Idea papiestwa opiera się na przekonaniu, że papież jest następcą świętego Piotra, a on sam zajmował szczególne miejsce wśród Apostołów i została mu powierzona szczególna misja przez Jezusa Chrystusa - twórcę i Głowę Kościoła.

Przyjrzyjmy się bliżej tym przekonaniom. Co Nowy Testament mówi na temat prymatu Piotra?

Zacznijmy od przypatrzenia się tekstom, w których wylicza się imiona wszystkich Apostołów. Jest ich w Nowym testamencie cztery: Mt 10, 2 - 4; Mk 3, 16 - 19; Łk 6, 14 - 16, Dz 1, 13). I co dostrzegamy? Pomimo tego, że Apostołowie wymieniani są w różnej kolejności - to jednak w każdym z tych czterech miejsc - Piotr jest wymieniany na pierwszym miejscu.

Kiedy badacze Pisma Świętego dokładnie przyjrzeli się imionom poszczególnych Apostołów, okazało się, że jedni nosili imiona semickie, inni greckie, ale Piotr jest jedynym imieniem, które nadane przez Jezusa po aramejsku (J 1, 42) zostało przełożone na język grecki. Otóż fakt, że Kefas był przez chrześcijan posługujących się greką, nazywany Piotrem, wskazuje na to, że imię to - nadane Szymonowi przez samego Zbawiciela - mówiło o zadaniu, jakie on miał wypełniać w Kościele.

Ten Apostoł jest jedynym Apostołem, którego Nowy Testament wyróżnia zwrotem "Piotr i Apostołowie". Anioł do niewiast przy grobie Zmartwychwstałego mówi: "Idźcie powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi" (Mk 16, 7). Dalej - "Cóż mamy czynić, bracia? - zapytali [po wysłuchania kazania] Piotra i pozostałych Apostołów" (Dz 2, 37). I ostatni przykład: "Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi - odpowiedział [przed Sanhedrynem] Piotr i Apostołowie" (Dz 5, 29)

Widać więc wyraźnie, że jego postać w gronie Apostołów miała szczególne znaczenie.

I jako ten pierwszy z Apostołów, Piotr otrzymał dwie szczególne wielkie łaski. Był on pierwszym uczniem, który uwierzył w boskość Jezusa i wiarę tę wyznał w obecności pozostałych uczniów (Mt 16, 15n). On był też pierwszym z Apostołów, który spotkał się z Nim po zmartwychwstaniu (Łk, 24, 34).

Czy przypadkiem jest, że pierwszym świadkiem tych dwóch fundamentalnych prawd wiary - o Bożym synostwie Jezusa i jego zmartwychwstaniu po śmierci na krzyżu - jest jedna osoba i że jest to właśnie Piotr?

W Bożym planie zbawienia raczej nie ma takich przypadków.

Piotr jako pierwszy rozpoznał prawdę o Jezusie z Nazaretu: "Ty jesteś Chrystus, Syn Boga Żywego" (Mt 16, 16). A Jezus co mu na to odpowiedział? - "Ty jesteś Piotr, i na tej Skale zbuduję Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie".

Polskie brzmienie imienia "Piotr" nie oddaje istoty tego imienia - dlatego tłumacz Biblii Tysiąclecia zdecydował się na parafrazę, sygnalizując to czytelnikowi za pomocą nawiasu kwadratowego: "Ty jesteś piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół.

Rzecz jasna, że "skalistość" Piotra nie miałaby żadnego sensu bez odniesienia do jedynej Skały, jaką jest Jezus Chrystus.

Znamienny tekst "prymatowy" znajduje się ponadto w Ewangelii Łukasza. Mianowicie podczas Ostatniej Wieczerzy. Jezus, zapowiadając zdradę Piotra, powierza mu - po jego nawróceniu - zadanie utwierdzania braci w wierze: "Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę, ale ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty, kiedy się nawrócisz, utwierdzaj braci twoich" (Łk 22, 31n).

Warto jeszcze zauważyć, jak jednoznacznie Piotr wypełnia funkcje głowy Apostołów już po odejściu Chrystusa pana. Właśnie on przewodniczy wyborowi nowego Apostoła na miejsce Judasza (Dz 1, 15nn). On reprezentuje młody Kościół w dniu Zesłania Ducha Świętego (Dz 2, 14 nn). Również później widzimy go wielokrotnie jako pierwszego w Kościele jerozolimskim (Dz 3, 12 nn; 5, 3 nn; 5, 12; 5, 29), Wreszcie Piotr przewodniczy Soborowi Jerozolimskiemu (Dz 15, 7).

Pozostaje teraz jeszcze jedna kwestia - dlaczego to Rzym jest tym szczególnym miejsce? Dlaczego biskup Rzymu jest jednocześnie pasterzem całego Kościoła?

Czy Apostoł Piotr był biskupem Rzymu? Wprost pisze o tym on sam - w swoim pierwszym liście: "Pozdrawia was ta, która jest w Babilonie razem z wami wybrana (1 P, 13). A że pierwsi chrześcijanie lubili określać symboliczną nazwa Babilonu, świadczy tym Apokalipsa, zwłaszcza jej rozdział osiemnasty.

Dlaczego jednak Apostoł Paweł, kiedy pisze List do Rzymian, w ogóle nie wspomina o Piotrze?

Otóż - Apostoł Paweł napisał dziewięć listów skierowanych do Kościołów w różnych miastach - i w żadnym z nich nie pozdrawia pasterzy tego Kościoła. Owszem, przekazuje pozdrowienia różnym swoim prywatnym znajomym, ale o pasterzach danego Kościoła zupełnie milczy. Dlaczego?

Jest zupełnie nieprawdopodobne, żeby on - który tak bardzo troszczył się o jedność Kościoła - listy swoje przesyłał komu innemu, niż właśnie pasterzom danej miejscowości.

A owo milczenie Listu do Rzymian o Apostole Piotrze wyjaśnia się również w ten sposób, że w momencie pisania listu (datowanego na lata 58 - 60) - Apostoł Piotr jeszcze tam nie dotarł, albo dotarł tam dopiero niedawno, tak że nie był to jeszcze fakt powszechnie znany w Kościele. Jak wiadomo męczeństwo obu Apostołów datowane jest na rok 66, może 67 - zatem byłoby jeszcze sporo czasu na przybycie do Rzymu Apostoła Piotra i jego tam działalność.

O tym, że Apostoł Piotr był biskupem Rzymu i że tam - w tym samym czasie co Apostoł Paweł - poniósł śmierć męczeńską , świadczy starożytna tradycja chrześcijańska, a pierwsze jej świadectwa pochodzą z końca I wieku.

Wiele jest przykładów - przytoczę jeden - List Dionizego, biskupa Koryntu do Kościoła w Rzymie: "W Rzymie i Koryncie rosną szczepy zasadzone rękoma Piotra i Pawła. Przecież obaj w naszym Kościele szczep ten sadzili i nieśli nam naukę. Tak samo w Italii. Razem nieśli naukę i w jednym czasie śmierć męczeńską ponieśli".

Jak więc widać - Piotr był wyjątkowym Apostołem, a Rzym w historii kościoła odegrał zaszczytna rolę.

Wbrew pozorom dziś inne wyznania chrześcijańskie (protestanci, czy prawosławni) nie tyle sprzeciwiają się prymatowi następcy świętego Piotra (co byłoby trudne przy tylu argumentach z Pisma Świętego, czy historii), co raczej nie godzą się na obecny kształt prymatu papieskiego. Jest to kwestia sporna między chrześcijanami.

Współcześnie w Kościele Katolickim papieżem zostaje się poprzez wybór. Konklawe złożone z kardynałów całego Kościoła wybiera papieża. Zasady jakie przy tym obowiązują zawarto w zreformowanym Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku, ogłoszonego przez papieża Jana Pawła II.

Głosowanie przeprowadzane jest w sposób tajny, a kandydat musi mieć większość dwóch trzecich głosów. Podczas trwania konklawe kardynałowie są odosobnienie, co sprzyja tajności wyboru.