W ostatnim stuleciu było wielu wybitnych poetów. Jednak zwłaszcza w okresie dwudziestolecia międzywojennego da się wyróżnić dwa główne nurty. Jednej strony Przyboś proponował podejście awangardowe, a z drugiej tworzyli twórcy tradycyjni. W tej ostatniej grupie należy umieścić zespół "Skamander", oraz Tuwima czy Pawlikowską- Jasnorzewską. Oczywiście byli również inni, mieszczący się poza wspomnianymi nurtami. Byli wśród nich indywidualiści tacy jak Leśmian, czy twórca poezji rewolucyjnej Władysław Broniewski. Nie wolno też pominąć ironiczno-groteskowej twórczości K. I. Gałczyńskiego oraz wielkiego Leopolda Staffa
GRUPA "SKAMANDER"
Jej początki sięgają pisma "Pro arte et studio", które było wydawane w Warszawie od 1916 roku głównie przez młodzież akademicką. Ówcześnie młodzi pisarze często spotykali się w znanej w stolicy kawiarni "Pod Pikadorem". Właśnie tam kwitło życie artystyczne i lansowano nowe wartości literackie i oryginalne postawy twórców. Grupę poetycką o nazwie "Skamander" utworzono w 1919 roku. Sam termin pochodzi dramatu Stanisława Wyspiańskiego "Akropolis" ( "Skamander połyska, wiślaną świetlący się falą"). W następnym roku zaczęto wydawać o takiej samej nazwie pismo literackie, na łamach którego pojawiali się młodzi poeci. Miesięcznik "Skamander" wychodził w latach 1920-1928 i później 1935-1939. W zasadniczej części grupy można było znaleźć Tuwima, Lechonia, Wierzyńskiego, Słonimskiego, Iwaszkiewicza. Sporadycznie pisała do pisma Maria Pawlikowska- Jasnorzewska, czy Broniewski. Jednak patronem młodych był Leopold Staff. W początkach lat 20-tych poeci nie mieli wypracowanych kryteriów artystycznych. W gruncie rzeczy istniała pewna programowa płynność, ale można także wyróżnić zasadnicze trendy.
Program Skamandra:
- demonstracyjna dowolność artystyczna
- skupienie na otaczającym świecie, jego problemach, stąd hasło "chcemy być - poetami dzisiejszego dnia"
- odrzucenie wzorców zarówno romantycznych jak i młodopolskich
- korzystanie ze swobodnie dobranych tradycji literackich, bo inaczej byłoby to awangardowe podejście
- wykreowanie modelu poety-uczestnika, który blisko jest tłumu
- głoszenie demokratycznych i pacyfistycznych haseł
- akcentowanie młodości
- wyraźna poetyka ciemności
- wspólnota pokoleniowa
- krytyczny stosunek do innych zjawisk, które miały miejsce na gruncie literatury i kultury
- wprowadzenie nowych tematów i oryginalnego słownictwa do literatury
- korzystanie z tradycyjnych wzorców wersyfikacyjnych, ale sięganie po rymy niedokładne
- wykorzystywanie charakterystycznych skrótów
