Historia życia pisarza romantycznego i współczesnego jest niezwykle zróżnicowana, dzieli ja wiele szczegółów. Jednak warto zaznaczyć, że elementem łączącym te twórczości jest fakt przeżycia w trakcie powstawania danego utworu.
W rozumieniu Tassa mianem twórcy można określić jedynie Boga oraz poetę. W tym kontekście twórczość pisarza to "boska poezja", która czerpie z rzeczywistości prawdy niezbadane przez rozum. Ta poezja ma niezwykłą moc, burzy wszelkie granice rozumu, pozwala fantazjować, oddawać się marzeniom, zaznajomić się ze światem wyobraźni i wszelkiej twórczości. Poezja ma moc stwarzania wszechświata w ludzkich umysłach, poeta jest uosobieniem najszlachetniejszych wartości. Poeta to człowiek odznaczający się mądrością, szczęściem. Natomiast pisarze, którzy tworzyli w epoce romantyzmu wyróżniali się niezwykłą cnotą. W ich twórczości objawiał się duch, który budził ich natchnienie, poruszał serca. Poeta właśnie w poezji utrwalał swe przeżycia, tym samym stawał się wzorem dla innych.
Współczesny twórca odznacza się bogatą osobowością. W utworze autorstwa Jerzego Szymika o tytule "Najpiękniejszą rzeczą jest pisać" twórca został porównany do jesiennego drzewa. Okazuje się, że momencie wydobywania prawdziwego słowa obnażamy wszystko to co jest mroczne w naszej duszy. Piszący wydobywa wszystko co jest w nas ukryte, w ten sposób możliwe jest rozpromienienie naszej duszy, w niej rodzi się czysta kropla wody, którą jest prawda. Poeci są głęboko zaangażowani, wzruszeni tym co tworzą, najważniejsze, że mogą dzielić radość tworzenia z innymi ludźmi. Poeta w momencie rozdawania tomików wierszy czuje, że ofiaruje siebie innym ludziom, w ten sposób dzieli się przeżyciami i doświadczeniami. Każde słowo wydaje się być przepełnione nim samym, ma świadomość, że dzięki swej twórczości będzie istniał na wieki. Dla potomnych zostaną jego słowa, utwory oraz tomiki, po prostu jego twórczość. W ten sposób pozostawi w pamięci ludzi żywe wspomnienie o swoim istnieniu.
Nadal istnieją poeci i twórcy, każdy z nich coś pisze i tworzy. Choć należy przyznać, że czasy nam współczesne nie są życzliwe dla poetów, pisarzy. Nikt już nie przywiązuje ogromnej roli do pięknej poezji, niewielu sięga po czyjąś twórczość, coraz mniej ludzi czytających. Wydaje się, ze decydując się na życie poety będziemy borykać się z ogólną biedą oraz samotnością, bowiem nikt nas z otoczenia nie będzie rozumiał. Nie jest to w rzeczywistości pozytywne wyobrażenie, bowiem przecież poeci są w stanie tworzyć świat, przekazują innym myśli i cenne słowa. Oni sprawiają, że teksty nabierają mistycznego i duchowego znaczenia w naszym życiu, ich twórczość to pokarm dla naszych cierpiących dusz. Z takim bogactwem słownym nie można czuć się osamotnionym czy zagubionym. To wieszcze tworzą prawdziwą aurę piękności. Dla nich nie jest najistotniejszy fakt, że znajdą się osoby, która nie zrozumieją tej poezji, ważne, że w ten sposób ofiarują siebie samych.
Pozostanie poetą we współczesnym życiu nie wydaje się być łatwym zadaniem do zrealizowania, bowiem wartość poezji nie jest już taka jak kiedyś. Jednak rzesze publiczności nie zawsze stanowią o prawdziwej wartości danego dzieła. To w ciszy powstają najpiękniejsze utwory. Poeta winien być człowiekiem skromnym, który zna prawdziwą wartość swej twórczości, nie zabiega za wszelką cenę o tłumy czytelników (choć liczy się z ich zdaniem).
W konfrontacji poeta współczesny ma trudniejszy żywot nić ten żyjący w epoce romantyzmu. Jednak zasługuje na dowody uznania, że nie poddaje się mimo przeciwności losu, że jest wytrzymały na krytykę oraz wszelkie niepowodzenia. Nie jestem zagorzałym czytelnikiem poezji, jednak doceniam jej rzeczywista wartość. Potrafię odnaleźć w niej rzeczywiste wartości, które zachwycają dusze człowieka. Poddając poezję interpretacji można odnaleźć jej prawdziwy sens. Po skończonej lekturze danego tomiku nigdy już nie jest on mi obojętny. Zdarza się, że kilka razy powracam do tego samego dzieła. W moim przekonaniu zostanie poetą to prawdziwe wyróżnienie.
