Wolfgang Amadeusz Mozart był niezwykle płodnym i dojrzałym kompozytorem, który mimo krótkiego życia pozostawił wiele utworów. Tworzył wiele gatunków muzycznych i w każdym osiągnął idealną, klasyczną perfekcję, równocześnie przeżywając niepokoje właściwe dla kompozytorów następnej epoki, romantyzmu.

Urodził się on 27 stycznia 1756 roku w austriackim mieście Salzburg. Ojciec kompozytora również tworzył muzykę, był także kapelmistrzem na dworze arcybiskupa Salzburga i cenionym pedagogiem. Dziś często postrzegany jest jako człowiek bezwzględnie eksploatujący muzyczny talent syna, jednak zachowana korespondencja pomiędzy nim a Wolfgangiem ukazuje go nam jako ciepłego, delikatnego i bardzo troskliwego ojca. Wygląda też na to, że wczesna sława, jakiej Wolfgang doświadczył już w pierwszych latach swojego życia nie była dla niego powodem silnych stresów. Najprawdopodobniej obraz Leopolda wyłaniający się z listów Wolfganga jest prawdziwy lub przynajmniej bliski prawdzie, gdyż Mozart słynął ze swojej niezwykłej spostrzegawczości.

Mały Wolferl bardzo szybko objawił swój niezwykły talent muzyczny. Gdy miał cztery lata, ojciec uczył go już grać na klawesynie, a niedługo potem także na skrzypcach. Pierwsze kompozycje chłopca pochodzą z roku 1761, kiedy miał on zaledwie pięć lat. Również siostra Wolfganga, starsza o pięć lat Maria Anna zwana Nannerl, była uzdolniona muzycznie i bardzo dobrze śpiewała oraz grała na klawesynie.

Leopold postanowił jak najszybciej wykorzystać zdolności muzyczne swoich dzieci i pokazać ich talent całemu światu. Dlatego już na początku 1762 roku cała rodzina udała się w podróż do Monachium, aby dzieci mogły tam wystąpić na dworze księcia elektora. Koncert udał się wspaniale, a książę i cały dwór byli tak zachwyceni kunsztem młodych muzyków, że Leopold postanowił pojechać dalej, by tym razem zaprezentować dzieci na dworze wiedeńskim.

Rok później Mozartowie wyruszyli w kolejną podróż koncertową - tym razem po Niemczech, Holandii i Belgii. Dotarli też do Paryża, gdzie, jak wszędzie, młody Wolfgang wprawił swą grą w osłupienie wszystkich artystów. Kiedy w następnym roku przyjechali do Londynu, Wolfgang zapoznał się z Johannem Christianem Bachem i pierwszy raz usłyszał włoski melodramat w dziełach Gallupiego i Picciniego.

W roku 1769, po powrocie do rodzinnego miasta, Mozart otrzymał posadę koncertmistrza na dworze księcia arcybiskupa. W tym samym roku wyjechał na pierwszą podróż koncertową do Włoch, która miała bardzo duży wpływ na kształtującą się osobowość artystyczną chłopca. Odwiedził wtedy takie miasta jak Bolonia, gdzie studiował kontrapunkt u Padre Martiniego, Neapol, Rzym, Florencja, Mantua, Werona oraz Mediolan, gdzie poznał takich kompozytorów jak Niccolo Piccini i Giovanni Battista Sammartini oraz napisał pierwszą poważną operę - "Mitiridate, re di Ponto", której premiera w roku 1770 odniosła olbrzymi sukces.

W kolejnych latach Mozart odbył jeszcze kilka następnych podróży, jednak nie odnosiły one już takich sukcesów. Stracił on już bowiem czar cudownego dziecka, a występy genialnego młodzieńca nie wzbudzały już takiego zainteresowania. W 1776 roku pojechał wraz z matką do Paryża. Ta podróż okazała się kompletną klęską, którą przypieczętowała śmierć matki w 1778 roku.

Kiedy wrócił do Salzburga, jego stosunki z arcybiskupem zaczęły się gwałtownie pogarszać. Młody kompozytor, który zasmakował już świata, czuł się przytłoczony posadą, która wymagała ciągłej jego obecności w mieście, gdzie nie miał widoków na jakikolwiek artystyczny rozwój.

Mozart nie był kompozytorem, który w rewolucyjny sposób zmienił dotychczasową muzykę. Jego wielkość polega raczej na podsumowaniu w idealny sposób wszystkich dotychczasowych zdobyczy i połączeniu ich z indywidualnym, wypracowanym przez siebie stylem muzycznym. Do roku 1776 napisał już wprawdzie wiele cennych utworów, jednak tak naprawdę to dopiero po nieudanej podróży paryskiej zaczął tworzyć swoje najdoskonalsze dzieła. W 1779 roku powstała słynna Symfonia koncertująca na skrzypce i altówkę. Potem, na zamówienie teatru monachijskiego, napisał kolejną operę, "Idomeneo, re di Creta", która została wystawiona z ogromnym sukcesem w 1781 roku. To właśnie w tym czasie doszło do kolejnego bardzo ostrego starcia Mozarta z jego pracodawcą, arcybiskupem Hieronimem Colloredo, na wskutek którego Mozart ostatecznie porzucił służbę. Wyjechał wtedy do Wiednia, który był ówczesną stolicą muzyki. Tam zarabiał dając koncerty i udzielając prywatnych lekcji. To pozwoliło mu na poświęcenie się kompozycji. Brak stałej posady gwarantował mu niezależność artystyczną, jednak zarabiane dorywczo pieniądze stanowiły skromny dochód.

W 1782 roku wystawiono pierwszą operę Mozarta napisaną specjalnie dla Wiednia - "Uprowadzenie z Seraju". Zyskała ona ogromną popularność. Niedługo po tym sukcesie Mozart ożenił się z Konstancją Weber. Byli małżeństwem przez dziewięć lat - aż do śmierci Wolfganga. Doczekali się sześciorga dzieci, z których tylko dwóch synów przeżyło okres niemowlęcy.

W Wiedniu Mozart miał okazję rozwijać się wszechstronnie - poszerzał soją znajomość kultury, estetyki a także polityki, co miało wpływ na ukształtowanie się jego dojrzałej osobowości twórczej. Przystąpił także do wolnomularstwa - ruchu, który cieszył się wówczas ogromną popularnością wśród elit społecznych i kulturalnych. Wtedy powstały największe jego arcydzieła - symfonie, utwory kameralne, religijne, a także dzieła sceniczne jak opera buffa "Wesele Figara" z 1786 roku, dramma giocoso "Don Giovanni" powstały rok później, czy opera buffa "Cosi fan tutte" z roku 1790. Te trzy dzieła zostały napisane przy współpracy z wybitnym włoskim librecistą, Lorenzo da Pontem i są dziś często nazywane mianem "włoskiej trylogii".

W roku 1787 Mozart otrzymał posadę nadwornego kompozytora, jego pensja była jednak bardzo niska. W połączeniu z pieniędzmi, które otrzymywał za swoje kompozycje oraz za udzielane lekcje nie wystarczała na pokrycie mnożących się wydatków trzyosobowej już wtedy rodziny. 28 maja 1787 roku zmarł ojciec kompozytora, co było kolejnym ciosem dla Mozarta. Jego stan zdrowia zaczął stopniowo się pogarszać. Nie przeszkodziło mu to jednak skomponować w ostatnim roku życia najwspanialszych jego utworów: singspielu "Czarodziejski flet" oraz "Requiem", którego nie dokończył, bowiem pracę przerwała mu śmierć 5 grudnia 1791 roku. Miał wtedy niecałe 36 lat. Jego pogrzeb był bardzo skromny, a ciało zostało pochowane w zbiorowej mogile na cmentarzu pod Wiedniem. W okresie romantyzmu okoliczności te wzbudziły wiele podejrzeń i narodziła się legenda, że to Antonio Salieri, inny dworski kompozytor, z zawiści o talent Mozarta, otruł największego geniusza wszech czasów. Wprawdzie do dziś nie wiadomo, jaka choroba była przyczyną śmierci kompozytora, jednak hipoteza otrucia została zdecydowanie odrzucona.

Twórczość Wolfganga Amadeusza Mozarta jest najlepszym przykładem muzyki okresu klasycyzmu, wznosi ją na artystyczne wyżyny, stanowi jej najgenialniejsze zwieńczenie i podsumowanie. Jednak w niektórych utworach zauważyć można już przejawy kolejnej epoki - romantyzmu - przez dramatyczność jego ostatnich symfonii, pełne skrajnych uczuć i emocji fragmenty niedokończonego "Requiem", czy w końcu opery, w których idealnie odmalowane są uczucia poszczególnych postaci. Jego muzyka nacechowana jest prostotą, pod którą kryje się jednak techniczne mistrzostwo, które umożliwiało kompozytorowi zaistnienie na gruncie wszystkich ówczesnych gatunków muzycznych. Mozart był twórcą w pełni dojrzałym pomimo swojego młodego wieku. Jego muzyka oparta jest na świadomych ideologicznych i estetycznych wyborach, pełna uczuć które są w stanie poruszyć każdego człowieka.