Poezję dwudziestolecia międzywojennego dzieli się zwykle na dwa dominujące nurty:
- awangardowy (Julian Przyboś)
- tradycyjny (Julian Tuwim, Jan Lechoń, Antoni Słonimski, Jarosław Iwaszkiewicz, Kazimierz Wierzyński, Maria Pawlikowska - Jasnorzewska)
Oczywiście, niejako obok tych dwóch głównych nurtów poezji egzystowali poeci, których twórczość nie da się precyzyjnie zaklasyfikować, gdyż byli zbyt osobni, zbyt pogrążeni w swych własnych poetyckich światach.
- Bolesław Leśmian (sięganie po wątki ludowe i baśniowe)
- Władysław Broniewski (piewca rewolucji trudu zwykłego człowieka)
- Konstanty Ildefons Gałczyński (groteska, humor, satyra)
- Leopold Staff
Grupa poetycka "Skamander"
- zalążka tej grupy poetyckiej należy upatrywać w środowisku uniwersyteckim skupionym wokół czasopisma "Pro arte et studio", które ukazywało się w Warszawie do roku 1916
- młodzi ludzie związani z tym środowiskiem często przesiadywali w kawiarni "Pod Pikadorem" . To tu omawiano różnorakie koncepcje artystyczne i to tu rodziła się idea powołania do życia grupy poetyckiej. Wreszcie w roku 1919 oficjalnie zainaugurowała ona swą działalność. W skład Skafandra weszli: Lechoń, Tuwim, Iwaszkiewicz, Słonimski, Wierzyński.
- pomysł na nazwanie swej grupy młodzi poeci zaczerpnęli z "Akropolis" Stanisława Wyspiańskiego ("Skamander połyska, wiślaną świetlący się falą").
- w roku 1920 ukazuje się pierwszy numer "Skamandra", będący oficjalną trybuna grupy. Ukazywał się on w latach: 1920-1928 oraz 1935-1939.
- do "satelitów" "Skamandra" należeli: Władysław Broniewski oraz Maria Pawlikowska - Jasnorzewska
- młodzi poeci swoim mentorem obwołali Leopolda Staffa.
Program grupy:
- można powiedzieć, że Skamandryci byli programowo bezprogramowi, jakkolwiek nie oznacza to, iż w ich poezji nie można wyróżnić konstytutywnych składników
- hasło przewodnie: "chcemy być poetami dzisiejszego dnia"
- z niechęcią odnosili się do przesłania ideowego zarówno romantyzmu, jak i młodej polski, jakkolwiek równocześnie wiele korzystali z dorobku obydwu tych epok, szczególnie jeśli chodzi o wybór poetyki,
- Skamandryci dość niechętnie ustosunkowywali się do awangardy,
- stworzyli charakterystyczny dla ich wierszy podmiot liryczny, który by można było określić jako "poeta-uczestnik", lub też "człowiek z tłumu"
- programowo byli demokratami
- byli dość hermetycznie zamknięci w obrębie swych wyobrażeń sztuce i poezji, stąd ich niechęć do ludzi, którzy posiadali inny punkt patrzenia na te sprawy,
- duże uwrażliwienie na poetycki możliwości słowa
- wykorzystanie w pełni możliwości drzemiących we wierszu sylabotonicznym
- program ideowy: początkowo piewcy witalizmu, którzy dość niechętnie odnosili się do polskiej tradycji patriotycznej, w latach trzydziestych w ich wierszach pojawiają się mroczniejsze tony
