Filozof ten pochodził z Tagasty tereny północnej Afryki, obecna Algieria , urodzony trzynastego listopada w trzysta pięćdziesiątym czwartym roku. Syn Patrycjusza urzędnika rzymskiego, poganina i Moniki chrześcijanki. Matka wychowywała go po chrześcijańsku, chrztu jednak nie przyjął. Rodzina jego prowadziła ubogie życie. W tych czasach, aby zmienić swoja pozycję społeczną i finansową należało się kształcić, pogłębiać swoją wiedzę. Na początku nauk zasięgał w mieście, w którym się urodził, chodzi tu o Tagastę. Arytmetyka i łacina to były główne przedmioty, których uczył się pod pieczą prywatnego nauczyciela. Rodzina żyła skromnie, aby Augustyn mógł zacząć naukę na studiach wyższych w Madaurze, niedaleko lezącej miejscowości. Młody Augustyn był zmuszony po roku studiów, zrobić sobie przerwę, ponieważ zabrakło finansów na dalsze studiowanie, oczekiwał pomocy ojca. W trzysta siedemdziesiątym czwartym roku w Kartaginie retoryka jest nauką, którą rozpoczyna studiować. Matka była chrześcijanką i starała się pewne zasady tej wiary wpoić synowi, ale nie odniosło to większych rezultatów. Głównie chodziło, aby młody Augustyn poznał zasady moralne chrześcijaństwa. W Kartaginie panowały raczej zainteresowania religiami wschodnimi, dlatego wzory chrześcijańskie przestały się dla niego liczyć. Gdy Augustyn ukończył pierwszy rok studiów, ojciec jego umiera natomiast matka stara się zrobić wszystko, aby zdobyć pieniądze na dalsza naukę Augustyna. Augustyn na swojej drodze życia spotyka kobietę, w której się zakochuje i w ciągu piętnastu lat życie z nią w konkubinacie. Z tego związku ma Adeotata - swojego syna. Gdy ma dziewiętnaście lat jest to rok 373, zmienia się jego pogląd na życie. Ma to związek z nawróceniem religijnym. Ogromne wrażenie robi na nim, myśl filozoficzna C. Hortensjusa. Przez tego filozofa zainteresowała go nauka filozoficzna "Przed mymi oczami zmarniały nagle wszystkie ambicje światowe. Niewiarygodnym wprost żarem serca zacząłem tęsknic do nieśmiertelności, jaką daje mądrość (...) To właśnie ona zmieniła uczucia moje i ku Tobie, Panie, zwróciła moje modlitwy, i nowe, odmienne wzbudziła we mnie życzenia i Pragnienia "

Mądrość znalazł w Piśmie Świętym. Odchodząc od nakierowania Cycerona został bardzo rozczarowany. Był oburzony językiem Pisma Świętego, które było pisane łaciną, zwroty potoczne, gwarowe, bardzo u się nie podobały. Mądrość wskazana przez Cycerona okazała się niewspółmierna z tym, co było w księgach. Niebawem manichenizm -stał się jego wyznaniem. Zachwycił się stroną retoryczną tego wyzwania. Wydawało się, iż sekta w końcu zaspokoi jego oczekiwania odnośnie źródeł mądrości przez postać Jezusa. Manicheizm miał charakter zarówno filozoficzny jak i religijny, założycielem był Mani w trzecim wieku, był połączeniem pewnych zasad chrześcijańskich oraz wschodnich religii. Charakteryzował się ten ruch dualizmem. Zakładał, że świat składa się z dwóch czynników dobra i zła, czyli światła i ciemności. Augustyn był w tym ruchu dziesięć lat, z biegiem czasu zauważył, że ta religia nie satysfakcjonuje go, jeśli chodzi o pewien zakres wiedzy. W końcu odchodzi od niej. Zakłada swoją szkołę retoryki w trzysta siedemdziesiątym czwartym roku w Kartaginie. Dziewięć lat prowadzi wykłady w tej szkole, potem ją opuszcza. Następnym miejscem jego wędrówki jest Rzym. Uważa, że tam będzie mógł się zrealizować, ma nadzieję na większe zdyscyplinowanie rzymskich studentów. Zostaje profesorem retoryki w Mediolanie w trzysta osiemdziesiątym czwartym roku. Mediolan było to miejsce, które skupiało ważnych polityków, naukowców, wybitne osobowości. Augustyn widział tam wielkie możliwości rozwoju, dalszej nauki i odniesienia sukcesu. To było szczególne miejsce dla niego, tu zainteresował go biskup Ambroży swoimi kazaniami, co w konsekwencji zmieniło jego stosunek do religii chrześcijańskiej, ale na tym etapie jeszcze nie do końca. Studiował pisma platońskie i neoplatońskie, interesował go Porfiriusz i Plotyn. Neoplatonizm wpływa na niego tak, iż następuje przez niego odrzucenie sceptycyzmu i materializmu, natomiast zaczyna interesować się dogłębniej filozofią. Dzięki Ambrożemu zmienia swoje podejście do pisma świętego, doceniając jego mądre myśli. List świętego Pawła do Rzymian, zupełnie zmienia jego stosunek do chrześcijaństwa, jest to bardzo znaczący moment w jego życiu. W trzysta osiemdziesiąty siódmym roku jest to Wigilia Wielkanocna przyjmuje chrzest, ceremonia jest dokonana przez biskupa Ambrożego. Chrzest przyjął razem z synem Adeodatusem oraz przyjacielem Alipiuszem. W krótkim czasie po tym wydarzeniu w Ostii umiera matka Augustyna.Powraca w swoje rodzinne strony. Pierwsze jego dzieła "Ożyciu szczęśliwym", "O nieśmiertelności duszy" "O Muzyce" powstają w Mediolanie. Gdy wraca do swoich rodzinnych stron, myślę tu o Zagaście zakłada grupę o charakterze religijnym, jest to rok trzysta osiemdziesiąty ósmy. Sprzedaje swój majątek a zyski z niego rozdaje biednym. Po dwóch latach spotyka go wielka tragedia, która dotyczy śmierci syna.W391 roku przyjmuje święcenia kapłańskie, następnie zostaje biskupem i zakłada następną grupę wyznaniową w Hipponie. Napisał regułę dotyczącą wspólnego życia w zakonie opierając się na biblii i przeznaczył ją dla wspólnot, które założył. Zaczął pisać traktować to poważnie. były to referaty dotyczące chrześcijaństwa. Dzieła "O prawdziwej religii', "Okazaniu na Górze" powstały w 388-391roku. "O nauce chrześcijańskiej", "Wyznania"," O Trójcy Świętej", "O państwie Bożym" to najistotniejsze jego dzieła z ostatnich lat jego życia. Napisał bardzo dużo prac na tematy filozofii i teologii Umiera mając siedemdziesiąt sześć lat w Hipponie w czterysta trzydziestym roku, kiedy to miasto oblegają Wandale..

Filozofia Augustyna i jej założenia.

-Jeśli idzie o poznanie

Według Augustyna, tak zakładali filozofowie hellenistyczni, najważniejszy cel ludzkości to oczywiście szczęście. Narzędziem, które ma do tego kierować nazywa się filozofią. Poznanie jest tym, które ma człowieka doprowadzić do szczęśliwości. To nie tylko o to idzie, aby dążyć, ale też o to, aby je posiąść. To, co my chcemy poznać to również jest bardzo ważne, najważniejszy jest według Augustyna Bóg i własna dusza. Sam Augustyn dążył do poznania najwyższego oraz własnej duszy. W piśmie "Przeciw akademikom", zastanawiał się nad argumentami sceptycznymi, jeśli chodzi o poznanie zmysłowe. Sceptycy analizowali złudzenia zmysłowe, on w pewnym stopniu się z nimi zgadzał, ale ostatecznie doszedł do stwierdzenia, że one zawodzą. Tak, więc poznanie przez zmysły ostatecznie odrzuca. Gdy człowiek pragnie prawdy powinien zwrócić się w kierunku własnej duszy "Wejdź w samego siebie. We wnętrzu człowieka mieszka prawda" to była jego myśl. Augustyn odrzuca zdecydowanie sensualizm i obiektywizm, świat zewnętrzny jego zdaniem nie odpowiada naprawdę, zmysły zawodzą, zwraca się natomiast w kierunku spirytualizmu, do teorii platońskiej mówiącej, że nasza dusza zawiera wiedzę tylko należy ją odpowiednio wydobyć. Wiedza, która człowiek posiada w duszy jest znacznie pewniejsza niż wiedza zewnętrzna, jej nie powinien w żadnym wypadku człowiek ufać, to, co posiadamy w duszy jest bezwzględnie pewne, na niej nie możemy się zawieść, to jest pewnikiem, natomiast tamta wiedza jest w stosunku do tej bez znaczenia. Szukał on, jaki sposób poznania byłby najlepszy, natknął się na duszę i stwierdził, że tylko jej wnętrze jest zwierciadłem prawdy. To, co poznajemy przez zmysły można poddać wątpliwości natomiast nasze wnętrze nas nigdy nie oszuka. Nasze osobiste przemyślenia są pewnikiem największym ze wszystkich. Święty Augustyn tak powiedział "Wszystko jest wątpliwe prócz tego, że jestem i że myślę". Kartezjusz te słowa wykorzystał w swoich tezach filozoficznych, był racjonalistą, więc również stawiał na pewność bezwzględną człowieka umysłu. Wracając do Augustyna to zaprzeczał on, co by wiedza wrodzona istniała w jednostce ludzkiej, a takie było pojmowanie Platona.. Bywa tak, że jeśli ktoś do własnego wnętrza i treści tam zawartych samodzielnie nie może tego zrobić. Ta wiedza, która posiadamy Ew własnym wnętrzu to nie jest wynikiem jakiegoś empiryzmu, lecz jest to iluminacja dana od Boga. To Bóg czyni to oświecenie, czyni pewien zapis w ludzkim wnętrzu, dzięki temu pozwala na poznanie prawdziwe nieobciążone jakimś zewnętrznym pojmowaniem, gdy coś poznajemy zostajemy olśnieni, w naszej świadomości pojawia się to, co jest najwyższą prawdę, takie było rozumowanie naszego filozofa To poznanie oparte na koncepcji tego filozofa nazwano iluminacją, boskim oświeceniem.

-Człowiek w jego filozofii..

Jeśli idzie o człowieka to pokierował się on dualizmem, filozofia platona miała na ten pogląd swoje oddziaływanie. Na człowieka składa się dusza i ciało, to dwie odrębnie istniejące substancje. Substancja ilościowa charakteryzująca się głębokością, szerokością i długością i stanowi ona ciało. Ciało jest materialne i zajmuje pewną przestrzeń. Ludzkie ciało pojmował jako coś bezwładnego. To, co ciało ożywia to czynnik duchowy, on nie stanowi żadnej własności ani rodzaju, stanowi byt pozamaterialny. Nie można w sposób sensualistyczny dokonać jej określenia. Funkcje biologiczne jej nie dotyczą, natomiast odpowiada za myślenie, wolę i pamiętanie. Aby dokonać zróżnicowania pomiędzy duszą a ciałem musimy dokonać pewnej analizy faktów. Inną funkcję ma dusza a inną funkcję ciało. Jeśli chodzi o duszę to nie jest ona związana z jakimś konkretnym miejscem. Zbliżona jest do Boga, dlatego bardziej doskonała. Dusza jest wieczna nie podlega procesowi starzenia, zniszczenia tak jak ciało. Tak jak dzieli się byt tak też dzieli się poznanie. Pierwszy rodzaj poznania to zmysłowe, drugi przez rozum, czyli przez duszę i tylko to poznanie jest poznaniem prawdziwym i pewnym. To, co dotyczy się duszy jest zdecydowanie pewniejsze od tego, co tyczy się ciała. Pominąwszy zmysły i rozum człowiek wyposażony jest jeszcze w poczucie woli. Nie zgadzał się z Sokratesem, że wola poddana jest rozumowi. Myślał w sposób zupełnie odwrotny, przecież to życie duchowe kształtuje właśnie wola. Dyspozycją w człowieku odpowiadającą za dobro stanowi wola, natomiast odpowiedzialny za prawdę jest zdecydowanie umysł. Szczęście poszukiwane jest przez wolę, szczęście równa się dobru, dąży do niego z całych sił. Człowiek może być najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, jeśli jego wola będzie w stanie osiągnąć największy szczyt dobra. Największym szczęściem ludzkości jest zwrócenie się do Boga, nakierowanie na niego swojej woli, w tym widział Augustyn sens. "Uczyniłeś nas dla siebie, Boże, i niespokojne jest serce nasze, póki nie spocznie w Tobie", to były właśnie jego słowa odnośnie tego sensu. Człowiek ma w zupełności wolną wolę, może wybierać pomiędzy dobrem i złem, sam decydować. Widział w człowieku dobro, uważał, bowiem iż ten nawet, kiedy kieruje się w złym kierunku nie jest tego zupełnie świadomy. Człowieka wola nigdy samoistnie świadomie nie wybiera tego, co złe a jeśli już tak robi to znaczy ze widzi w nim coś dobrego. Jeśli idzie o wolną wolę to nie jest tak, że nie posiada żadnych ograniczeń. Zasady prawa i zasady moralne ją ograniczają. Prawo i moralne obowiązki to jest to, od czego jest zależna. Nie tylko liczy się prawda teoretyczna, ale także prawda moralna, to ona kieruje jeśli idzie wolę człowieka .Jak się ma łaska i przeznaczenie do wolnej woli? Widział ogromną otchłań między ludźmi a najwyższym, jednostka sama takiej otchłani nie pokona potrzebna jest do tego łaska czyli taka wola od Boga. Gdy wola naturalna połączy się z nadprzyrodzoną łaską dopiero wtedy możemy mówić o prawdziwym chrześcijaninie. Jak to się dzieje, że zło istnieje? Jest ono po prostu niedostatkiem, nieobecnością dobra, o tym mówiła prywacyjna koncepcja zła Augustyna. Augustyn miał pewną hierarchię świata nas otaczającego.. Wszystko to, co występuje w pojęciu wyższym powinno rządzić tym, co występuje w pojęciu niższym wtedy będzie sprawiedliwość i ład. Cale zło polega na tym, iż jest zachwiana hierarchia to znaczy, iż to, co niższe rządzi tym, co wyższe, następuje wtedy chaos nieład. To łaska jest prawdziwym dobrem w ujęciu filozofa. Łaska dobra nie obejmuje złych ludzi, dlatego są źli. Ludzie skierowani na dobro to ludzie, którzy mają udzieloną łaskę natomiast ci źli nie dostąpili łaski. Według Augustyna człowiek w sposób odgórny jest przeznaczony do dobroci lub do złych czynów, jedni będą zbawieni inni potępieni, a więc nie ma, o czym mówić, jeśli chodzi o wolną wolę w świecie religijnym i w egzystencji moralnej, tak już jest i nic tego nie zmieni. Rzeczy wyższe powinny władać rzeczami niższymi, nie zaś odwrotnie, jeśli tak właśnie się dzieje. Człowiek nie był odpowiedzialny za czyny według zasady predystancji, czyny człowieka są odgórnie planowane. Oczywiście nie wszyscy zgadzali się z Augustynem, jego myśli wzbudzały wiele kontrowersji. Marcin Luter przeciwstawiał się jego poglądom w swoim dziele "O niewolnej woli".

- (creatio ex nihilo) przedstawienie wizji, jeśli chodzi o świat

Wszystkie systemy filozoficzne zajmowały się kosmogonią, przez wszystkie okresy jego istnienia. Jeśli chodzi o tego filozofa to (creatio ex nihilo) było nie do podważenia czyli powstanie rzeczywistości z niczego. Wszyscy uważali, iż materia istniała odwiecznie Augustyn był innego zdania. Demiurg, czyli budowniczy świata dokonał przetworzenia materii i obdarzył ją dynamizmem, takie były założenia. Filozof ten interesował się starożytnymi myślicielami jednak pewne ich przemyślenia podawał interpretacji według Pisma Świętego. Był zdania, iż pierwsza materia została stworzona przez Boga z niczego. Następnie Bóg zajął się formowaniem i nadawaniem odpowiedniego ładu stworzonej przez siebie materii.

"Jedność w wielości" (unitas in varietate) to była konsekwencja harmonijnego stworzenia świata. Zainteresował go swoją koncepcją Pitagoras, który przedstawiał całą rzeczywistość liczbowo, takie były jego założenia. Natura, sztuka, muzyka jeśli są harmonijne to mogą być wyrażone przez liczby całkowite, a głównie chodzi o ich stosunek, to były twierdzenia Pitagorasa. Liczba stanowi o świecie to było zdanie pitagorejczyków. Oczywiście nasz filozof popierał to wyrażając zdanie, które zawierała księga mądrości, a mówiło on o tym, że miara. Liczba i waga decydują o świecie. Porządkuje świat liczba ona stanowi o jego formie, pięknie, doskonałym układzie, proporcjach oraz związana jest z prawami rządzącymi tym światem. Nasz filozof stworzył pewna koncepcję możemy o niej nawet mówić, że była rewolucyjna. Chodzi tu o "racje zarodkowe". Teza " racji zarodkowych" dotyczyła niewidzialnych gołym okiem maleńkich zarodków, które dawały początek rzeczą, możliwością i sile. To Bóg je stworzył i mają swój czas, aby się ujawnić, to oczywiście jest zależne od Boga. Stanowią jakby kod, jeśli idzie o materię, a ona ma możliwość pewnego rozwoju według pewnego planu. Pewien człowiek, który analizował koncepcję tego filozofa te zarodki porównał do różanego kwiatu, który musi osiągnąć swoją pełnię, jeśli znajdzie się w odpowiednich tego warunkach. Formy zarodkowe ujawniają się w odpowiedni sposób pod czas rozwoju rzeczywistości wtedy stają się widzialnymi formami. W dwudziestym wieku przedstawiciele chrześcijanizmu starają się zinterpretować biologiczną ewolucję, chodzi o to jak zmieniały się gatunki i jak to się ma do ich chrześcijańskich założeń, iż Bóg stworzył świat.

W świecie chrześcijańskim nasz filozof jest tak ważną osoba i stoi na tak istotnym miejscu jak Platon w Europejskiej myśli. Przyczynił się Augustyn w pełnym tego słów znaczeniu do tego, aby na całą skale rozwijał się chrześcijaństwo. Ci, którzy tworzyli po nim opierali się na jego założeniach jak na fundamentach. W dzisiejszych czasach i protestanci i katolicy uważają go za źródło i czerpią z niego wiedzę. Katolicyzm rozpadł się na dwa kierunki myślowe zwany: augustynizmem oraz tomizm. Dzieła, które pozostawił stanowią ogromną wartość dla tych, którzy próbują je w odpowiedni sposób zinterpretować. Augustyn był pisarzem, który kontynuował oraz przekazywał dziedzictwo starożytne na następne pokolenia, można powiedzieć, że jest on końcem starożytności rzymskiej a początkiem średniowiecza. To, co stworzył przechodzi przez następne pokolenia interpretowanej jest przez kolektywy myślowe tych pokoleń i dochodzi wreszcie do czasów współczesnych. Pozostawił po sobie ogrom literatury, która pozostała niezmieniona pozostała jako całość, bowiem całe wieki zajmowano się przepisywaniem czytaniem i odpowiednim jej przechowywaniem, miała ogromny wpływ na przyszłych czytelników wzbogacając je o pewne mądrości. Po przez setki lat nasz filozof był ogromnym autorytetem, jeśli idzie o kościół katolicki wpływał na kształtowanie się założeń chrześcijańskich, jeśli chodzi o filozofię duchowość oraz teologię. Niepodważalna postać tego filozofa głęboko utrwalona przez wieki miała nie tylko wpływ na chrześcijaństwo, ale w dużym stopniu również na europejska kulturę. Kiedyś i teraz to, co pisał stanowi doskonałą lekturę dla wszystkich poszukujących prawdziwej ścieżki w swoim życiu, szukającym też nadziej w obecnym, życiu, jaki i w przyszłym oraz dla tych ludzi, którzy gdzieś po drodze zagubili sens istnienia. Jego życiowe doświadczenie jest wspaniałym przykładem na to, aby nie tracić wiary i szukać oparcia w religii. Prace, które napisał poruszały wiele problemów natury filozoficznej, chrześcijańskiej i teologicznej. W swoich tekstach wykazał się dużą zdolnością polemizowania, analizowania doskonale potrafił bronić swojej racji przedstawiać na to pewne twierdzenia i w pięknym stylu zbijać przeciwnika. Tym właśnie zasłużył się na duże uznanie i autorytet zawodnego nurtu chrześcijańskiego. O jego ogromnej wartości dla kultury Europy oraz to że nadal jest w niej aktualny oraz jego główne myśli które mogą stanowić przewodnią ścieżki dla wielu zagubionych o tym wszystkim właśnie decydują jego pisma. Chodzi tutaj przede wszystkim o takie dzieła: " O państwie bożym", "O Trójcy Świętej" oraz "Wyznania" uzupełnieniem tych dziel stanowią komentarze w jego kazaniach oraz listach, dzięki temu możemy bardziej zrozumieć bardziej problematykę jego filozofii.

Bardzo oryginalnym dziełem i bardzo osobistym były Wyznania. Tutaj właśnie przedstawia swoje doświadczenia życiowe, swoje słabości i dogłębnie dokonuje ich analizy. Wyznania to dzieło wielce oryginalne a zarazem bardzo osobiste. Augustyn sięga tutaj do swoich własnych doświadczeń życiowych i poddaje je analizie. Cale to dzieło to spowiedź Augustyna ze swojego życia, wejście na nową drogę życiową i analiza wcześniejszego postępowania, droga do Boga i ostatecznego poznania nie była ani prosta ani łatwa. Analizując siebie samego, dochodzi do pewnych wniosków, teraz widzi wszystko w innym świetle. Teraz, kiedy dokonuje tej analizy jest już człowiekiem wierzącym, przed którym stoi wieczność widziana przez pryzmat Boga. Dokonując takiej analizy spostrzega, co i dlaczego zrobił źle, dlaczego tak się zachował a dlaczego nikt nie mógł wpłynąć na jego decyzje, dlaczego nie zobaczył w Jezusie przyjaciela, mimo iż matka starała się blisko z nim zapoznać. Ogromna wartość tego dzieła a nawet można powiedzieć oryginalność zawdzięcza szczerym wyznaniom wiary. Właśnie taką miały ocenę przez setki lat. To dzieło czytali wszyscy duchowni jak i ludzie którzy nie maja nic wspólnego z wiarą. Doskonale przedstawione życie wewnętrzne przyciąga dużą uwagę. Następne jego dzieła stanowiły również ogromną wartość i nie były tylko zwykłymi tezami z teologii, mowa tu o "O Trójcy Świętej". To dzieło mogło czegoś nauczyć na przykład jak połączyć rozum z wiarą. Zapoczątkowało teologię zachodnią, dla której zresztą było autorytetem.

Następne dzieło krytykuje pogaństwo, polemizuje z nim, wychwala chrześcijaństwo, przedstawia myśl filozoficzną to dzieł, o którym tu mowa to: O państwie Bożym. Augustyn przedstawił teologię, która we wspaniały sposób tłumaczyła jak działa Bóg, jak to się dzieje, że jedni doznają łaski inni nie. W wyznaniach w najlepszy sposób pokazał działanie Boga i jego wpływ na życie pojedynczego człowieka. Wszystkimi jego dziełami się bardzo interesowano i nadal tak jest. W swoich dziełach pokazuje zasady etyki chrześcijańskiej, prawa rządzące wiarą, wskazuje drogę do szczęścia, daje nadzieje tym, którzy do tej pory nie spotkali na swojej drodze życiowej miłości a więc Boga.

Bibliografia

Oksfordzka ilustrowana historia filozofii Anthonego Kenny'ego

Krótka historia filozofii Robert C. Solomon i Kathleen M. Higgins

Augustyn Henry Chadwick

Augustyn z Hippony Peter Brown

Historia filozofii Władysław Tatarkiewicz

Zarys historii filozofii Józef Bocheński