Słysząc imię Talesa z Miletu powinniśmy wiedzieć, że był on jednym z "Siedmiu mędrców" starożytności oraz ojcem greckiej nauki. Był uważany przez pisarzy sobie współczesnych za "pierwszego" matematyka i astronoma. Świadczy to o jego wszechstronnych zainteresowaniach oraz wybitnych osiągnięciach w dziedzinach, którymi się zajmował. Mamy wiele dowodów na to, że tak było. Tales założył jońską szkołę filozofów przyrody, brał czynny udział w życiu politycznym i gospodarczym Miletu. Był człowiekiem praktycznym, podtrzymywał żywe stosunki handlowe z Egiptem, Fenicją czy Babilonią, do których eksportował cieszące się renomą tkaniny miletańskie. Dzięki temu często podróżował do tychże krajów, gdzie najprawdopodobniej poznał dokonania Egiptu i Babilonii w matematyce i astronomii. Platon opisuje Talesa, gdy ten zapatrzony w gwiazdy, nie zauważył i wpadł do studni. Wtedy to piękna niewolnica żartobliwie powiedziała, że chciałby zobaczyć co się dzieje na niebie, a nie dostrzega tego co jest pod jego nogami. Opowieść ta nie opisuje sylwetki Talesa w sposób obiektywny. Nie był on myślicielem oderwanym od rzeczywistości, posiadał wiedzę, którą potrafił praktycznie wykorzystać, czego dowodzą transakcje handlowe, których z powodzeniem dokonywał. Tales miał poglądy fizyczne, które odcinały się od uprzednich odnoszących się do powstania wszechświata oraz mitologicznej interpretacji zjawisk występujących w przyrodzie. W przekazach starożytnych pisarzy możemy znaleźć, że Tales przewidział zaćmienie słońca, które miało miejsce 28 V 585 r. p.n.e. oraz zmierzył wysokość piramidy, mierząc cień, jaki rzucała, na podstawie podobieństwa trójkątów.
W najsławniejszej starożytnej książce matematycznej "Elementach Euklidesa" w Księdze I jest mowa o tym, że Tales jest autorem wielu twierdzeń i dowodów geometrycznych. Udowodnił twierdzenie, które mówi, że średnica dzieli koło na połowy, twierdzenie mówiące, że kąty przy podstawie w trójkącie równoramiennym są równe, twierdzenie o równości kątów wierzchołkowych oraz przystawaniu trójkątów o jednym równym boku i przyległych dwóch kątach. Przypisano mu również autorstwo twierdzenia, że kąt wpisany w półokrąg jest prosty.
Wszyscy znają liczbę pi, natomiast nie każdy wie, że tyle wynosi stosunek obwodu koła do jego średnicy. Oznaczenie to przyjęto dopiero trzy wieki temu, a pochodzi ono on greckich słów periferia lub perimetron. Po raz pierwszy zostało użyte w 1706 roku przez angielskiego matematyka Williama Jonesa, ale zaczęto go powszechnie używać dopiero po wydaniu Analizy Eulera w XVIII wieku.
Fakt, że dopiero niedawno oznaczono w ten sposób słynna liczbę pi nie znaczy, że dopiero wtedy ją odkryto. Istnieje ona już ponad 4 tysiące lat, ponieważ została dostrzeżona przez badaczy słynnej piramidy Cheopsa. Odkryli oni, że w jej wymiarach można zobaczyć ten symboliczny stosunek obwodu koła do jego średnicy. Otóż dzieląc połowę obwodu piramidy przy podstawie przez jej wysokość otrzymamy liczbę 3,14159 co daje nam liczbę pi z dokładnością do 5 cyfr po przecinku.
Najsłynniejszym twierdzeniem nazwanym imieniem Talesa jest twierdzenie o proporcjonalności odcinków w kącie przeciętym dwoma równoległymi prostymi. W czasach współczesnych Talesowi to twierdzenie nie było przewrotem, ponieważ matematyka egipska i babilońska stała na wysokim poziomie. Wielkość jaką przypisujemy Talesowi w matematyce nie wiąże się z autorstwem twierdzeń, ale głównie z pojęciem ich dowodu. Wśród matematyków egipskich i babilońskich najbardziej interesująca była wiedza "jak", natomiast Tales jako pierwszy zaczął zadawać pytanie "dlaczego". W dniu dzisiejszym nie mamy wiedzy na temat w jaki sposób Tales przeprowadził dowód tego twierdzenia. Wybitny historyk matematyki starogreckiej T. Heath twierdzi, że nawet Euklidesowi nie udało się dowieść takiego bezsprzecznego faktu, że średnica dzieli koło na połowę. Nie powinniśmy jednak dyskredytować przekazu pisarza epoki Euklidesa zwanego Eudenosem, który znał z pewnością pojęcie dowodu i twierdzi, że Tales je przeprowadzał. Tales uznaje się za tego, który połączył teorię z praktyką i zbudował podstawę geometrii jako nauki dedukcyjnej, na której zbudowano Elementy Euklidesa.
