Od 200 roku p.n.e. do początku naszej ery świat był pogrążony w ciągłych wojnach, które poważnie go zniszczyły i dzięki którym wszedł pod panowanie Rzymu. Zamieszkująca na ziemiach podbitych ludność była ciągle nękana podatkami przez urzędników rzymskich przez co poziom jej życia stale się obniżał, podupadała również kultura. Upadły też szkoły greckie, jedne z największych na świecie w Aleksandrii, Pergamonie, Antiochii i Rodosie, straty poniosła więc nauka, a z nią podupadła antyczna matematyka. Rzymianie nie mieli matematyków, którzy mieli by światowe osiągnięcia, nie wydano tam również żadnego dzieła matematycznego. Na upadku matematyki wpływ miała również istota tradycyjnej greckiej matematyki, w której dominowały geometryczne metody i brak świadomości algebraicznej i możliwości obliczeń. Dzięki takiemu stanowi rzeczy nowe problemy nie miały racji bytu, a stosowane do tej pory były wyczerpane. Matematycy w epoce rzymskiej, gdy zaczęli wychodzić ponad komentarze dotyczące starych tekstów, wprowadzali nowe idee, różne od grecko – platońskiej tradycji, ale nawiązywały one do pomysłów starożytnych Egipcjan i Babilończyków.
W tej epoce żył również Heron z Aleksandrii, którego nazywano też Heronem Mechanikiem. Nie są znane dokładne daty jego urodzin ani śmierci, ale przyjmuje się, że żył w okresie od I w. p. n. e. do III w. n. e. Fakt ten mówi nam o tym, że w przeciągu 400 lat nie wydarzyło się w matematyce rzymskiej nic co spowodowałoby jej szybki rozwój, co więcej znaczy to, że w matematyce istniał swoisty zastój. W księdze - "Dioptri" napisanej przez Herona, opisuje on zaćmienie słońca, które datuje się na 62 r. n. e., prawdopodobnie on sam je obserwował. Prawdopodobnie Heron był nauczycielem, na co wskazywał by zbiór matematycznych definicji oraz komentarzy do „Elementów” Euklidesa. Heron znał dorobek klasyków greckiej matematyki, często ich cytował w swoich dziełach, ale nie zajmował się czymś, co było abstrakcyjne. Czerpał z twórczości klasyków po to, aby stosować to do praktyki, swe prace napisał dla praktyków, szczególnie inżynierów.
„Metrica” co oznacza naukę o pomiarach jest największym jego dziełem. Składa się z trzech ksiąg, z których pierwsza zawiera wiadomości na temat miar przestrzeni i ich mierzenia. Znajduje się w niej sławny wzór Herona dotyczący obliczenia pola trójkąta przy znajomości wymiarów wszystkich trzech jego boków (z przeprowadzonym bardzo jasno dowodem wraz z przykładami liczbowymi, które wymagały obliczenia pierwiastków kwadratowych liczb wymiernych, czego dokonał na podstawie babilońskich metod przybliżonych).
Pierwsza księga kończy się rozważaniami na temat przybliżonego obliczania pól figur płaskich, które są ograniczone krzywymi.
W drugiej księdze można przeczytać o obliczaniu objętości, a zakończona jest informacją na temat sposobu mierzenia objętości „nieprawidłowych” brył przez Archimedesa. Zanurzał on bryły w cieczy i obliczał objętość wypartej cieczy.
Trzecia księga dotyczy podziału figur na płaszczyźnie i w przestrzeni na części w stosunku liczbowym.
Inną księgą Herona jest „Geometrici", która jest podobna w treści do "Metrici", ale jej różność polega na tym, że jest napisana bardzo prostym językiem w elementarnej formie. Nie ma wyprowadzania wzorów, ale są one poparte prostymi i przejrzystymi przykładami. Niektórzy historycy uważają, że forma w jakiej napisane jest ta książka przypomina papirusy Achnesa sprzed 2000 lat p.n.e.
Heron napisał również prace z mechaniki stosowniej oraz optyki dzięki czemu przysłużył się do rozwoju tych dyscyplin, co miało ogromne znaczenie w historii nauk przyrodniczych. Ciekawostką jest to, że w jego rozprawie o pneumatyce zawartych jest sporo przysłów nazywanych „czarodziejskim sztuczkami”. Heron wynalazł również mechanizm, dzięki któremu drzwi świątyni otwierały się automatycznie gdy zapalono ofiarny ogień na ołtarzu.
Heron – nie był twórczym matematykiem, ale dzięki niemu w matematyce dokonały się istotne przemiany: zaczęła być tworzona z myślą o przydatności dla człowieka, czyli odeszła od idei platońskich z myślą o praktyce.
