również " Plan Działań ", w którym zawarto, m. in. takie zapisy jak: rodzina stanowi podstawową grupę społeczną, jednak należy pamiętać, że w poszczególnych państwach funkcjonują różnorodne jej postacie. Zamieszczonych w tym akcie zaleceń nie należy traktować jako obowiązujące prawo i obowiązkowo ich przestrzegać, niemniej jednak podlegają one prawom i obyczajom oraz różnym wyznaniom. W kwestii zdrowia oraz reprodukcji kraje powinny zadbać o zagwarantowanie swoim społeczeństwom możliwie jak najpowszechniejszego dostępu do elementarnej opieki zdrowotnej i zdrowia reprodukcyjnego oraz do metod a także usług związanych z planowaniem rodziny. Podstawowe prawa dotyczące reprodukcji - każdy człowiek posiada prawa w zakresie reprodukcji, są to, m. in.: nieskrępowane i dobrowolne podejmowanie decyzji w kwestii momentu pojawienia się na świecie potomstwa oraz jego liczebności. Jeżeli chodzi o możliwość przerwania ciąży to władze poszczególnych państw same powinny wspierać kobiety w celu uniknięcia decyzji o aborcji. Nie należy promować jej jako skutecznej metody planowania rodziny!!! Jeżeli w danym kraju aborcja jest legalna, to powinna zostać przeprowadzona w sposób bezpieczny dla zdrowia i życia kobiety. " Płeć piękna " powinna być traktowana na równi z mężczyznami, należy stworzyć warunki dla kobiet do osiągania lepszego statusu w społeczeństwie, co ma ogromne znaczenie jeżeli chodzi o dynamiczny rozwój w zasadzie wszystkich państw na świecie. Należy dążyć do równouprawnienia obu płci, przede wszystkim jeżeli chodzi o odpowiedzialność za wychowanie potomstwa oraz utrzymanie i bezpieczeństwo socjalne rodziny. We wszystkich krajach na świecie należy walczyć i przeciwdziałać wszelkim przejawom dyskryminacji na tle płci. W kwestii młodzieży a dokładnie nastolatków - należy zapewnić im dostęp do rzetelnej informacji oraz porad w zakresie spraw tyczących się dojrzewania płciowego a także życia seksualnego i wszystkiego co się z nim wiąże. Jeżeli chodzi natomiast o imigrantów to przede wszystkim należy rozwiązać istotny problem, związany z ich statusem prawnym a także eliminowaniem przyczyn, które skłaniają ludzi do opuszczania kraju ojczystego. Podział kosztów wprowadzenia w życie " Planu Działania " ustalono na dwie trzecie ze strony państw rozwijających się i jedną trzecią pochodzącą od państw rozwiniętych. Prognoza efektów jest następująca: w przypadku, gdy ten projekt zostanie z powodzeniem wprowadzony to za dwadzieścia lat naszą planetę powinno zamieszkiwać blisko siedem i pół miliarda osób.

Ciężko obecnie ułożyć w kolejności pod względem wagi poszczególne problemy polityczne we współczesnym świecie. Najprawdopodobniej najbardziej trafnym jest chyba hierarchia pod kątem problemów o zasięgu globalnym, tzn. ogólnoświatowym oraz regionalnym, czyli takim, który obejmuje od kilku do kilkunastu krajów a także niektóre spośród konfliktów wewnętrznych. Naturalnie te kwestie mogą posiadać wspólne fragmenty (np. podłoże konfliktu lub jego rejon występowania, itd.). Do głównych problemów o charakterze politycznym zaliczamy obecnie: wyeliminowanie istniejących oraz potencjalnych konfliktów militarnych, jak również napiętych sytuacji w różnych regionach świata a także w poszczególnych krajach, m. in.: konflikt na obszarze byłej Jugosławii i konflikt pomiędzy Arabami i Izraelczykami. Konflikt w dawnej Jugosławii miał stać się swego rodzaju probierzem jeżeli chodzi o skuteczność podejmowanych kroków przez państwa Starego Kontynentu, a potem przez Organizację Narodów Zjednoczonych. Misje pełnione przez Carringtona i Owena oraz Stoltenberga niestety zakończyły się niepowodzeniem. Siły Organizacji Narodów Zjednoczonych w byłej Jugosławii nie posiadały prawa, które zezwalało im na używanie wszelkiej broni, lecz wyłącznie asystowały w przebiegu tego konfliktu. Trzeba było czekać aż na zaangażowanie się dwóch największych światowych mocarstw, czyli Stanów Zjednoczonych wraz z Rosją, dzięki czemu pojawiły się realne szanse na rozwiązanie pokojowe w tym rejonie. Głównymi kwestiami było zbudowanie przez ludność muzułmańską oraz przez Chorwatów z terenu Bośni jednego kraju, w III roku 1994, jak również o zawarcie porozumienia pokojowego w miejscowości Krajino. Po raz pierwszy siły wchodzące w skład Paktu Północnoatlantyckiego dokonały operacji o charakterze zbrojnym poza obszarem granic swych członków (mam tutaj na myśli bombardowania stanowisk serbskiej armii! Naloty spowodowały, że Serbowie postanowili podjąć rozmowy w sprawie zawieszenia broni a w dalszej kolejności zawarcia układu pokojowego. To przede wszystkim dzięki inicjatywie Stanów Zjednoczonych zawarto w mieście Dayton, w XI 1995 roku traktat pokojowy dotyczący terytorium Bośni. Dnia czternastego XII 1995 roku w stolicy Francji traktat ten został formalnie potwierdzony przez reprezentantów każdej ze stron z tego konfliktu. Siły wystawione przez Pakt Północnoatlantycki liczyły w Bośni sześćdziesiąt tysięcy żołnierzy. Natomiast konflikt pomiędzy Izraelczykami a Arabami, którego fragment stanowi kwestia terytorium autonomii palestyńskiej również zalicza się w poczet najistotniejszych problemów o charakterze politycznym we współczesnym świecie! Porozumienie pomiędzy przedstawicielami Izraela i Palestyny podpisane w stolicy Stanów Zjednoczonych (Waszyngtonie) w dniu trzynastym września 1993 roku, przy zaangażowaniu zarówno USA a także Rosji, daje szanse na rozwiązanie tego poważnego sporu, toczącego się już od wielu lat. Rozwiązanie zakłada wytyczenie ograniczonego obszaru autonomii palestyńskiej dokładnie w Strefie Gazy, oraz w Jerychu, bez względu na fakt, iż obydwie strony nie są tym projektem usatysfakcjonowane i nieustannie prowadzą wzajemną walkę. Przede wszystkim w grę wchodzi tutaj palestyńska organizacja, prowadząca działalność terrorystyczną - "Hamas". Kolejną fazą stało się zawarcie dwudziestego ósmego IX 1995 roku porozumienia w sprawie rozszerzenia obszaru autonomii palestyńskiej, które podpisali przedstawiciele ze strony Palestyńczyków a także ze strony władz Izraela.

Kontrola nad zbrojeniami, jak również dostęp do najgroźniejszej broni m. in. atomowej to kolejna niezwykle istotna kwestia o zasięgu globalnym. Spore znaczenie miało bez wątpienia podjęcie decyzji przez społeczność międzynarodową w sprawie zakazu handlu wszelkiego rodzaju uzbrojeniem, w regionach dotkniętych konfliktami militarnymi. Organizacja Narodów Zjednoczonych nałożyła embargo na zaopatrzenie w broń do takich państw jak: była Jugosławia i Irak oraz Libia. Zdecydowanie jednym z poważniejszych zagrożeń w dwudziestym oraz w kolejnych stuleciach jest i najprawdopodobniej będzie nadal dostęp do technologii produkcji broni atomowej. Jej użycie pociąga za sobą tak poważne skutki, że mogłoby skończyć się nawet zagładą całej ludzkości w stosunkowo bardzo krótkim czasie, wynika to z siły - zasięgu i czasu jej oddziaływania. Rozpad bloku wschodniego i tym samym upadek wielkiego imperium Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich przyczyniło się do utworzenia trzech zupełnie nowych potęg w dziedzinie atomistyki, są to: Białoruś i Ukraina oraz Kazachstan (nie licząc rzecz jasna państwa rosyjskiego). Jednak kroki podejmowane zarówno przez stronę rosyjską, jak również przez stronę amerykańską przyczyniły się do dobrowolnego rozbrojenia w zakresie broni nuklearnej przez te 3 wyżej wymienione państwa. Niestety kwestia dotycząca Korei Północnej w kontekście dysponowania bronią atomową jest niezwykle delikatna i napięta. Rządzący tym krajem bardzo długo zwlekali z ujawnieniem swoich kluczowych instalacji, które znajdują się pod miastem Phenian inspektorów z ramienia Organizacji Narodów Zjednoczonych, którzy przybyli ze stolicy Austrii (Wiedeń). Warto podkreślić znaczenie embarga nałożonego m. in. na Irak: po zakończeniu operacji pod kryptonimem " Pustynna Burza " Saddam Husajn dysponował niedawno jedną spośród największych pod względem liczebności armii na ziemi. Irak znalazł się na trzecim miejscu, jeżeli chodzi o wielkość importu uzbrojenia, zaraz po Indiach oraz Izraelu. Natomiast obecnie wypadł poza czołową dziesiątkę krajów, będących największymi importerami w tej dziedzinie.

Rozpad Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich przyczynił się do utworzenia kilkunastu suwerennych i niepodległych krajów. Na światło dzienne wyszły również skrywane i tłumione dotychczas konflikty na tle etnicznym oraz narodowościowym. Jednak udało się na całe szczęście rozwikłać problem związany z powstaniem nowych republik, dysponujących bronią atomową, lecz nieustannie są żywe waśnie i spory pomiędzy narodami a także różnymi nacjami wewnątrz tych państw. Władze rosyjskie były zmuszone do podejmowania radykalnych działań w celu stabilizacji sytuacji w Gruzji, gdzie trzyletnia interwencja zbrojna zaprowadziła i zagwarantowała pokój w tym kraju. Podobnie rzecz się miała w Tadżykistanie, tam jednak sytuacja nadal jest niestabilna i wciąż istnieje poważne zagrożenie ponownego rozlewu krwi w bratobójczej wojnie. Obecnie Rosja stara się nadrabiać dystans do Stanów Zjednoczonych, czego rezultatem ma być ponowny podział ziemi na dwie ogromne strefy wpływów. Wielu Rosjanom trudno jest pogodzić się z rozpadem bloku wschodniego, m. in. dlatego też została rozpętana pierwsza wojna na obszarze Czeczenii trwająca od 1994 do 1995 roku. Nie zważając na podpisany układ pokojowy walki wybuchły na nowo i do dziś dnia czeczeńscy partyzanci zmagają się w sposób mniej lub bardziej aktywny z okupantem rosyjskimi. Rywalizacja o prestiż Organizacji Narodów Zjednoczonych na polu międzynarodowym przyniosła efekty po rozłamie Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, który był jedną z głównych sił na świecie. Od pewnego czasu wzrosła skuteczność działań Organizacji Narodów Zjednoczonych przede wszystkim jeżeli chodzi o współdziałanie w celu rozwiązywania problemów o charakterze politycznym. Dość powszechnie panuje pogląd, iż działania tej organizacji nie przynoszą pożądanych efektów. Niemniej jednak w ostatnim czasie udało jej się odnieść bardzo wiele spektakularnych sukcesów, które bez wątpienia wpłynęły znacząco na poprawę jej wizerunku w oczach niemal całego świata. Za ogromny sukces należy uznać rozwiązanie wewnętrznego konfliktu zbrojnego na obszarze Mozambiku, jak również na terenie Kambodży, w której Organizacja Narodów Zjednoczonych przeprowadziła jedną z najpotężniejszych w swych dziejach misji pokojowo - stabilizacyjnej. Efektem końcowym tej misji było wprowadzenie ustroju demokratycznego w tym państwie a także powrót blisko pięciuset tysięcy uchodźców do ojczyzny. Należy przypuszczać, iż dla jakości podejmowanych inicjatyw przez Organizację Narodów Zjednoczonych, jak również na rzecz jej prestiżu a także zasobności środków finansowych główne znaczenie odegra w dalszej perspektywie przyjęcie w poczet członków Rady Bezpieczeństwa tej organizacji takich krajów jak: Japonia oraz Niemcy!!! Zdecydowanie mniej prawdopodobne wydaje się natomiast przyjęcie Brazylii oraz Indii, mimo tego, że są o wiele liczniejsze.

Jest jeszcze wiele, wiele innych niezwykle istotnych problemów o znaczeniu globalnym, m. in.: kwestia integracji i adaptacji dawnych krajów, należących do bloku wschodniego ze strukturami Unii Europejskiej a także Paktem Północnoatlantyckim, w ramach specjalnego programu - " Partnerstwo dla pokoju ", współdziałanie poszczególnych krajów w zmaganiach z ogólnoświatowym terroryzmem oraz mafią zajmującą się tranzytem środków odurzających, jak również nieustanną walkę w celu ochrony i przeciwdziałania przypadkom łamania praw człowieka!

Zmaganie się z realnymi zagrożeniami należy rozpocząć indywidualnie od każdego z nas! W każdym ze społeczeństw powinien panować ład, harmonia i spokój. Konieczna jest skuteczna profilaktyka w zakresie przeciwdziałania konfliktów zbrojnych a także terroryzmu czy chociażby ubóstwa. Z ubolewaniem należy stwierdzić, że jeszcze obecnie wiele zagrożeń jakie niesie ze sobą przyroda i środowisko naturalne jest nieprzewidywalnych a niestety klęski żywiołowe zbierają ogromne żniwo w postaci bardzo dużej liczby ofiar, które w wyniku anomalii i różnych kataklizmów ponoszą śmierć!!!