Epoka romantyzmu w muzyce trwała praktycznie przez cały XIX w., nie licząc pierwszych kilku lat stulecia. W okresie romantyzmu (w ogóle) na pierwszy plan wysuwano sferę emocjonalną, miłość(często wyidealizowaną), namiętności, patriotyzm, honor.
Kompozytorzy odeszli od prostoty i przejrzystości na rzecz skomplikowanej harmoniki i różnorodności rytmów. Muzyka zaczęła wiązać się bardziej z literaturą, co uwidoczniło się w nowopowstałych formach muzycznych, o nazwach analogicznych do literackich, jakimi są: ballada, poemat. Zainteresowanie zyskała tzw. muzyka programowa, czyli obrazująca jakąś treść pozamuzyczną(literacką, filozoficzną), głównie poematy symfoniczne. Kompozytorzy pisali pieśni do poezji znanych twórców. Obsada orkiestry zwiększyła się. Symfonie-w porównaniu do klasycznych-były bardziej rozbudowane. Popularne stało się domowe muzykowanie, zarówno w posiadłościach arystokracji jak i w salonach mieszczańskich. Lubowano się w graniu nastrojowych ballad. Uwielbiani i cenieni byli artyści-wirtuozi, wykonujący brawurowe, skomplikowane technicznie utwory popisowe.
