Bolesław Leśmian należał do drugiego pokolenia poetów młodopolskich. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził na Ukrainie, studia prawnicze ukończył w Kijowie. W czasie wojny przebywał w Łodzi, był kierownikiem literackim Teatru Polskiego. Pracował jako notariusz w Hrubieszowie i Zamościu. W 1933 roku wybrany został na członka Polskiej Akademii Literatury. Debiutował jeszcze w okresie Młodej Polski wierszem "Sad rozstajny" (1912), jednak większość jego utworów ukazała się w dwudziestoleciu międzywojennym. W młodości pisał w języku rosyjskim, publikując w pismach moskiewskich. Pierwszy tom poezji Leśmiana wyrasta jeszcze w klimacie poezji modernistycznej, zarazem jego wiersze są wyrazem przełamywania konwencji młodopolskich. Filozofia, która patronuje poetyce Leśmiana, to filozofia życia Fryderyka Nietzschego i Henri Bergsona. Autor zbiorów wierszy: "Łąka" (1920), "Napój cienisty" (1936), "Dziejba leśna" (1938); Proza: "Klechdy sezamowe" (1913), "Przygody Sindbada Żeglarza" (1913), "Klechdy polskie" (Londyn 1956, wyd. krajowe 1959); krytyka: "Szkice literackie" (1959); przekłady: E. A. Poe "Opowieści nadzwyczajne" (t.1- 2, 1913).Początkowo mało znany, dziś uznawany za jednego z największych poetów naszego wieku. Wczesna jego poezja powstawała pod wpływami Młodej Polski, towarzyszyła im postawa aktywistyczna: pochwała życia, przyrody, nawrotu do natury. Leśmian sięga do różnych kręgów kulturowych, eksponując przede wszystkim folklor polski i słowiański. Następne tomy potwierdziły i ukazały pełnie talentu Leśmiana. Późniejsze utwory przyniosły zmianę programu poetyckiego Leśmiana, na pierwszy plan wysunęły się problemy egzystencjalne, nasila się tonacja elegijna, ciemna i posępna. Podstawowym problemem dla człowieka jest sam człowiek ( wiersze: Szewczyk", "Zaklęcie"). Poezję Leśmiana wyróżnia oryginalny język, wypełniony neologizmami "leśmianizmami", nawiązanie do polskiej tradycji literackiej, do Kochanowskiego, Norwida. Jest to poezja nacechowana baśniowością, fantastyką, erotyką. W ostatnich utworach poety przejawia się również temat śmierci. Świat wierszy ludowych Leśmiana zaludniają postacie z folkloru ludowego. Miejscem akcji jest łąka, las, droga, ogród, sad. Folklor przejawia się w baśniowości, metafizyce. Ludowy charakter nadają wierszom archaizmy, dialektyzmy, prowincjonalizmy, ludowy charakter ma sytuacja opowiadania i wersyfikacja utworów. Miłość w poezji Leśmiana wyraża się w głębokiej solidarności z drugim człowiekiem. Jest to również miłość erotyczna, objawiana jako miłość zmysłowa, żywiołowa. "(…) jeden z największych naszych poetów miłości"- mawiał Julian Przyboś.

"W malinowym chruśniaku", pochodzi z tomu "Łąka" (1920), należy do najsłynniejszych i najpiękniejszych erotyków Leśmiana. Cykl erotyków adresowany był do Dory Lebenthal, wieloletniej przyjaciółki poety. Jest to erotyka bardzo intymna, nigdy nie przekraczająca granic dobrego smaku. Cykl "W malinowym chruśniaku" zestawiono z sonetami odeskimi Mickiewicza. Mit powrotu do natury pasjonował już Leśmiana "przedwojennego", tom "Łąka" to romans z naturą. W wierszu przedstawiony został świat miłości dwojga ludzi, uczucie łączące ich jest zmysłowe i gorące, ale opisane jest niezwykle delikatnie i dyskretnie. Cały utwór przepełniony jest ciszą i spokojem. Sytuacja liryczna w wierszu jest przedstawiona w konwencji wspomnienia, zakochany mężczyzna próbuje odtworzyć chwile spędzone z ukochaną:

"Palce miałaś na oślep skrwawione ich sokiem",

"Duszno było od malin, któreś, szepcąc , rwała"

"Żeś dotknęła mi wargą spoconego czoła".

Miejscem, w którym znajdują się zakochani są krzaki malin, schronieni wśród krzaków postrzegają świat z innej perspektywy, jest to miejsce, które daje poczucie intymności, pozwala ukryć się "przed ciekawych wzrokiem". Kochankowie, w otoczeniu przyrody przeżywają swoje pierwsze zbliżenie, gdy mężczyzna wargami wybiera z dłoni kobiety maliny. Owoce te staja się symbolem zmysłowości. Maliny pełnią rolę pośrednika pomiędzy kochankami, są "narzędziem pieszczoty". Narzuca się znaczenie czerwieni jako symbolu miłości, namiętności. Poeta tworzy odpowiedni nastrój, wykorzystuje wszystkie doznania zmysłowe. Przestrzeń w wierszu jest przepełniona dźwiękami, opisana przyroda to także barwy, zapachy, poeta eksponuje zieleń i krwistą czerwień, zapach malin jest mocny, słodki i silny. Leśmian posługuje się wieloma epitetami: "Rdzawe guzy", "Złachmaniałych pajęczyn", metaforami: "Palce miałaś na oślep skrwawione ich sokiem", neologizmami: "zacichał". Kochankom towarzyszy natura:

Bak złośnik huczał basem, jakby straszył kwiaty,

Rdzawe guzy na słońcu wygrzewał liść chory,

Złachmaniałych pajęczyn skrzyły się wisiory,

I szedł tyłem na grzbiecie jakiś żuk kosmaty.

Budowa wiersza: pięć czterowersowych zwrotek, każdy wers ma 13 zgłosek.

W wierszy tym poeta pokazał, że o miłości zmysłowej można pisać bardzo dyskretnie i subtelnie.