Retorykę definiuje się jako teorię oraz praktyczną umiejętność wymowy. Starożytnym retorem, który stworzył najbardziej wyczerpujący kwestię traktat, był (I w. n.e.). Jednakże sztuka wymowy powstała i rozwinęła się na długo przed nim. Zajmowali się nią między innymi Demostenes, Gorgiasz oraz Arystoteles. Za największego retora starożytności uchodzi Marcus Tullius Cicero (Cyceron). Był on nie tylko znakomitym mówcą, ale również filozofem oraz czołowym politykiem swoich czasów. Lata jego życia zamykają się pomiędzy 106 a 43r. p.n.e. Do naszych czasów dotrwało pięćdziesiąt osiem jego mów (np. przeciw Katyllinie, przeciw Antoniuszowi). Filozofia rzymska zawdzięcza mu dostosowanie greckiej terminologii filozoficznej do wymogów łaciny. Był filozofem dość eklektycznym, łączącym i unifikującym różne prądy myśli starożytnej, jakkolwiek najbliższe mu były sceptycyzm oraz stoicyzm. Pozostawił po sobie między innymi takie dzieła jak: "O powinnościach" i "O naturze bogów". Powszechnie uważa się za wzór retora, który mówiąc pięknie mówił jednocześnie jasno i do rzeczy, który potrafił swymi słowami poruszać tłumy, skłaniać je do podjęcia lun zaniechania jakichś działań. Mówiono o nim: "Marcus Tullius Cicero, clarus orator Romanus (Marek Tulliusz Cycero, sławny mówca rzymski).
