Zasadniczym celem, stawianym sobie przez wszystkie państwa świata, jest zapewnienie ich mieszkańcom bezpieczeństwa, które gwarantowałoby im swobodny i nieskrępowany rozwój. Możemy wyróżnić bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne. Bezpieczeństwo zewnętrzne odnosi się bezpośrednio tylko do określonego, własnego narodu (tzw. narodowe), lub do grupy państw (międzynarodowe).
Początkowo, definicję bezpieczeństwa ograniczano jedynie do wprowadzenia zbrojnej ochrony granic, przed niespodziewanym wrogim atakiem ze strony krajów sąsiednich. Taki sposób patrzenia na to zjawisko, dominowało w Europie w czasie istnienia bloków: radzieckiego i zachodniego, i wczesnych lat tzw. zimnej wojny.
Dziś patrzy się na nie, nie tylko poprzez pryzmat wojskowy, ale również ekonomiczny, społeczny, czy kulturalny. Jego filary, opierają się na daleko posuniętej współpracy wszystkich krajów na całym świecie. "Reasumując - pisze jeden z autorów "Małego Słownika Stosunków Międzynarodowych"- w bezpieczeństwie rozumianym "negatywnie" dominującymi potrzebami są istnienie i przetrwanie; w rozumianym "pozytywnie" na plan pierwszy wysuwa się rozwój." (Mały Słownik Stosunków Międzynarodowych, red. G. Michałowska, Warszawa 1996).
Warto pamiętać, że bezpieczeństwo nie może opierać się na jakiś pojedynczych wystąpieniach i zmianach, a jest zjawiskiem złożonym i wielofazowym. Jego wzmacnianie, powinno należeć do głównych zadań, jakie maja wszystkie rządy państwowe na całym świecie. Często jednak, dążenie do bezpieczeństwa za wszelką cenę, nie jest adekwatne do posiadanych przez określony kraj możliwości, a prowadzenie polityki niezgodnej z panującymi na świecie tendencjami (np. stałe naruszanie głównych umów międzynarodowych), w prostej drodze może prowadzić do izolacji i zerwania, korzystnych zazwyczaj sojuszy.
Możemy mównic o kilku zasadniczych typach bezpieczeństwa, które miały miejsce w historii. Po II wojnie światowej, w ramach polityki prowadzonej przez nowo powstałą Organizację Narodów Zjednoczonych, wytworzył się, oparty na licznych sojuszach o charakterze międzynarodowym, system bezpieczeństwa zbiorowego. W pewnych rejonach świata, zostały zawiązane struktury, których celem było utrzymanie bezpieczeństwa regionalnego. Uwidoczniło się to przede wszystkim w działalności Organizacji Państw Amerykańskich oraz Ligi Państw Arabskich, a także powstałej w roku 1992 Wspólnoty Niepodległych Państw.
W czasach tzw. zimnej wojny, mieliśmy do czynienia z systemem bezpieczeństwa blokowego. Jak sama nazwa wskazuje, na świecie istniały dwa wielkie bloki wpływów: zachodni, opierający się na strukturach Sojuszu Północnoatlantyckiego i wschodni, związany z Układem Warszawskim. Bezpieczeństwo, opierało się wówczas na utrzymaniu względnej równowagi, posiadanych przez państwa obu bloków, sił wojskowych. "W logice tego systemu - pisze cytowany już autor definicji w "Słowniku Stosunków Międzynarodowych" najważniejszą rolę odgrywała broń jądrowa, traktowana jako gwarant skuteczności wzajemnego odstraszania. Strach przed ewentualną wojną jądrową, był istotnym źródłem stabilności tego systemu. Uległ on rozpadowi wraz z likwidacją Układu Warszawskiego i zakończeniem zimnej wojny".
W końcu XX wieku, w propozycjach przedstawianych przez kolejne rządy, zaczęła dominować chęć do utworzenia systemu opartego o wzajemną stabilizację i współpracę, w tym na arenie dyplomacji. Jego zwolennikami są przede wszystkim kraje, skupione w takich sojuszach międzynarodowych, jak NATO, czy Unia Europejska. Niestety, pełne jego wprowadzenie, nie jest obecnie możliwe. Powodem tego, są przede wszystkim narastające konflikty, o charakterze religijnym, ekonomicznym, czy etnicznym. Należy jednak pamiętać, że gdyby taki system został wprowadzony, wówczas kolejnym krokiem, byłoby utworzenie jednolitego systemu bezpieczeństwa zbiorowego.
